ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Από το ΚΚΕ εσωτερικού και την ΚΝΕ ως την «Κυβερνώσα Αριστερά»

Του Νίκου Λακόπουλου

Το σύμβολο του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα πεντάκτινο αστέρι. Έχει τρεις  σημαίες. Μία για την Αριστερά, την κόκκινη. Μία για την Οικολογία, την πράσινη. Και μία για την Εναλλακτικότητα, τη μοβ. 

Το  2004 πήρε στις εκλογές 3,3% και έβγαλε έξι βουλευτές. Το κόμμα έχει πολλές συνιστώσες, αλλά το 2012 θα γίνουν ένα ενιαίο  κόμμα. Πιθανόν και δύο ενιαία κόμματα. 

Το ΚΚΕ Εσωτερικού, ο βασικός κορμός του Συνασπισμού, ήταν ένα κόμμα-λέσχη της «Αριστεράς Βορείων Προαστίων» που δεν είχε δύναμη έξω από την Αθήνα και το πανεπιστήμιο. 


Το ορθόδοξο ΚΚΕ είχε αποκαλέσει τους «αναθεωρητές» «ουρά της Δεξιάς ».  


Ακόμα και ο Ανδρέας του είχε βγει από τα αριστερά: Είχε πει τον Κύρκο «Δούκα του Κολωνακίου».  


Η «αναθεωρητική ομάδα» διασπάστηκε από το ΚΚΕ το Φεβρουάριο του 1968 στη Βουδαπέστη, όταν τα μέλη του Γραφείου Εσωτερικού είχαν αρχίσει να βλέπουν ως αρρωστημένη την εξάρτηση του κόμματος από τη Σοβιετική Ένωση.

Σε λίγο ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ θα πνίξει στο αίμα την «Άνοιξη της Πράγας», με τα τανκς του «Συμφώνου της Βαρσοβίας», στο όνομα της «διεθνιστικής αλληλεγγύης». Αυτή ήταν και η αρχή του τέλους του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Περίπου 800.000 στρατιώτες από γειτονικές χώρες επενέβησαν ανοιχτά για να διαλύσουν την προσπάθεια για ένα «σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο». Πολλοί, όχι μόνο Τσέχοι, απογοητεύτηκαν, ορισμένοι αυτοκτόνησαν και παρά πολλοί βρήκαν λύση στο αλκοόλ.Ο υπαρκτός σοσιαλισμός όχι μόνο δεν είναι μια Ντίσνεϊλαντ, αλλά σκοτώνει, και μάλιστα συντρόφους, κομμουνιστές, εργάτες, γυναίκες και παιδιά. Το σύστημα ωστόσο θα καταρρεύσει γιατί το σοβιετικό οικονομικό μοντέλο δε λειτουργεί.

Το ΚΚΕ Εσωτερικού το 1974 συνεργάστηκε με το ΚΚΕ και την ΕΔΑ στη δημιουργία συνασπισμού της Ενωμένης Αριστεράς για  να πάρουν μαζί 9,47%. Τρία χρόνια μετά θα κατέβει με άλλα κόμματα και θα πάρει 2,77%. Η λογική της «χαμένης ψήφου» θα το φέρει στο 1,34% το 1981 και στο 1,84% το 1985. Το «Βρόμικο ’89» η συνεργασία του ΚΚΕ με τις άλλες αριστερές δυνάμεις της ανανεωτικής Αριστεράς ήταν ένα τολμηρό βήμα με στόχο τη συντριβή του ΠΑΣΟΚ, αλλά τελικά οδήγησε στη δική του διάσπαση.

Το 1976 ο Λεωνίδας Κύρκος, που λάτρευε τις «καλοσυνάτες νοικοκυρές», διέγραψε τη μισή ηγεσία της οργάνωσης νεολαίας του κόμματος για μία λέξη. Τη λέξη «κομμουνιστική», που δεν ήθελε να υπάρχει στον τίτλο της. Ήταν μια συνηθισμένη, παλιά, σταλινική πρακτική. Αν ο Στάλιν ζούσε σήμερα ίσως να μην ήταν «δογματικός». Θα καθόταν και θα κάπνιζε το τσιμπούκι του στα συνέδρια της ανανεωτικής Αριστεράς.

«Ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δε θα υπάρξει» έχει γράψει ο Νίκος Πουλαντζάς θεμελιώνοντας τον ευρωκομμουνισμό. 


Προς το παρόν αυτό σημαίνει ότι δε θα υπάρξει. 


Οι καθηρημένοι του’76 θα οργανώσουν σε ένα θέατρο στο  Νέο Κόσμο τη Β. Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της νεολαίας που θα γεννήσει μια οργάνωση νεολαίας χωρίς κόμμα, η οποία θα μείνει στην ιστορία με το χαϊδευτικό της: Βήτα Πανελλαδική.  


Ο Λεωνίδας Κύρκος κατηγορείται για «σταλινισμό» και «μικροαστική ηθικολογία». Αυτή η γενιά δεν αντέχει άλλο κομμουνιστικό κατηχητικό. Δε θέλουμε άλλους ήρωες. Ήδη μια ροκ συναυλία είναι πιο σημαντική από μια πολιτική συγκέντρωση, ιδιαίτερα αν έχει και συγκρούσεις με την αστυνομία.

Ο γραμματέας του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης είχε πει: «Εμείς επιτρέπουμε όλες τις απόψεις στο κόμμα, αρκεί να συμφωνούν  μαζί μας». 


Ο Λεωνίδας Κύρκος θα ομολογήσει το λάθος του στην προεκλογική συγκέντρωσή του στην Ομόνοια και θα πει: «Παιδιά, έκανα λάθος. Γυρίστε πίσω!» 


Δε γύρισαν. Ο Διονύσης Σαββόπουλος έλεγε από τότε πως «Τα καλύτερα παιδιά κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι» και «δε βρίσκεται παρέα για ξενύχτι». 


Από τα στελέχη εκείνης της οργάνωσης μόνο ένα μικρό μέρος ανήκει στην Αριστερά σήμερα. Οι περισσότεροι προτίμησαν την «ιδιώτευση» και την Ανένταχτη Αριστερά. Μερικοί θα γίνουν βουλευτές και υπουργοί του ΠΑΣΟΚ. Ένας από τους ηγέτες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, εγινε σύμβουλος του πρωην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, που προέρχεται από τη Νέα Δημοκρατία. Μερικοί θυμούνται πως και ο υπουργός που παραπέμπεται για τη «Λίστα Λαγκάρντ» πέρασε από τη Β. Πανελλαδική.

Το Σαββατόβραδο 16 Σεπτεμβρίου 1989, στο Άλσος Βεΐκου στο Γαλάτσι, στο Φεστιβάλ της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας, ο γραμματέας της, ένας σαραντάρης γυψαδόρος, θα μιλήσει για το «σοκ» που προκάλεσε η συνεργασία Αριστεράς και Δεξιάς –με την κυβέρνηση Τζαννετάκη– στον κόσμο της Αριστεράς. Όμως το σοκ της κατάρρευσης του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ήταν μεγαλύτερο. 


Ο μικρός Αλέξης, δεκατεσσάρων χρονών, είναι εδώ, ανάμεσα στις 40.000 άτομα που ακούνε με κομμένη την ανάσα την ομιλία του Γράψα, όταν η Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος αποφάσισε να διαλύσει την ΚΝΕ και να την ανασυγκροτήσει εκ του μηδενός. «Τα πολιτικά νεκροταφεία είναι γεμάτα ομοφωνίες και ομοψυχίες », λέει ο Γιώργος Γράψας. «Η ΚΝΕ είναι μόλις 21 χρόνων και δε σκοπεύει να συνταξιοδοτηθεί σύντομα. Φυσικά και δε θα υπακούσω!»

