Του ΤΑΣΟΥ ΤΕΛΛΟΓΛΟΥ
Επιχειρώντας να βάλουν ταμπέλες σε όσους
αντιδρούν στην πολιτική διαπραγμάτευσης, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας
αλλά και ο υπουργός Νίκος Παππάς, έθεταν ξανά και ξανά το ερώτημα -όχι
μόνο προς τον Αντώνη Σαμαρά- αν είναι με την Μέρκελ στη διαπραγμάτευση ή
με την ελληνική κυβέρνηση.
Παρακολουθούσα στην τηλεόραση τις ομιλίες των δύο στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και προσπαθούσα να σκεφτώ σε πολύ απλούστερους όρους:
Σε ποιον θα εμπιστευόμουν το πορτοφόλι μου; Όχι για να μου διαφυλάξει το τυχόν περιεχόμενό του -σε αυτό δεν έχω λόγο να αμφισβητώ την τιμιότητα των δύο πολιτικών- αλλά προκειμένου να διαχειρισθεί με τον καλύτερο τρόπο εκείνο που έχει μέσα.
Στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, που τον έχω συναντήσει δυο-τρεις φορές στη ζωή μου και δεν τον συμπαθώ ιδιαίτερα, ή στον Γιάννη Βαρουφάκη που ήμασταν μαζί στο protagon και μπορώ να του μιλάω στον πρώτο ενικό και τον συμπαθώ;
Όταν θέλω να κρίνω μια οικονομική πολιτική, πάντα έτσι νομίζω ότι πρέπει να σκέφτομαι: Σε ποιον θα εμπιστευόμουν το πορτοφόλι μου;
Μάλλον στον άγνωστο Σόιμπλε, ακόμα και αν είχε μέσα... δραχμές. Δεν είναι θέμα προσώπου, είναι θέμα πολιτικής. Και για να προλάβω κάποιους, φυσικά και δεν είναι θέμα εθνικής νοοτροπίας και τρόπου αντιμετώπισης η κατεύθυνσης της οικονομικής πολιτικής. Δεν θα είχα πρόβλημα να το δώσω στον Γιάννη Στουρνάρα ή τον Γκίκα Χαρδούβελλη, στον ντε Γκίντος της Ισπανίας ή τον Ιρλανδό συνάδελφό του.
Αυτό που παρουσίασε η κυβέρνηση ως πρόγραμμά της για την αύξηση του εθνικού πλούτου, τις τρεις μέρες της Βουλής, είναι δαπάνες, δαπάνες, δαπάνες από το πορτοφόλι μας, και αν δεν φτάσουν τα χρήματα, δαπάνες από το πορτοφόλι των άλλων.
«Οι ηγέτιδες δυνάμεις δεν αποκτούν την ηγεμονία τους με την τιμωρία αλλά με την πειθώ», είπε ο κ. Τσίπρας στις προγραμματικές δηλώσεις, απευθυνόμενος στο Βερολίνο.
Δεν μας ζήτησαν το (άδειο) πορτοφόλι μας, εμείς απευθυνθήκαμε σε αυτούς.
Όχι δεν θα τους το δώσω. Θα προτιμούσα να το εμπιστευθώ -τώρα- στους άλλους Ευρωπαίους.
Παρακολουθούσα στην τηλεόραση τις ομιλίες των δύο στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και προσπαθούσα να σκεφτώ σε πολύ απλούστερους όρους:
Σε ποιον θα εμπιστευόμουν το πορτοφόλι μου; Όχι για να μου διαφυλάξει το τυχόν περιεχόμενό του -σε αυτό δεν έχω λόγο να αμφισβητώ την τιμιότητα των δύο πολιτικών- αλλά προκειμένου να διαχειρισθεί με τον καλύτερο τρόπο εκείνο που έχει μέσα.
Στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, που τον έχω συναντήσει δυο-τρεις φορές στη ζωή μου και δεν τον συμπαθώ ιδιαίτερα, ή στον Γιάννη Βαρουφάκη που ήμασταν μαζί στο protagon και μπορώ να του μιλάω στον πρώτο ενικό και τον συμπαθώ;
Όταν θέλω να κρίνω μια οικονομική πολιτική, πάντα έτσι νομίζω ότι πρέπει να σκέφτομαι: Σε ποιον θα εμπιστευόμουν το πορτοφόλι μου;
Μάλλον στον άγνωστο Σόιμπλε, ακόμα και αν είχε μέσα... δραχμές. Δεν είναι θέμα προσώπου, είναι θέμα πολιτικής. Και για να προλάβω κάποιους, φυσικά και δεν είναι θέμα εθνικής νοοτροπίας και τρόπου αντιμετώπισης η κατεύθυνσης της οικονομικής πολιτικής. Δεν θα είχα πρόβλημα να το δώσω στον Γιάννη Στουρνάρα ή τον Γκίκα Χαρδούβελλη, στον ντε Γκίντος της Ισπανίας ή τον Ιρλανδό συνάδελφό του.
Αυτό που παρουσίασε η κυβέρνηση ως πρόγραμμά της για την αύξηση του εθνικού πλούτου, τις τρεις μέρες της Βουλής, είναι δαπάνες, δαπάνες, δαπάνες από το πορτοφόλι μας, και αν δεν φτάσουν τα χρήματα, δαπάνες από το πορτοφόλι των άλλων.
«Οι ηγέτιδες δυνάμεις δεν αποκτούν την ηγεμονία τους με την τιμωρία αλλά με την πειθώ», είπε ο κ. Τσίπρας στις προγραμματικές δηλώσεις, απευθυνόμενος στο Βερολίνο.
Δεν μας ζήτησαν το (άδειο) πορτοφόλι μας, εμείς απευθυνθήκαμε σε αυτούς.
Όχι δεν θα τους το δώσω. Θα προτιμούσα να το εμπιστευθώ -τώρα- στους άλλους Ευρωπαίους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου