ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Πέντε πάνω, πέντε κάτω;

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Ο ελληνικός Τύπος βάφτισε «καψόνι» τις ογδόντα επιπλέον διαθεσιμότητες που ζήτησε η τρόικα. Αυτές ήταν τυπική υποχρέωση της χώρας, αλλά προσπαθήσαμε να τις αποφύγουμε με το τυπικό ελληνικό επιχείρημα «σιγά! ογδόντα πάνω, ογδόντα κάτω· στις λεπτομέρειες θα κολλήσουμε;» Αν, όμως, κάποιος από το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης ρωτούσε οποιονδήποτε ταβερνιάρη της ημεδαπής, θα ήξερε με ποιον τρόπο κάνουν οι Γερμανοί τους λογαριασμούς τους. Θα του είχαν διηγηθεί ιστορίες για εμάς περίεργες· για τον ακριβοδίκαιο επιμερισμό της «λυπητερής»· για χρέωση αναλόγως με το τι έφαγε καθένας και όχι με τη δική μας συνήθεια «έλα μωρέ τώρα. Πλήρωσε εσύ και τα βρίσκουμε μετά». Κατά ένα παράδοξο τρόπο εμείς διδάσκουμε ότι «οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους» κι αυτοί κρατούν τον συγκεκριμένο νόμο.

Αν λοιπόν κάποιος από την κυβέρνηση ήξερε την προτεσταντική συνήθεια της ακρίβειας δεν θα πηγαίναμε στην Ομάδα Εργασίας του Eurogroup λέγοντας σαν τους τυροπώλες, «4.120 είναι οι διαθεσιμότητες. Να τις αφήσω;» Αυτά γίνονται στα μπακάλικα της ημεδαπής, όχι σε διεθνείς διαπραγματεύσεις. Ειδικά όταν μια χώρα έχει μακρά ιστορία στην αθέτηση υποσχέσεων.

Δεν είναι μόνο οι πολιτιστικές διαφορές που καθυστερούν την εκταμίευση της δόσης. Μπορεί να εμφανίζεται η διογκούμενη δυσφορία των δανειστών προς το εγχώριο πολιτικό σύστημα. Αυτό τρία χρόνια τώρα κοσκινίζει, επειδή δεν θέλει να ζυμώσει το πελατειακό του σύστημα που ενδημεί στις πολυπλόκαμες δομές του κράτους. Είναι γνωστή η «επιτυχία» των διαπραγματεύσεων που είχαν όλοι οι πρώην υπουργοί, οι οποίοι βρήκαν ευφάνταστους τρόπους για να αποφύγουν να συρρικνώσουν την «ιερή αγελάδα» της χώρας. Τα κατάφεραν μια χαρά να καθυστερήσουν τις αποφάσεις. Αυτό ήταν σε βάρος της οικονομίας, η οποία στενάζει από διαρκείς φορολογικές επιδρομές, και σε βάρος των ίδιων των εργαζομένων που μπαίνουν σε διαθεσιμότητα. 

Μην ξεχνάμε ότι στις αρχικές σκέψεις προβλεπόταν τριετής παραμονή σε διαθεσιμότητα με το 70% των αποδοχών, έγινε ετήσια και τώρα μιλάμε για οκτάμηνη. Οι προηγούμενες «επιτυχίες» έγιναν μπούμερανγκ. Και η χώρα δεν ορθοπόδησε και η αξιοπιστία μας ετρώθη και όσοι θα φύγουν από το Δημόσιο δεν θα έχουν τον εύλογο χρόνο για να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους.

Κάποια στιγμή αυτές οι διαπραγματευτικές «επιτυχίες» πρέπει να μάς προβληματίσουν. Μήπως βολεύουν οι «αποτυχίες» μπας και γλιτώσουμε κι άλλες καταστροφές;