Η ηγεσία του ΚΚΕ καθαιρεί το εκλεγμένο Κεντρικό Συμβούλιο της ΚΝΕ, ενώ εκατοντάδες μέλη της περιφρουρούν τα γραφεία  της οργάνωσης στην οδό Ρήγα Φεραίου για να αποτρέψουν τυχόν κατάληψή τους από τους «κομματικούς». 


Τον Οκτώβρη οι διαφωνούντες, στο κατάμεστο γήπεδο του Σπόρτιγκ, με κεντρικό σύνθημα «Η ΚΝΕ παλεύει και αμφισβητεί, πάντα θα είναι στην πρώτη γραμμή», δημιουργούν το Νέο Αριστερό Ρεύμα. 


Ένας δικαστικός κλητήρας επέδωσε στο Κεντρικό Συμβούλιο της ΚΝΕ αίτηση ασφαλιστικών μέτρων, της ηγεσίας  του ΚΚΕ κατά των υπευθύνων της εφημερίδας Οδηγητής που εξακολουθούσε  να την εκδίδει το εκλεγμένο Κ.Σ. της οργάνωσης: «Ζητούμε να διαταχθεί η κατάσχεση όλων των αντιτύπων της  εφημερίδας που ήδη κυκλοφόρησαν… Να απειληθεί κατά των υπεύθυνων χρηματική ποινή δραχμών 500.000 και προσωπική  κράτηση δώδεκα μηνών… Να απαγορευτεί η έκδοση νέου φύλλου της εφημερίδας Οδηγητής της Νεολαίας».

Οι εκλογές δεν ανέδειξαν αυτοδύναμη κυβέρνηση –για δεύτερη  φορά– και ο ενιαίος ΣΥΝ συμφωνεί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ «οικουμενική κυβέρνηση», με πρωθυπουργό τον Ξενοφώντα Ζολώτα. Μερικοί παρατηρούν ότι η ηγεσία του ΚΚΕ που συνεργάστηκε  με τη ΝΔ για να τιμωρήσει τους «κλέφτες του ΠΑΣΟΚ» τώρα συγκυβερνά μαζί τους.  


Φαίνεται ότι κανένας δεν μπορεί να νικήσει τον –κυριολεκτικά με ανοιχτή καρδιά– ασθενούντα Ανδρέα, που αν και υπόδικος δεν επιτρέπει στους αντιπάλους του να τον καταβάλουν και ζητά «λιγότερη ανανδρεία». Η πορεία της Αριστεράς εξαρτάται από τα καρδιογραφήματα του Ανδρέα στο νοσοκομείο Χέρφιλντ και τις αποφάσεις του Κρεμλίνου.

Παρόλο που όλοι περιμένουν την πτώση, ακόμα και τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ, αυτό που πέφτει είναι το ποσοστό της Αριστεράς, που υποχωρεί στο 10,28%. 


Το ΚΚΕ διασπάται με νέες αποχωρήσεις, όπως του βουλευτή Κώστα Κάππου. Τώρα έχουμε δύο ΚΝΕ. Η πλειοψηφία της οργάνωσης θεωρεί ότι το κόμμα έχει κάνει δεξιά στροφή και χρειάζεται μια «κομμουνιστική επαναθεμελίωση». Πολύ σύντομα θα βρεθεί στο σχήμα ΑΝΤΑΡΣΥΑ μαζί με μαοϊκούς του ΕΚΚΕ, τροτσκιστές, να αναζητούν ένα «νέο κομμουνισμό».

Το 13ο συνέδριο του ΚΚΕ ήταν θυελλώδες. Οι ανανεωτικοί, όπως πάντα, θα μειοψηφήσουν, αλλά αυτή τη φορά με 48%. Ο Χαρίλαος Φλωράκης θα επιβάλει με «κοπτάτσια» γραμματέα την Αλέκα Παπαρήγα και θα αποχωρήσει από το «Συνασπισμό» των κομμάτων της Αριστεράς. Η πρόεδρός του, Μαρία Δαμανάκη, ο Γρηγόρης Φαράκος, ο Αλέκος Αλαβάνος… συνολικά πέντε βουλευτές και 39 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής θα προτιμήσουν να αποχωρήσουν από το κόμμα. Είναι η «ανανεωτική», η «δεξιά πτέρυγα », που θα παραμείνει στο Συνασπισμό, με τη Μαρία Δαμανάκη στην προεδρία του, αλλά το 1993 θα μείνει εκτός Βουλής. Ό,τι απέμεινε στο ορθόδοξο ΚΚΕ θα πάρει το πιο μικρό ποσοστό στην ιστορία του: 4,93%. Το Κόμμα έγινε –τρία– κομμάτια.

Ο Αλέκος Αλαβάνος θα γίνει πρόεδρος του «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου», το 2004.  


Ο παλιός Κνίτης οδεύει προς τα εξήντα, όταν σε ένα σχολείο, αντί για το παλιό σύνθημα «Πρώτοι στα μαθήματα- πρώτοι στον Αγώνα» δίνει στους μαθητές μια μάλλον ανατρεπτική συμβουλή:– «Όταν γράφετε στις εξετάσεις να σκύβετε λίγο, για να μπορεί να αντιγράψει κι ο επόμενος». 

Ο Αλέξης εντυπωσιάζεται από τον νέο αρχηγό. « Ο Αλαβάνος κατάφερε σε μια περίοδο που η πολιτική άρχισε να δημιουργεί πλήξη να δημιουργήσει ένα πλαίσιο έκπληξης. Βγαίνει έξω από το πλαίσιο των πολιτικών αρχηγών. Δεν έχει σακάκι, δεν έχει γραβάτα, δεν έχει κοστούμι».

Το 2005 ο Αλέκος Αλαβάνος, στο Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας , στο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, θα μιλήσει για τα κοινωνικά κινήματα σε ένα σεμινάριο του Ιδρύματος Espaces Marx. O Λούλα Ντα Σίλβα, μόλις έχει εκλεγεί με το «Κόμμα των Εργατών» και ένα εντυπωσιακό 48%. Ο λούστρος που έγινε πρόεδρος και τιμήθηκε με Νόμπελ Ειρήνης, είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να συνδιαλέγεται τόσο με τον Τσάβες, όσο και με τον Μπους, αλλά πάνω από όλα ένας ηγέτης που ο λαός του τον λατρεύει. «Πως καταφέρνεις και είσαι τόσο δημοφιλής” τον ρώτησε ο Αλαβάνος. «Είναι απλό”, απάντησε ο Λούλα. “Δεν θα φοράς  γραβάτα!”.

Ο Αλέκος πέταξε τη γραβάτα. Στο 5ο συνέδριο του κόμματος ο Αλέκος Αλαβάνος σχεδίαζε την Μεγάλη Αριστερά, που θα καταχτήσει την εξουσία και θα χαράξει τον δρόμο σε όλη την Ευρώπη.«Είναι σχεδόν εξήντα χρόνια από τη μεγάλη ήττα της Αριστεράς.  Έχουμε πικρές ιστορίες της παράταξης μας πίσω μας. Η μετεμφυλιακή συμφιλίωση δεν θα έχει ολοκληρωθεί παρά μόνον όταν στην πολιτική ζωή της χώρας εμφανισθεί η ριζοσπαστική Αριστερά με την δική της κυβερνητική πρόταση».  


«Είναι δύσκολο, λέει ο Κομφούκιος- να βρεις μια μαύρη γάτα μες το σκοτάδι, ιδιαίτερα αν η γάτα δεν είναι εκεί». 


« Σιγά, ρε Αλαβάνο, μην σχίσεις κανένα καλσόν», γράφει ένας τοίχος στα Εξάρχεια.  Ο «Υπαρκτός Σοσιαλισμός» χρεοκόπησε. Μερικοί λένε, ότι και ο Καπιταλισμός μας εγκατέλειψε. Ο  Δον Αλαβάνος Κιχότης, όμως, σαλώνει το άλογο του με το πάθος της αυταπάτης. Πιθανόν να χρειάζεται κι έναν Πάντσο. Να τρέχει στις διαδηλώσεις Ήρθε η δική μας ώρα. Μπορεί να μη γνωρίζουμε που πάμε, αλλά ξεκινάμε. Το θέμα είναι που είναι και ποιος είναι ο εχθρός.

Ίσως κανένας δεν θα ασχολιόταν με τον τριαντατριάχρονο πολιτικό μηχανικό, αν δεν τον έβαζε ο Αλαβάνος, επικεφαλής της «Ανοιχτής Πόλης».   Ο Αλαβάνος είχε ήδη πει στον αντίπαλο του στις εσωκομματικές εκλογές Μιχάλη Παπαγιαννάκη, να είναι υποψήφιος στις εκλογές για το Δήμο Αθήνας και κείνος δέχτηκε, αλλά όταν ήρθε όμως το καλοκαίρι,  μια άλλη ιδέα του ήρθε στο μυαλό. Θα καλέσει στο γραφείο τον νεαρό Τσίπρα, θα τον κοιτάξει στα μάτια και θα του πει: «Αλέξη, θα είσαι ο υποψήφιος μας στην Αθήνα. 


Τα γεγονότα που θα άλλαζαν το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα, είχαν αρχίσει. Ανέμελοι, «νεολαίοι» του κόμματος τριγύρισαν όλη την Αθήνα κολλώντας την αφίσα με τον Αλέξη να κρατάει το παζλ της πόλης στα χέρια του.  Τότε οι Αθηναίοι πρόσεξαν για πρώτη φορά το βλέμμα του Αλέξη Τσίπρα. Είναι τα μικρά μισόκλειστα μάτια ενός έξυπνου νεαρού με συγκρατημένη αναίδεια, που έχει αναλάβει μια ιστορική αποστολή.

«Μπείτε στο παιχνίδι. Πάρτε την Αθήνα στα χέρια σας».

Δεν μπόρεσαν να πείσουν με τίποτα τον υποψήφιο δήμαρχο να φορέσει σακάκι. Στην αρχή δεν ήθελε να φωτογραφηθεί το πρόσωπο του. Ήθελε πλάνα της παράταξης. Τελικά φωτογραφήθηκε με ένα μπλουζάκι. Χωρίς σακάκι και γραβάτα. Και με ένα δολοφονικό χαμόγελο, που αργότερα ένα από τα διεθνή μέσα, θα χαρακτηρίσουν «ηλεκτρικό».   


«Πώς τον είπες; Τσίπρα;» θα πει η Δήμαρχος Αθηναίων, με ένα «δρακουμέλ χαμόγελο» σαν τον μπαμπά της.  Η καημένη Ντόρα δεν φανταζόταν ότι...

 σύντομα το πολιτικό σκηνικό που την προόριζε για βέβαιη πρωθυπουργό, θα κατέρρεε από μια απόφαση, ένα πρόσωπο, μια αφίσα. Ίσως να αρκούσε και μόνον ένα βλέμμα. Δεν ήταν το γερακίσιο, -ίσως και ύαινας!- βλέμμα του Αλέξη.  


Ήταν το βλέμμα μια γενιάς, που κοιτούσε, όλα αυτά τα χρόνια που μεγάλωνε, το παιχνίδι που παιζόταν, α π έ ξ ω. Κι ήθελε πολύ να μπει στο παιχνίδι.

Τα μεγάλα λόγια έχουν τελειώσει. Ο κόσμος πιστεύει πως στις εξέδρες κάθονται προδότες. Η νέα –χωρίς μέλλον- γενιά θέλει να πάρει εκδίκηση για τα χαμένα όνειρα του μπαμπά, της μαμάς, ακόμα και του παππού. Δεκαεννιάρηδες μπαίνουν στο προσκήνιο και ενδιαφέρονται για τον Άρη Βελουχιώτη, ένα «άγιο» της Αριστεράς καθόλου ξεχασμένο. Κατά σύμπτωση, τόσο ο Γαβρίλος, όσο και ο Αλέξης, θα πουν με εφηβική έπαρση, την ίδια φράση: «Εμείς δεν θα πάμε σε νέα Βάρκιζα!»

Το «Ελληνικό Όνειρο» του Καραμανλή  και του Ανδρέα το ’80 είναι νεκρό. Χιλιάδες νέοι σπουδάζουν κάτι σε στυλ γραφίστας, αλλά γνωρίζουν ότι πια το Πανεπιστήμιο δεν οδηγεί πουθενά. Η πρέζα θερίζει, ανεργία, ο φόβος του έιτζ, τα σκάνδαλα, νονοί πουλάνε προστασία, η αστυνομία τους καλύπτει.  Η παλιά Αθήνα δεν υπάρχει πια. Το Περιστέρι ακούει τη «Σκηνή του Μάντσεστερ», φοράει μαύρα και περιμένει τις μεγάλες συναυλίες του heavy metal. Οι ρυθμοί της ανάπτυξης είναι ακόμα υψηλοί, αλλά το ένα πέμπτο του πληθυσμού ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Οι περισσότεροι Έλληνες δεν πάνε διακοπές καθόλου ή πάνε μια βδομάδα.

Ο Αλέξης Τσίπρας με την «Ανοιχτή Πόλη» θα αντιμετωπίσει το 2006 τον Νικήτα Κακλαμάνη από τη «Νέα Δημοκρατία» και τον Κώστα Σκανδαλίδη από το ΠΑΣΟΚ . Θα αποσπάσει 10,5%. Είναι πολύ μεγάλο ποσοστό για ένα κόμμα του 3-5%. «Τα κόκκινα παπούτσια του, ασορτί με το κόκκινο πουκάμισο, εντυπωσίασαν ακόμα και την Έλλη Στάη στο δημαρχιακό debate”» γράφει ένα life style περιοδικό. Η Αλέκα Παπαρήγα είναι έξαλλη με τον «κουραμπιέ του λάιφ στάιλ»: «Σιγά μη βάλουμε και την Κάρλα Μπρούνι! Ο «Τσίπρεμαν»  χαμογελάει. Προφανώς του κοστίζει παραπάνω σε χρόνο να φτιάξει τα μαλλιά του με ζελέ.

Τον Φεβρουάριο του 2008 εκλέγεται πρόεδρος του ΣΥΝ με ένα συντριπτικό ποσοστό (70,41%),- το μεγαλύτερο που έχει πάρει πρόεδρος. Ακόμα έχει τις ευλογίες του Αλαβάνου που παραμένει πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Φαίνεται πως είναι ένα αχτύπητο δίδυμο με αμοιβαία εκτίμηση. 


Την Δευτέρα 3 Μαρτίου 2008, το Mega Chanel παρουσιάζει τα νέα δεδομένα των δημοσκοπήσεων.  Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπερνά το 15,5%. Σε λίγο θα αγγίξει το 22%. Τα δυο μεγάλα κόμματα δεν πιάνουν και τα δυο μαζί ούτε 55%. Ο Συνασπισμός λεηλατεί τους ψήφους του ΠΑΣΟΚ, αλλά παίρνει και από την «Νέα Δημοκρατία» και το ΚΚΕ, ακόμα και από το ακροδεξιό Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό. 


Νέα δημοσκόπηση στην «Ελευθεροτυπία» επιβεβαιώνει την βουτιά του δικομματισμού. «Η ανησυχία είναι έκδηλη» γράφει η «Ελευθεροτυπία». Αν και πολλοί δεν πίστευαν ότι είναι δυνατόν το δικομματικό σύστημα, να ξεψυχήσει, ένας «πιτσιρικάς» τους έβγαζε τη γλώσσα. Ή καλύτερα εκατοντάδες χιλιάδες πιτσιρικάδες, κουνάγαν το δάχτυλο στο κατεστημένο, εκλέγοντας τον Γρηγόρη Ψαριανό για να δηλώσει:

– «Καλά είναι τα ναρκωτικά. H καλύτερη φούντα είναι της Καλαμάτας, αλλά εγώ προτιμώ της Ξάνθης.»

Το Mega αναζητά μες τη νύχτα τον Τσίπρα, που εμφανίζεται στην εκπομπή «ζωντανά». Βρίσκεται κάπου έξω στην πόλη σε ένα βιομηχανικό σκηνικό με φόντο έναν τοίχο. Φοράει πουκάμισο με ρίγες. Χαμογελάει, όπως πάντα, σα να κέρδισε μόλις ένα Ι-pad. Τα μαλλιά του είναι καρφάκια. Η φαβορίτα τύπου ροκαμπίλι του δίνει δυναμισμό. Φυσικά και δεν φοράει γραβάτα. Το 2008 ένας ανεμοστρόβιλος πέρασε πάνω από την Ευρώπη. Ένας σεισμός σκότωσε εβδομήντα χιλιάδες κινέζους. ‘Ηταν δίσεχτο έτος. Η χρονιά του Βατράχου. Ο Ομπάμα εκλέγεται πρόεδρος των ΗΠΑ. Ο Φιντέλ Κάστρο παρέδωσε δημοκρατικά την εξουσία στον αδελφό του Ραούλ. Ο Πούτιν θα είναι ο νέος Τσάρος. Έντεκα έλληνες αθλητές με διεθνή μετάλλια είναι ντοπαρισμένοι. Ο «Επαναστατικός Αγώνας», προσπάθησε με βόμβα να τινάξει τα γραφεία της Shell.  Η Lehman Brothers, ίσως, η μεγαλύτερη χρηματιστηριακή εταιρεία στον κόσμο, χρεοκοπεί.

Στο site του Συνασπισμού παρελαύνουν φωτογραφίες του Καρλ Μαρξ, του Λένιν, του Άρη Βελουχιώτη,  της Ρόζας Λούξεμπουργκ, του Λένιν και του Τσάβες.

«Το ενιαίο, μαζικό, δημοκρατικό, πολυτασικό κόμμα της Αριστεράς που ιδρύουμε επιδιώκει να συμπυκνώσει από τη σκοπιά του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις των δυνάμεων της εργασίας και των καταπιεσμένων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων».

Η φαβορίτα του Αλέξη παραπέμπει στον Έλβις Πρίσλευ. Κατά τη γνώμη του ο μεγαλύτερος πολιτικός είναι ο Νίκος Μπελογιάννης. Φαίνεται πως, αν και έχουνε περάσει τριάντα και σαράντα χρόνια, οι αγέννητοι τότε σημερινοί νέοι έχουν σοβαρές εκκρεμότητες με το παρελθόν. Η δεκαετία ’60, επιστρέφει σα μια «χρυσή εποχή», λες και ανήκει στο μέλλον. Τα ουρλιαχτά των μπίτνικς και οι φωνές των Doors ακούγονται ακόμα.  Ο Ομπάμα που θέλει να γίνει ένας «Μαύρος Κένεντυ» χωρίς να πεθάνει κλέβει τα όνειρα του Μάρτιν Λούθηρ Κιγκ. Τώρα πια δεν έχει σημασία δεν έχει πια τι λες, αλλά πως το λες και κυρίως τι φοράς όταν το λες.

Στις 29 Ιουνίου 2011 το «Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα» βγάζει εκατοντάδες χιλιάδες σε διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα. Η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου θα μετατραπεί σε άτυπη πανελλαδική εξέγερση.  


 Στις 4 Νοεμβρίου 2011 για πρώτη φορά μια κυβέρνηση παίρνει – από 153 βουλευτές- ψήφο εμπιστοσύνης για να φύγει ο πρωθυπουργός! Η λύση είναι μια νέα κυβέρνηση υπό τον Λουκά Παπαδήμο, με την συμμετοχή δυο ακροδεξιών υπουργών του “Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού” (ΛΑΟΣ). Ο «Γιωργάκης» παραιτείται και από το κόμμα.  Η «μνημονιακή» κυβέρνηση θα διασπάσει τη «Νέα Δημοκρατία», θα διαλύσει το ΠΑΣΟΚ και θα εξαφανίσει από την Βουλή το ΛΑΟΣ. Η Ελλάδα δεν έχει πλέον πρωθυπουργό, αλλά Αρμοστή.

 Τα τρία κόμματα που συμμετέχουν στην συγκυβέρνηση θα γνωρίσουν πρωτοφανή ήττα. Από εκατόν εξήντα βουλευτές που είχε το ΠΑΣΟΚ θα περιοριστεί σε τριάντα τρεις.  Το κόμμα «Χρυσή Αυγή» από 20.000 ψηφοφόρους θα φτάσει τους 425.990. Βουλευτές δεν θα εκλεγούν, υπουργοί θα καταποντιστούν, «δελφίνοι» θα μείνουν χωρίς κόμμα. Το καλοκαίρι του 2012, στην Αθήνα εμφανίζονται τα πρώτα «Τάγματα εφόδου» στην Ραφήνα, στη λαϊκή αγορά, στο πανηγύρι. Η οργάνωση έχει από καιρό αναλάβει να συνοδεύει γριούλες για να πάρουν τα χρήματα τους από τράπεζες, οργανώνει συσσίτια για άνεργους- μόνο Έλληνες, σπεύδει με ομάδες κρούσης σε βοήθεια καταστηματαρχών, που την καλούν, έχει αναλάβει δολοφονική δράση για να φύγουν οι -ίσως ενάμισυ εκατομμύριο- λαθρομετανάστες από την Ελλάδα. 

 
“Πριν μερικές εβδομάδες ο 37χρονος Αλέξης Τσίπρας ήταν ένας μικρός πολιτικός της αντιπολίτευσης. Σήμερα διαταράσσει την Ευρωπαϊκή Ένωση καθώς το αριστερό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ – κόμμα που περιέχει από μετριοπαθείς σοσιαλιστές μέχρι σκληρούς κομμουνιστές – ενδέχεται να κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου», θα γράψει το 2012, το περιοδικό TIME. 


“Ο Αλέξης Τσίπρας έχει καταφέρει μία έξυπνη πολιτική μεταμόρφωση από ηγέτη της ριζοσπαστικής αριστεράς σε σημαιοφόρο μιας αντιμνημονιακής και κατά της λιτότητας πολιτικής. Μπορεί και να κρατάει το μέλλον της Ευρώπης στα χέρια του”.

Τα Χριστούγεννα του 2012 τον βρίσκουν στο Μπουένος Αϊρες. Το “ ανερχόμενο αστέρι της Ελλάδας» είναι “ένας νεαρός, κομψός άνδρας με ηλεκτρικό χαμόγελο”. Ο ανταποκριτής του CNN επισημαίνει ότι ο νεαρός πολιτικός έχει αποστηθίσει σελίδες από το «βιβλίο παραστάσεων» του Ανδρέα Παπανδρέου και τον περιγράφει ως «έναν κομμουνιστή στην καρδιά που εμπνέεται από τον Τσάβες της Βενεζουέλας και τον Πούτιν της Ρωσίας». Μετά τη φωτογράφιση του με μακριά μαλλιά το 1997 από το περιοδικό «ΜΕΤΡΟ», ο βρετανικός Guardian γράφει ότι είναι «Ο άνδρας με τη μοίρα του ευρώ στα χέρια του». Το PARIS MATCH λέει ότι είναι «Ο άντρας που φοβάται η Ευρώπη».

• Από το βιβλίο Ο ΑΛΕΞΗΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ (Εκδόσεις Λιβάνη 2014)