Tου (υποστηρικτή των Ισλαμοφασιστών) David Ignatius / Washington Post
Ενα από τα χειρότερα επαναλαμβανόμενα χαρακτηριστικά της αμερικανικής
εξωτερικής πολιτικής αποτελεί η διαδικασία που μπορεί να χαρακτηρισθεί
απλά ως «αποπλάνηση και εγκατάλειψη». Τώρα συμβαίνει στη Συρία.
Το κομμάτι της αποπλάνησης ξεκινά με έναν υπερπρόθυμο ρητορικό
εναγκαλισμό. Σχεδόν δύο χρόνια πριν, στις 18 Αυγούστου 2011, ο πρόεδρος
Ομπάμα διακήρυξε για πρώτη φορά ότι «ήρθε η ώρα για τον πρόεδρο Ασαντ να
κάνει στην άκρη». Δεν υποστήριξε την έκκλησή του για αλλαγή καθεστώτος
με κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να
επαναλαμβάνει συχνά τη φράση «ο Ασαντ πρέπει να φύγει» από τότε.
Το επόμενο στάδιο είναι μια εκτεταμένη ερωτοτροπία που συνοδεύεται από
υποσχέσεις και δεσμεύσεις. Η CIA ξεκίνησε να συνεργάζεται με τη συριακή
αντίσταση το 2011 και παρέχει εκπαίδευση και όποια άλλη υποστήριξη. Οταν
η συριακή αντίσταση πολιορκήθηκε από άλλους «μνηστήρες» (π.χ. Τουρκία ή
Κατάρ), οι ΗΠΑ έδιωξαν μακριά τους αντιπάλους και ανανέωσαν τους όρκους
στοργής.
Υστερα έρχεται η επίσημη δέσμευση. Στις 13 Ιουνίου, ο Λευκός Οίκος
ανακοίνωσε ότι θα παρείχε στρατιωτική βοήθεια στη συριακή αντίσταση,
επειδή το καθεστώς Ασαντ είχε περάσει την «κόκκινη γραμμή»
χρησιμοποιώντας χημικά όπλα. Οι αντάρτες άρχισαν να ετοιμάζουν αποθήκες
για να λάβουν το φορτίο που τους υποσχέθηκαν, ελπίζοντας ότι οι ΗΠΑ θα
ήταν επιτέλους πιστές στις υποσχέσεις τους.
Και μετά;
Αυτή είναι μια ιστορία αποτυχημένου ειδυλλίου, οπότε γνωρίζετε
τι έρχεται στη συνέχεια. Είναι αυτό που οι Βρετανοί μυθιστοριογράφοι
του 19ου αιώνα αποκαλούν «η απόρριψη». Για να παραθέσω μια φράση από
σχετικό άρθρο των The New York Times του περασμένου Σαββατοκύριακου
φαίνεται ότι «τα σχέδια της διοίκησης είναι πολύ πιο περιορισμένα από
όσο έχει υποδείξει δημοσίως και ιδιωτικά».
Επιτρέψτε μου να παραθέσω ένα μήνυμα που στάλθηκε από μέλος της συριακής
αντίστασης: «Είμαι έτοιμος να παραιτηθώ, εάν δεν υπάρχει φως στην άκρη
του τούνελ από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Τουλάχιστον, εάν παραιτηθώ, θα
νιώσω ότι δεν είμαι κομμάτι αυτής της ανόητης κατάστασης στην οποία
βρισκόμαστε». Ενα δεύτερο ηγετικό μέλος της αντίστασης έγραψε λιτά σε
ανώτερο Αμερικανό στρατιωτικό: «Δεν μπορώ να βρω τον κατάλληλο τρόπο να
χαρακτηρίσω αυτή την κατάσταση εκτός από πολύ λυπηρή».
Μια οργισμένη ανακοίνωση δημοσιεύθηκε αυτή την εβδομάδα από τον στρατηγό
Σαλίμ Ιντρίς, αρχηγό του μετριοπαθούς ελεύθερου συριακού στρατού. Αφού η
Βρετανία, όπως οι ΗΠΑ, οπισθοχώρησε από την παροχή όπλων, δήλωσε στην
εφημερίδα The Daily Telegraph: «Η Δύση δίνει υποσχέσεις και υποσχέσεις.
Αυτό είναι αστείο...Τι περιμένουν οι φίλοι μας στη Δύση; Το Ιράν και τη
Χεζμπολάχ να σκοτώσουν όλο το συριακό λαό;». Αυτό που συμβαίνει στη
Συρία δεν είναι ωραίο θέαμα, καθώς οι μετριοπαθείς δυνάμεις παλεύουν να
επιβιώσουν δίχως την αναμενόμενη βοήθεια από τη Δύση. Την περασμένη
εβδομάδα ένας από τους διοικητές του Ιντρίς, ο Καμάλ Χαμαμί, εκτελέστηκε
στη Λατάκεια από εξτρεμιστές που συνδέονται με την Αλ Κάιντα. Αυτή την
εβδομάδα, η ίδια ομάδα εξτρεμιστών λεηλάτησε αποθήκη του ελεύθερου
συριακού στρατού, νότια των συνόρων με την Τουρκία. Αφού ξόδεψαν
δισεκατομμύρια δολάρια για να σταματήσουν την Αλ Κάιντα στο μακρινό
Αφγανιστάν, θα σκεφτόταν κανείς ότι οι ΗΠΑ θα προσπαθούσαν να ελέγξουν
τις τρομοκρατικές οργανώσεις και στη Συρία, αλλά όχι.
Οι μετριοπαθείς δυνάμεις προσπαθούν να κρατηθούν καθώς η χώρα διαλύεται.
Στη συνοικία Μπαστάν αλ-Κασρ στο Χαλέπι, ένας διοικητής του ελεύθερου
συριακού στρατού, ο Αμπντέλ-Τζαμπάρ Ακιντί, προσπάθησε να εμποδίσει τους
εξτρεμιστές να μπλοκάρουν τις προμήθειες τροφίμων στους πολίτες που
υποστήριζαν το καθεστώς. Επίσης, προσπάθησε να σταματήσει τον πόλεμο
ανάμεσα στα αντίπαλα στρατόπεδα της Σαρίας στα βόρεια προάστια του
Χαλεπιού. Αυτός είναι ένας από τους διοικητές που εδώ και δύο χρόνια
εκλιπαρεί τη Δύση για σοβαρή υποστήριξη, αλλά προφανώς μάταια.
Η ιστορία που εξελίσσεται αυτή τη στιγμή στη Συρία είναι τόσο οικεία που
είναι σχεδόν κύριο μοτίβο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Η
Ουάσιγκτον θέλει να δει αλλαγή κυβέρνησης γι’ αυτό ενθαρρύνει τους
τοπικούς αντάρτες να εξεγερθούν. Οταν οι αντάρτες, ωστόσο, φτάνουν στα
οδοφράγματα, εκείνοι που χαράσσουν την πολιτική συνειδητοποιούν
τρομοκρατημένοι ότι στερούνται της υποστήριξης της κοινής γνώμης. Αυτή η
διαδικασία έχει συμβεί στην ουγγρική επανάσταση το 1956, στον Κόλπο των
Χοίρων το 1961, στην άνοιξη της Πράγας το 1968, στη Νικαράγουα το 1984.
Εχει συμβεί στον Λίβανο, το Λάος, το νότιο Ιράκ... Φτιάξτε τη δική σας
λίστα.
Στο τέλος των μυθιστορημάτων του 19ου αιώνα ο αποπλανητής που
εγκαταλείπει το ερωτικό του ενδιαφέρον συνήθως παθαίνει αυτό που του
αξίζει: Ντροπιάζεται και καταστρέφεται εντελώς, ενώ οι ενάρετοι σταθεροί
χαρακτήρες ανταμείβονται. Αυτό, ωστόσο δε συμβαίνει στην εξωτερική
πολιτική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου