Toυ ΣΤΑΘΗ ΠΑΧΙΔΗ
H ιστορία αλλά και η στατιστική -που δεν μπορεί, θα υπάρχει, γιατί
για όλα υπάρχει μια στατιστική- λένε πως οι 50+ αυτής της χώρας, στο
μεγαλύτερο ποσοστό, έκαναν αγροτικό στα νιάτα τους στα θρανία των
νεολαιών της Αριστεράς με το μεταπολιτευτικό κύμα της μόδας, αλλά κι από
καταβολές.
Oλοι αυτοί οι άνθρωποι είτε έμειναν είτε απομακρύνθηκαν
ιδεολογικά από την Αριστερά, κουβαλούν πάντα στο DNA και στη δομή της
σκέψης τους τη σφυροδρέπανη θητεία των τρυφερών χρόνων και σήμερα
κατέχουν θέσεις, έχουν πάρει αναθέσεις, διαμορφώνουν διαθέσεις κι έχουν
αντιπαραθέσεις.
Σαν εργοδότες, που αναπόφευκτα στην πορεία κάποιοι έγιναν, είναι
εύκολα εντοπίσιμοι και διακριτοί. Ξέρουν και σέβονται τη διαδικασία,
πληρώνουν φόρους κι ένσημα (ok, κανείς δε βάζει το χέρι στη φωτιά...),
μιλούν για όραμα, έχουν το επιχείρημα και ακούν το αντεπιχείρημα --
τυπικοί και νομιμόφρονες, έως ανοιχτοί και ανεκτικοί. Έχουν βέβαια πάντα
στο πίσω μέρος του μυαλού τους την «άλλη» κατανομή του παραγόμενου
αποτελέσματος της όποιας προσπάθειας έστω και σαν απόμακρη ξεχασμένη
ουτοπική εκδοχή. Αυτό ίσως και να ‘ναι η αιτία μιας διαρκούς ενοχής για
τα όσα αποκτώνται από τη δράση και το επιχειρείν, ξέροντας καλά από τον
αριστερό προσκοπισμό τους πως η ζωή είναι ομαδικό άθλημα. Το πήρα το
Καγιέν, αλλά τις καθημερινές πάω με το χιλιαράκι στη δουλειά, ας πούμε.
Το ευφρόσυνο σενάριο της εργοδοτικής ζωής τους είναι η κριτική σ’
επιλογές, που έχουν κάνει ακόμη και οι ίδιοι ασκώντας το βέτο του
επικεφαλής, του χρηματοδότη. Η αυτοκριτική επίσης είναι βασικό στοιχείο
της παράδοσής τους και οδηγεί σε τραγελαφικές καταστάσεις (Απόγνωσης και
Γελοίου γωνία), όταν ο εργοδότης την πέφτει στον ίδιο του τον εαυτό
επικαλούμενος αρχές αλλά και ψάχνοντας οδό διαφυγής μπρος στην όποια
αποτυχία των σχεδίων. Το τραύμα της μη κάλυψης του πλάνου επιστρέφει
εφιαλτικό από τις ΚΟΒΕΣ της νεότητας.
Ο Αριστερός εργοδότης τη δύσκολη ώρα του ρόλου του, θα ‘χει ν’
αποφασίσει ανάμεσα στην επιβίωση και τις καταβολές, να διαλέξει επίθετο ή
ουσιαστικό, «Αριστερός» ή «εργοδότης». Μ’ όποιο κόστος, μ’ όποια
απόσταση από αρχές, παρελθόν, ιδέες, αισθήματα...
Οι στατιστικές (που
υπάρχουν για τα πάντα, είπαμε...) αλλά και η πείρα της καθημερινότητας
του καθενός στη μικρή εικόνα του ατόμου δείχνουν πως στην οριακή στιγμή,
ο «εργοδότης» είναι η επιλογή που υπερισχύει.
Στη μεγάλη εικόνα όμως της έως πρόσφατα «κυβερνώσας Αριστεράς» ή και
αυτής της Αριστεράς, που φουριόζα έρχεται και φλερτάρει με τη
διακυβέρνηση σε συνθήκες πόλωσης, ποια θα είναι η επιλογή στο δίλημμα «Αριστερός» ή «εργοδότης»
και μάλιστα με τόσους χιλιάδες εργαζόμενους υπό προστασία;
Επειδή
κανένα δίλημμα δεν είναι πραγματικό δίλημμα αλλά είναι από τρίλημμα και
πάνω, λέω να ποντάρω σ’ εκείνο το ενδιάμεσο σατανικό «ή»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου