"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΠΡΟΣΩΠΑ - ΜΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ - Οουεν Σάσκιντ: Απέδρασε από τον αυτισμό με τους ήρωες του Ντίσνεϊ

Μέχρι να κλείσει τα τρία χρόνια ο Οουεν ήταν ένα χαριτωμένο, φλύαρο αγοράκι. Από τη μια ημέρα στην άλλη «εξαφανίστηκε». Εχασε τη λαλιά του και απομονώθηκε στον εαυτό του.  
 
Οι γονείς του τον αναζητούσαν μάταια στο απλανές βλέμμα του. Οι ημέρες κυλούσαν και ο Οουεν διέγραφε από τη μνήμη του ό,τι είχε μάθει μέχρι τότε. Κι έπειτα ήρθε η ιατρική διάγνωση: «δευτερογενής αυτισμός». 
 
Τον επόμενο χρόνο ο Ρον και η Κορνίλια Σάσκιντ πήραν μια γερή δόση της σημασίας της βαρύτερης νευροβιολογικής διαταραχής της παιδικής ηλικίας. Η μόνη λέξη που άρθρωνε ο γιος τους ήταν «juice» (χυμός), ενώ η μόνη ενασχόληση που τον χαλάρωνε ήταν η παρακολούθηση των ταινιών κινουμένων σχεδίων της Ντίσνεϊ.
 
Ο Οουεν επέστρεψε έπειτα από έναν χρόνο σιωπής. Ενώ παρακολουθούσε επανειλημμένα μια σκηνή από την ταινία «Αριελ, η μικρή γοργόνα» - το σημείο όπου η μάγισσα Ούρσουλα προσπαθεί μ' ένα τραγούδι να κλέψει την φωνή της Αριελ - ξεφώνιζε «juicervose» διαρκώς. Τελικά αυτό που επαναλάμβανε ήταν οι στίχοι «just your voice» (μόνο τη φωνή σου). Η μικρή γοργόνα έχασε τη μιλιά της και ο Οουεν τη βρήκε - έστω και για λίγο. 
 
Ο ενθουσιασμός των γονιών, όμως, γρήγορα τραυματίστηκε από τον ρεαλισμό της ιατρικής πρόβλεψης: «Είναι συνηθισμένο σε παιδιά μ' αυτήν τη διαταραχή να επαναλαμβάνουν φράσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι καταλαβαίνουν τι λένε» είχαν προειδοποιήσει οι γιατροί.
 
Ο δεύτερος αιφνιδιασμός ήρθε το 1997, όταν ο Οουεν ήταν εξίμισι ετών. Ο μεγαλύτερός του αδερφός Ουόλτερ γιόρταζε και ήταν ανεξήγητα θλιμμένος. Η ερμηνεία ήρθε, απροσδόκητα, από τον Οουεν: «Ο Ουόλτερ δεν θέλει να μεγαλώσει, όπως κι ο Πίτερ Παν». Ενώ μέχρι τότε η επικοινωνία του περιοριζόταν σε δύο λέξεις («θέλω αυτό»), άρθρωσε μια απλή πρόταση μ' ένα πολύ περίπλοκο νόημα. 
 
Οι γονείς του πήραν μια γεύση από τον κόσμο που είχε δημιουργήσει μέσα του ο Οουεν. Είχε συνθέσει ένα πλέγμα συμβολισμών των αγαπημένων του ηρώων. Πώς θα ξανάμπαιναν εκεί μέσα; Δεν ήταν μόνο η περιέργειά τους να γνωρίσουν τον κόσμο του. Ηταν η ανάγκη τους να επικοινωνήσουν με το ίδιο τους το παιδί.

 «Ο πόνος του αυτισμού μπορεί να σε συνθλίψει. Το να μην μπορείς να μάθεις το παιδί σου, να μοιραστείς μαζί του την αγάπη και το γέλιο, να το παρηγορήσεις, να απαντήσεις στις ερωτήσεις του» γράφει στους «Νιου Γορκ Τάιμς» ο πατέρας εξηγώντας ότι δοκίμασε να επικοινωνήσει με τον γιο του μέσα από μεταμφιέσεις. 
 
Τελικά, στον πατέρα του μασκαρεμένο ως Ιάγκο - ο παπαγάλος φίλος του Αλαντίν στην ομώνυμη ταινία - ο Οουεν εκμυστηρεύτηκε το βαθύτερο πρόβλημά του: «Δεν είμαι ευτυχισμένος. Δεν έχω φίλους. Δεν μπορώ να καταλάβω τι λένε οι άνθρωποι». Ο Ρον βρήκε τον γιο του και ο Οουεν βρήκε έναν τρόπο να εκφράζει τα συναισθήματά του. Από τότε, στο φως της ημέρας οι ζωές της οικογένειας κυλούσαν τυπικά. Ο Ρον πηγαινοερχόταν στο γραφείο του στη «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ», ο Ουόλτερ πηγαινοερχόταν στο σχολείο και η Κορνίλια έμενε σπίτι με τον Οουεν. Τα βράδια, όμως, οι τέσσερίς τους μεταμορφώνονταν σε ήρωες των κινουμένων σχεδίων.
 
Ο Οουεν βρήκε τη διέξοδο από την απομόνωσή του. Δεν μπορούσε να γράψει ευανάγνωστα το όνομά του, παρ' όλα αυτά ζωγράφιζε με κάθε λεπτομέρεια τους χαρακτήρες του. Δυσκολευόταν με τον προφορικό λόγο, ωστόσο ποτέ όταν απέδιδε διαλόγους ταινιών. Συχνά εγκλωβιζόταν σε σπασμωδικές διεγερτικές κινήσεις, όχι όμως όταν χορογραφούσε σκηνές από τα έργα. Μέσα απ' όλα αυτά απέδιδε τα ίδια τα συναισθήματα των ηρώων του και κατ' επέκταση τα δικά του. 
 
«Είναι φοβερό πώς έχει χρησιμοποιήσει τις ταινίες για να καθοδηγήσει τη συναισθηματική ανάπτυξη, που βέβαια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση» συμπέρανε έκπληκτη η εξειδικευμένη εκπαιδευτικός του Σούζι Μπλάτνερ. 
 
Ο Οουεν εκμεταλλεύτηκε τις ιδιαιτερότητες της «νευρολογικής αρχιτεκτονικής» του αυτισμού εφευρίσκοντας σε κάθε επανάληψη των ταινιών της Ντίσνεϊ καινούργιες λεπτομέρειες, τις οποίες μετέφραζε σε κώδικες επικοινωνίας. Μετέτρεψε το ίδιο του το πάθος σε γλώσσα.
 
Σήμερα ο Οουεν είναι 22 χρονών, φοιτά στο σχολείο Ρίβερβιου το οποίο δέχεται παιδιά και ενηλίκους που πάσχουν από τη νόσο. Ακόμη παρακολουθεί τις αγαπημένες του ταινίες μαζί με άλλους λάτρεις της Ντίσνεϊ. Δεν θα πάψει ποτέ να πάσχει από αυτισμό. Ο κόσμος θα είναι πάντα αφιλόξενος γι' αυτόν. Ωστόσο, βρήκε τον τρόπο να εκτίθεται σ' αυτόν. 
 
Και κάπως έτσι προσέγγισε και τον έρωτα. «Υπάρχει ένα τραγούδι από την ταινία "Quest for Camelot". Το λένε "Looking through your eyes"» εξομολογείται ο ίδιος σε μια συζήτηση πατέρα - γιου πριν από δυο χρόνια. «Το ακούω κάθε ημέρα για να θυμάμαι να βλέπω τον κόσμο μέσα από τα μάτια της». 
 

Δεν υπάρχουν σχόλια: