RADAR: Ο ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ: ΚΟΙΝΩΝΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ρέμος ως μέσος άνθρωπος

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

«Θαύμα, παιδιά! Σηκώθηκε ο Σόιμπλε και περπάτησε ο πούστης». Είπε και ο Αντώνης μια μαλακία. Χαρά και στο νέο. Αν δεν την έλεγε ο Αντώνης ποιος θα την έλεγε; Μετά διευκρίνισε ότι έκανε χιούμορ.

Σιγά μην ξέρει ο Αντώνης τη διαφορά του χιούμορ από την πλάκα. Όλα ίσιωμα τα κάνουν γενικά οι Αντώνηδες. Πλάκα είναι να γελάς όταν πέφτει κάποιος. Χιούμορ είναι να γελάς όταν γκρεμοτσακίζεσαι εσύ.

Αλλά μην τα ζητάμε κι όλα από τον Αντώνη. Αλίμονο στον λαό που κρέμεται από τα χείλη του κάθε Αντώνη ως καθοδηγητή.

Τι άλλο είπε ο Αντώνης;

Τη Μέρκελ κουφάλα.

Α, ναι! Ζήτησε να μην τον πυροβολούμε γιατί είναι «μέσος άνθρωπος». Ο μέσος άνθρωπος Αντώνης.

Εδώ είναι τα δύσκολα της ιστορίας. Γιατί ο Αντώνης έχει δίκιο. Έχει τα χαρακτηριστικά, μεγάλης μερίδας, μέσου ανθρώπου. Όχι, βέβαια, όλων. Προς Θεού. Των κυρίαρχων «μέσων ανθρώπων». Γιατί η κοινωνία μας είναι χωρισμένη στον μέσο άνθρωπο που δίνει το στίγμα και «λύνει και δένει» και στον μέσο άνθρωπο που σιωπά απηυδισμένος και κάνει τον προσωπικό του ηρωικό αγώνα οχυρωμένος στο κουκούλι αξιοπρέπειάς του. Χρόνια!

Ο Αντώνης ως μέσος άνθρωπος λοιπόν και το ακροατήριο αυτού ως μέσοι πλουσιόφτωχοι (δική μου κατηγορία). Τη μεγαλύτερη φτώχεια τη συνάντησα στον σύγχρονο πλούσιο. Καταραμένη ένδεια σε όλα!

Ας πιάσουμε το νήμα από παλιά. Τι όριζε τον μέσο Έλληνα;

Καθοριστικά, το μέτρο. Το μέτρο για όλα. Το «μέχρι πού μπορώ να απλώσω τα χέρια μου» στον υπέρτατο βαθμό αυτογνωσίας και εντιμότητας. Και δεν αφορούσε μόνο τα χέρια. Προεκτείνονταν σε όλα τα μέλη του σώματός του. Έφτανε μέχρι τη γλώσσα και την άποψη.

Όταν ο άνθρωπος πορεύεται αγκαλιά με το «μέχρι πού» του, χωράει και ανθρώπους για το πιο πέρα του. Αποδέχεται άρα και σέβεται άλλους ως γνώστες. Διαθέτει ευρυχωρία στην ψυχή του να υποδέχεται και να φιλοξενεί. Και για οτιδήποτε κτίζει διαθέτει υπομονή και επιμονή, αφού δεν υπεραπλουστεύει διαδρομές. Αναγνωρίζει ότι υπάρχουν και πιο «έξυπνοι» από ‘κείνον και δεν σκορπίζεται επιπόλαια στον γαλαξία ενός τζούφιου υπερεγώ. Σημαδεύει στόχους ψηλότερους από το μπόι του. Καλλιεργεί ταλέντο να θαυμάζει. Έχει αξίες. Τις οποίες σκίζεται να παραδώσει ως εφόδια στο παιδί του, να το ακολουθούν. Και παντρεύει, ενώνει απόλυτα τη μόρφωση, με την κοινωνική παιδεία και συμπεριφορά. Την τέχνη της συγκατοίκησης. Κατευθύνει σε μόρφωση που οφείλει ανταποδοτικά να μοιραστεί ως δώρο στην κοινωνία. Υπάρχει μια κυκλικότητα. Ένας σκοπός συγκεκριμένος με πρωταρχικό το «Κοίτα να γίνεις χρήσιμος άνθρωπος στην κοινωνία».

Ας πιάσουμε και το νήμα του ευκατάστατου του κάποτε. Εργατικός, άνθρωπος που ξεχώριζε για κάποια στοιχεία που διάθετε. Οξυδέρκεια, ένστικτο, διορατικότητα, τόλμη, αποφασιστικότητα, ελιγμό. Ο πλούτος δεν ήταν το ζητούμενο, αλλά το αποτέλεσμα. Παράλληλα, ένιωθε υπόλογος. Στους συμπολίτες, στους εργαζόμενους, στην οικογένειά του, στην κοινωνία. Είχε την αίσθηση του μέτρου. Βεβαίως απολάμβανε προνομίων, αλλά ήταν έμμετρα προνόμια, με μόνιμη αγωνία μην προκαλέσει. Πήγαινε στα μπουζούκια όχι για να κάψει το σύμπαν, αλλά για να διασκεδάσει. Όχι για να επιδείξει στο διπλανό τραπέζι «ποιος είναι αυτός», αλλά για να γλεντήσει. Κόντρες έκαναν οι επιχειρήσεις μεταξύ τους, όχι οι επιχειρηματίες. Οι δουλειές. Όχι τα αποκτήματα από τις δουλειές. «Το όνομα» ήταν περιουσιακό στοιχείο. Οι άνθρωποι ξεχώριζαν από τον τρόπο που κινούνταν στην κοινωνία. Με κανόνες καθωσπρεπισμού και συμπεριφοράς.

Στήνω το σκηνικό στο Nammos με τη φαντασία μου. Πούρα που καπνίζουν ανθρώπους, εκατοντάποντα που ισορροπούν-ανισορροπούν τσόλια. Σαλιγκάρια που βγήκαν από τις φωλιές τους μετά από βροχή. Χωρίς να επεξεργαστούν τίποτα στο ενδιάμεσο. Χωρίς αίσθηση μέτρου, χρόνου, τόπου. Να χάσκουν για έναν πούστη Σόιμπλε που «μας κατέστρεψε» και μια «κουφάλα Μέρκελ» που φταίει για όλα. Και ένας αοιδός που αναλαμβάνει διασκεδαστής- χιουμορίστας. Σε ένα κρατίδιο απομονωμένο με θάλασσα. Άμετροι, θλιβεροί, πλουσιόφτωχοι, χωρίς ίχνος συστολής, κοινωνικά αμόρφωτοι και αστοιχείωτοι, με δουλειές φλου. Μέσοι άνθρωποι. Που καθοδηγούν τα παιδιά τους «κοίτα να κάνεις γνωριμίες και να προσέχεις τη διατροφή σου».

Το τελευταίο σουξέ του Ρέμου λέει «μπορεί να βγω, μπορεί να μπω, μπορεί να φύγω και να ξαναρθώ»... Αυτό ακριβώς! Το σίγουρο είναι ότι και πάλι ήρθαν από κει που δεν τους περιμέναμε. Με άνεση. Με ετσιγουσταρισμό. Σιγά μη χτύπαγαν την πόρτα. Ο Αντώνης Ρέμος, ναι! Είναι μέσος άνθρωπος. Κυκλοφορεί σε αντίτυπα. Αυτό δυσκολεύει αφάνταστα τη συγκατοίκησή μας. Και τον επαναπροσδιορισμό μας.

Υ.Γ.: Προτείνω στίχο για επόμενο τραγούδι στον Αντώνη Ρέμο. Θα μπορούσε και να εξελιχθεί σε ύμνος του σύγχρονου μέσου ανθρώπου. «Σαλόνι τραπεζαρία ένα».