Του ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ
Αυτό που συζητούσε προχθες η Βουλή, ο πολιτισμένος κόσμος ξεκίνησε να το
διαχειρίζεται πριν από εβδομήντα χρόνια. Στη Δύση τα περί δημόσιας
ραδιοτηλεόρασης θεμελιώθηκαν λίγο πριν, λίγο μετά από τον μεγάλο πόλεμο.
Εμείς το πήραμε από την αρχή.
Σωστό. Αν κρίνω από τα εμφυλιοπολεμικά,
ως κοινωνία είμαστε κάπου στο 1948. Ας φτιάξουμε, λοιπόν, δημόσια
τηλεόραση.
Το πρόβλημα του Καψή είναι ότι πρέπει να χτίσει κάτι σωστό, πάνω σε
λάθος βάσεις. Δύσκολο, ως αδύνατο. Οργανισμοί όπως η ΕΡΤ δεν θάβονται
για να φυτέψεις επάνω τους έναν καινούριο. Αναδιαρθρώνονται. Εδώ η νέα
τηλεόραση πάει να χτιστεί πάνω στο μνήμα της παλιάς, με χτυπήματα να
ακούγονται μέσα από το φέρετρο. Όμως έτσι έχουν, πλέον, τα πράγματα. Και
δεν είναι διόλου απλά.
Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι οι της ΕΡΤ βγάλουν λευκή σημαία στο
παράθυρο και υπογράψουν πρωτόκολλο παράδοσης των εγκαταστάσεων, ο Καψής
έχει τις περισσότερες πιθανότητες εις βάρος του. Όχι για τη λειτουργία
του νέου φορέα, αλλά για την αποτελεσματικότητα του εγχειρήματος και τη
χρησιμότητα της περιπέτειας που ξεκίνησε στις 11 Ιουνίου.
Η κυβέρνηση
λέει ότι θα μας απαλλάξει από την ΕΡΤ με τις καχεξίες και τις
παθογένειες που σέρνει.
Όμως, αυτός δεν είναι ο κεντρικός στόχος. Αν δεν δημιουργήσει μία
καλή και σύγχρονη δημόσια τηλεόραση, τότε θα έχει καταστρέψει έναν φορέα
εθνικής σημασίας. Και αν το τελικό αποτέλεσμα δεν δίνει θετικό πρόσημο
στα οικονομικά, τότε και ο Καψής θα βρεθεί να κολυμπάει σε μία μεγάλη
τρύπα στο νερό. Και επειδή τα οικονομικά του κράτους μας ενδιαφέρουν
περισσότερο από το πολιτικό μέλλον του Καψή, καλό είναι να μας δώσουν,
επιτέλους, τον λογαριασμό. Πόσο κοστίζει το κλείσιμο της ΕΡΤ;
Πόσα θα πληρώσουμε για
αποζημιώσεις και τι απαιτήσεις υπάρχουν για τη δημιουργία του νέου
φορέα;
Μόνο και μόνο η απουσία αριθμών αμφισβητεί τη σοβαρότητα του
εγχειρήματος. Πιθανότητα υπονομεύει και τη βιωσιμότητά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου