Του NICOLAS BOURCIER / LE MONDE
Η ιστορία αρχίζει τον Μάιο του 1983. Είναι μαύρα μεσάνυχτα και η Μαρία ντα
Πένα Φερνάντες, 38χρονη φαρμακοποιός που έμενε με την οικογένειά της
στην πόλη Φορταλέζα της Βόρειας Βραζιλίας, κοιμάται βαθιά. Είναι η ώρα
που ο σύζυγός της επιλέγει να την πυροβολήσει, με αποτέλεσμα να την
αφήσει παραπληγική. Λίγες ημέρες μετά την επιστροφή της από το
νοσοκομείο, ο άνδρας της επιχειρεί ξανά να τη σκοτώσει προκαλώντας
ηλεκτροπληξία ενώ εκείνη βρισκόταν στο μπάνιο.
Επί 19 συναπτά έτη, η
υπόθεση διαιωνιζόταν στις δικαστικές αίθουσες. Δεκαεννέα χρόνια, κατά τα
οποία ο σύζυγος ζούσε ήρεμος και ελεύθερος. Επρεπε να μεσολαβήσει η
έρευνα της Διαμερικανικής Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, η οποία
επέκρινε δριμύτατα την αδράνεια της κυβέρνησης της Βραζιλίας στο θέμα
αυτό. Στις 7 Αυγούστου 2006, ο τότε πρόεδρος της χώρας Λουίς Ινάσιο
Λούλα ντα Σίλβα εγκρίνει έναν νέο νόμο, ο οποίος φέρει το συμβολικό
όνομα «Νόμος Μαρία ντα Πένα για την ενδοοικογενειακή βία» και προβλέπει
αφενός αυστηρότερη τιμωρία για τους βίαιους συζύγους και αφετέρου την
απομάκρυνσή τους από τη συζυγική εστία.
Ο νέος νόμος συνέβαλε σημαντικά στην αλλαγή της βραζιλιάνικης
κοινωνίας. Τον Αύγουστο του 2011, σύμφωνα με τον φορέα των Ηνωμένων
Εθνών για την Ισότητα των Φύλων και τη Χειραφέτηση των Γυναικών, το
Εθνικό Συμβούλιο Δικαιοσύνης κατέγραψε περισσότερες από 331.000 μηνύσεις
και 110.000 δικαστικές αποφάσεις. Επίσης, το Κέντρο Εξυπηρέτησης για
τις γυναίκες δέχτηκε δύο εκατ. κλήσεις. Βεβαιότατα, με περίπου 10
θανάτους την ημέρα, η ενδοοικογενειακή βία στη Βραζιλία εξακολουθεί να
προκαλεί ανησυχία, ωστόσο τα πράγματα εξελίσσονται βήμα βήμα. Στην αγορά
εργασίας, το ποσοστό συμμετοχής των γυναικών αυξήθηκε από 57% στα μέσα
της δεκαετίας του 1990 σε 65% δεκαπέντε χρόνια αργότερα. Και έως το
2020, υπολογίζεται πως οι εν ενεργεία Βραζιλιάνες θα είναι περισσότερες
από τους Βραζιλιάνους.
Τον Ιανουάριο του 2011, η χώρα βλέπει στο ανώτατο αξίωμα την Ντίλμα Ρουσέφ,
τη μεγάλη νικήτρια των προεδρικών εκλογών του Οκτωβρίου του 2010. Για
πρώτη φορά, η τύχη της Βραζιλίας δεν συνδέεται πλέον άμεσα με το
πολιτικό ταλέντο και την ικανότητα των ανδρών. Η πρώτη της δέσμευση
είναι «να τιμήσει» τις γυναίκες. «Ναι, η γυναίκα μπορεί» υποστηρίζει
παραφράζοντας το σλόγκαν «Ναι, μπορούμε» του Μπαράκ Ομπάμα. Ηταν ένας
τρόπος να πει ότι η κατάκτηση των δικαιωμάτων των γυναικών ήταν το
αποτέλεσμα μιας μακράς διαδικασίας. Οτι η Βραζιλία έχει πολλά να κάνει
ακόμη για την εξάλειψη των κοινωνικών διακρίσεων. Αλλά και ότι τώρα
βρίσκεται στον δρόμο μιας αργής συμφιλίωσης με τον εαυτό της.
«Η γυναίκα βρίσκεται στο επίκεντρο της μεταμόρφωσης της Βραζιλίας. Είναι η
χώρα του σήμερα» τονίζει η Μαρία ντας Γκράσας Φόστερ, η πρώτη γυναίκα
επικεφαλής του πετρελαϊκού κολοσσού Petrobas. Η Βραζιλία τονίζει είναι
έτοιμη να αρπάξει το μέλλον της. Με τη βοήθεια των γυναικών της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου