ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: To διάγγελμα του ΦΠΑ

Του Σωκρατη Τσιχλια Βρε τους θεομπαίχτες τους επικοινωνιολόγους. Θύματα και οι ίδιοι της δύναμης των μέσων που χειρίζονται, θυσιάζουν συνήθως το μακροπρόθεσμο συμφέρον για μια πρόσκαιρη ανακούφιση. Εστειλαν στο Καστελλόριζο τον Γιώργο Παπανδρέου να αφηγηθεί την τραγικότερη είδηση της μετεμφυλιακής Ελλάδας, γοητευμένοι από το εύρημα του τάχα συμβολισμού του τόπου. Και τον γελοιοποίησαν.  Μάλλον επικοινωνιολόγοι συμβούλεψαν προχθές τον Αντώνη Σαμαρά να απευθύνει διάγγελμα σε πρώτο πρόσωπο στον ελληνικό λαό για ένα θέμα το οποίο σε μια εύρυθμη Πολιτεία θα αφορούσε υφυπουργό, για να μην πω γενικό γραμματέα υπουργείου. Γιατί μπορεί η υπερβολική επανάληψη του αιτήματος να έχει καταστήσει στους ταραγμένους μας καιρούς τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση σε πρόβλημα των προβλημάτων, η αλήθεια όμως είναι ότι πρόκειται απλώς για ένα από τα προβλήματα του τουριστικού προϊόντος και των επιχειρήσεων εστίασης. Εχει βεβαίως ο «θρίαμβος» της κυβερνήσεως και το συμβολικό του βάρος, αφού εκάμφθη για πρώτη φορά η τρόικα και επέτρεψε δοκιμαστικώς την ελάφρυνση κατά 10% του ΦΠΑ. Αλλά ώς εκεί. Ολα τα άλλα, ότι ο πρωθυπουργός μάς κοιτάζει στα μάτια, ότι το είχε πάρει επάνω του το θέμα, δηλαδή είναι δικό του επίτευγμα, και τα υπόλοιπα με τις σχεδόν παρακλήσεις να κόβουν αποδείξεις οι μαγαζάτορες, τι χρειάζονται; Εάν ο πρωθυπουργός κατέβαλε τόσο κόπο -όπως μας εξήγησε- και αν χρειάζεται τόση προσπάθεια για ένα τέτοιο θέμα, πόσους τόσο καλούς πρωθυπουργούς άραγε χρειαζόμαστε για τις επενδύσεις που δεν έρχονται, για τα δισεκατομμύρια που απαιτούνται για την επανεκκίνηση της οικονομίας και δεν υπάρχουν, για τα ολέθρια ποσοστά των ανέργων, τις ξεθεμελιωμένες ζωές των μικροαστών, τους ανήμπορους γέροντες των συσσιτίων;  Πόσους Σαμαράδες χρειαζόμαστε και πόσα διαγγέλματα πρέπει να περιμένουμε;   Ή μήπως η χώρα έχει ανάγκη μιας στιβαρής κυβέρνησης ικανών και ανιδιοτελών πολιτικών που κάνουν πολλά και λένε λίγα; Και προφανώς έναν ηγέτη που εμπνέει, καθοδηγεί και ελέγχει. Και που γνωρίζει πως δεν πρέπει να «καίγεται» το πολιτικό και συμβολικό του κεφάλαιο. Που είναι σίγουρος ότι κάθε νίκη της ομάδας του είναι πριν απ’ όλα δική του.