Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Παρακολουθώ με κομμένη την ανάσα τις πολιτικές μας εξελίξεις. Το
πλέον αισιόδοξο... Σε τούτον τον τόπο δεν θα πλήξουμε ποτέ. Παρακολουθώ
έναν σταρ-οικονομολόγο και την τύχη μας στα χέρια του. Προσπαθώ να
διακρίνω τα σύνορα του κάνω πολιτική, από το κάνω το κομμάτι μου. Πού θα
πάει, θα γνωριστούμε.
Παρακολούθησα αρχικά τις δηλώσεις του Γιάνη Βαρουφάκη για τον λιτό
βίο. Ναι, υπήρξε εποχή που η χώρα μου συμμετείχε σε ένα τεράστιο πάρτι
μασκέ. Ναι, στα στενά των νησιών μποτιλιάρονταν Porshe και Cayenne και
οι άνθρωποι εκσπερματώνανε με τις πιστωτικές κάρτες στα χέρια. Ναι, η
επιχειρηματικότητα είχε μεταλλαχθεί σε λαμογιοκατάσταση μιζαδόρων που
αγκαλιάζονταν με τους αντίστοιχους ομοίους του κράτους. Ναι, ήταν
θλιβεροί οι συγκάτοικοί μου. Κι ήταν πραγματικά γενναίο να στοιχηθείς
στους απέναντι και να διασώσεις το υγιές κομμάτι του μυαλού σου. Μα, όλα
αυτά ήταν τον περασμένο αιώνα, αγαπητέ Γιάνη. Ένας αιώνας μοιάζει να
πέρασε. Μετά ήρθε η κρίση.
Εσύ μπορεί να την περιγράψεις με νούμερα. Εγώ
θα σου περιγράψω την καθημερινότητα. Οι παιδικές χαρές γέμισαν
πατεράδες τα πρωινά. Είχαν γερμένους ώμους και λευκό βλέμμα. Ματωμένο
πράγμα ο άνεργος οικογενειάρχης. Τα μαγαζιά γέμισαν ενοικιαστήρια. Οι
άνθρωποι ζούσαν υπό τον τρόμο του τηλεφώνου που θα χτυπούσε για να τους
πληροφορήσει τα χρέη τους. Πολλοί ρούφαγαν την αναξιοπρέπεια του να
κρύβεσαι. Να φτύνεις τον εαυτό σου που χρωστάει δίδακτρα. Τα σπίτια κρύα
και οι σχέσεις άλλο τόσο. Καλοριφέρ, χοντρή πολυτέλεια. Σούπερ μάρκετ,
με παρωπίδες σαν αλογάκι των Σπετσών. Μη και ξεφύγει το βλέμμα. Αγορά
παπουτσιών με βλέμμα σαν να επισκέπτεται άνδρας μπουρδέλο. Κατάθλιψη
βαθιά και αυτοάνοσα νοσήματα σε πλήρη έξαρση. Αυτά που ο εαυτός πολεμάει
τον εαυτό. Κι όπως συμβαίνει με την ανθρώπινη ψυχή όταν πιάνει τέρμα...
Άρχισε η εικόνα τόσο δα ν' αλλάζει. Πες το αποδοχή. Κι αρχίσαμε να
σκεφτόμαστε. (Όσοι είχαν την πολυτέλεια της προσαρμογής. Αν ήσουν
άνεργος, άστα βράστα). Σκεφτόμασταν βαθιά και σοβαρά. Κουβεντιάζαμε
ανταλλάσοντας τις αλήθειες μας και όχι τις μούφες μας. Το εξωτερικό δεν
ήταν πια η μαύρη ξενιτιά, όπως απειλούσαν τα κακομαθημένα παιδιά (τι
παιδιά θα έβγαιναν από το χάλι μας!) αλλά ήταν ευκαιρία να δεις, να
μάθεις, ν΄ ανοίξεις. Χωράγαμε περισσότερα στο μυαλό μας, Γιάνη. Φτάσαμε
να λέμε «Δεν πήγαινε το προηγούμενο χάλι!». Ναι «χάλι» αποκαλούσαμε τα
προηγούμενά μας. Οι υπάλληλοι του δημοσίου άρχισαν να χαμογελούν στον
πολίτη, ν΄ απαντούν στις ερωτήσεις του. Ο σπόρος της ανασφάλειας όταν
πέφτει σε ζόμπι μπορεί να κάνει και θαύματα. Πλέον τον διπλανό που
καθόταν και έξυνε τα τέτοια του δεν τον συγχωρούσαν οι ίδιοι. Δεν έχαιρε
της ασυλίας τους. Μικρές κινήσεις αλλά προς υγιή κατεύθυνση. Να! Τα
παιδιά των φαρμακοποιών δεν ένιωθαν την υποχρέωση κατά 90% να γίνουν
φαρμακοποιοί. Οι ταξιτζήδες ακόμα και στον πελάτη μικρής διαδρομής
φερόντουσαν με ήθος. Οι νέοι άρχισαν να σκέφτονται άλλες σπουδές και
επαγγέλματα πέρα από «κάτι σε Business»… Όχι πια Bachelor και master
μονοκοπανιά κερασμένα από γονείς. Οι επιχειρηματίες άρχισαν να βάζουν
ξανά μπροστά το δημιουργικό τους ένστικτο, τη δουλειά και τον κόπο…
Βεβαίως υπάρχουν και λύκοι που στην αναμπουμπούλα χαίρονται… Οι
υπάλληλοι κατανόησαν ότι η κερδοφορία τους εξαρτάται από την κερδοφορία
της εταιρείας. Έμοιαζε να ξαναθυμηθήκαμε να δουλεύουμε πλάτη με πλάτη.
Κατανοήσαμε ότι οι επενδυτές είναι ό,τι πιο χρήσιμο. Αληθινοί επενδυτές,
όχι παρεάκια γνωστών-αγνώστων.
Γιατί στα λέω όλα αυτά;
Γιατί
προηγηθήκαμε των πολιτικών μας αρχηγών. Στα μαύρα μεσάνυχτά τους! Εμείς
ήμασταν πιο αποφασισμένοι απ΄ αυτούς.
Αναζητούσαμε αυτόν που θα μας περπατούσε στο επόμενο στάδιο. Να
σχηματοποιήσει όλα τα συγκεκριμένα-αφηρημένα μας.
Εκεί μας βρήκες, Γιάνη. Είχε κόπο η διαδρομή. Τούτη η δημοκρατία όπως και να μετρήσεις τ' αποτελέσματα… Το σύνολο των ψηφοφόρων παραδίδουν τις τύχες τους στα χέρια μιας μειοψηφίας. Πάνε (ευτυχώς) τα χρόνια των μεγάλων μαγαζιών. Κάθε που θα προχωράς να σκέφτεσαι… Ε! Είμαστε και μεις εδώ.
Σε είδα να απολαμβάνεις τις θωπείες και τα χειροκροτήματα των καθαριστριών. Ελπίζω να σε δω ν΄ απολαμβάνεις και τα χειροκροτήματα των εμπόρων, των επιχειρηματιών, των επενδυτών. Αυτό κι αν είναι ταμπού! Ελπίζω να συμπεριφέρεσαι στην κάθε Cosco με τη σοβαρότητα που αρμόζει. Πόσες φορές να ζήσουμε την «Κατσέλη» στο λιμάνι να τους διώχνει με το «καλημέρα» της ανάληψης των καθηκόντων. Μα πριν στεριώσετε σε καρέκλα!...
Αναμεταδίδονται κι αυτά τα νέα, όπως ξέρεις. 1.000.000 άνεργοι από τον ιδιωτικό χώρο. Μη χωρίζετε και πάλι τον κόσμο σε στρατόπεδα. Σε τούτον τον όμορφο τόπο τον αναρχικό, που δεν γνώρισε πνιγηρή αριστοκρατία, οφείλετε να εκμεταλλευτείτε το ότι ανοίξαμε. Το ότι ξηλώσαμε, τόσο δα, τα παλιά μας κολλήματα.
Το λιτός βίος είναι παλιό, παλιό σουξέ... Τραγούδησέ το αν σου κάνει κέφι στο πολιτικό σύστημα. Πες το και στους συντρόφους. Αλλά, ρε αδελφέ,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου