Αφιερωμένη στη μνήμη του ΚΩΣΤΗ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗ που έφυγε σαν σήμερα από τη ζωή πρίν από έναν χρόνο
Από την ανοησία – τη δική μου και των άλλων – έμαθα τα περισσότερα
πράγματα. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να είναι ευφυΐα. Η ανοησία δεν
είναι ενοχή. Αρχίζει, όμως, να ενοχλεί, όταν φοράει τη λεοντή και
πλαστογραφεί τα πάντα γύρω της χωρίς καμία επίγνωση. Ο βλάκας ενοχλεί
όχι για τη βλακεία του, η οποία είναι άξια συμπάθειας, αλλά γιατί θέλει
να πουλήσει τη βλακεία του για ιδιοφυΐα. Πώς να είσαι, λοιπόν, φίλος με
έναν άνθρωπο που αν του πεις την αλήθεια, θα σε μισήσει; Αν δε,
υπολογίσουμε τους ανόητους που εγκωμιάζουν τους ανόητους, έχουμε μια
εικόνα των δημοσίων ηθών.
Η μετριότητα δεν είναι κάτι στατικό, αμετακίνητο. Μπορεί να βελτιωθεί.
Και βελτίωση σημαίνει πάντα να μάθεις ποιος είσαι. Κάθε μετριότητα έχει
δικαίωμα στη ζωή. Όταν διεκδικεί, όμως, το πρωτείο, κάνει εχθρούς και
στήνει παγίδες στον εαυτό της. Γενικά, οι βλάκες είναι το μεγάλο
πρόβλημα κάθε δημοκρατίας, και κάθε μεγαλείου, βέβαια, όπως μας έμαθε ο
Φλωμπέρ στο Μπουβάρ και Πεκυσέ…
Έχει νόημα να ζεις, γιατί ο θάνατος δε μπαίνει μέσα στη ζωή. Γι’ αυτό λένε, χτύπα ξύλο… Η ζωή έχει τρομακτική καύλα – για όλους, για τους πάντες. Βλέπεις, άνθρωποι ανάπηροι που έχουν μείνει με το ένα δαχτυλάκι και τρώνε με το δαχτυλάκι… Και δεν ζει κανείς σκεπτόμενος διαρκώς το θάνατο, όσο φιλόσοφος κι αν είναι. Ο θάνατος είναι μια πένθιμη σκέψη που έρχεται και φεύγει – χωρίς να ορίζει τη ζωή
Ο δημοκρατικός χαυνοπολίτης ή δημοπίθηκος καταπίνει μεγάλες ποσότητες καζουιστικής από τα χείλη θεσμισμένων προσώπων με αποτέλεσμα να συγχέει τη ρητορική πειθώ με την καζούρα. Τον πολίτη πρέπει να τον ταΐζουν το δημοκρατικό μάθημα με το κουταλάκι από πρωίας μέχρι νυχτός, οπότε οι εμετοί έρχονται ως φυσικό επακόλουθο
Χονδρικής πάντως μόνο η διαφθορά παρέχεται. Άλλωστε η δημοκρατία, επειδή γνωρίζει απ' έξω κι ανακατωτά το κακό, είναι και μανούλα στη διαίρεση. Την αδικία δεν τη φορτώνει σε μια κεντρική, αυταρχική εξουσία· απεναντίας έχει την κομψότητα να μοιράζει την ευθύνη σε όλους.
Εγώ αυτό ζήλευα: το βιβλίο που θα ‘ναι σώψυχο πράμα, που θα σου
μιλάει. Ε, αυτό έκανα: έγραψα το ευαγγέλιο της ξεφτίλας μου. Προσωπικά
στράφηκα στα κουσούρια μου σαν τον τζογαδόρο που τα έχασε όλα και μετά
παίζει το ρολόι του, το σταυρουδάκι του, τα ρούχα του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου