του
Χρίστου Στεργ. Μπελλέ
συγγραφέα-πανεπιστημιακού
chbelles@gmail.com
Κάθε φορά που
πυρακτώνομαι από έργα και ημέρες του πολιτικού μας προσωπικού, που εξοργίζομαι
απ’ τη στάση ζωής και κραυγαλέα έλλειψη παιδείας του, κάθε φορά
στοιχειώνομαι από ποικιλώνυμα φαντάσματα, που κρύβουν γραμμές οριζόντων, κρατούν παραθύρια κλειστά. Όταν, όμως, αυτό αφορά στον πολιτικό
προϊστάμενο του Υπουργείου Παιδείας, ο φόβος γίνεται άγος, βρόχος που πνίγει,
μιας και προϋπόθεση όλων η παιδεία, όπως εύστοχα
επισημαίνει, ο πρωτεργάτης του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, Αδαμάντιος
Κοραής: «Τρόπον μεταβολής της Ελλάδος
από την κατάστασιν εις την οποίαν ευρίσκεται την σήμερον ούτ’ εστοχάσθην
ποτέ ούτε στοχάζομαι δυνατόν άλλον, παρά την Παιδείαν»…
Στη στενάχωρη στήλη μου θα εστιάσω το ασύστολο, αντιεκπαιδευτικό,
υποκριτικό «αυτονόητο» – όπως το χαρακτηρίζει – αίτημά της, που αφορά στην
τιμωρία των μαθητών για διαγωγή «μη κοσμιωτάτην» στην παρέλαση, για την 99η επέτειο
απ’ την απελευθέρωση της
πόλης των Ιωαννίνων. Αποθαυμάστε την: «Είμαστε μια χώρα που έχουμε ξεχάσει ότι
πρέπει να υπάρχουν και η αμοιβή και η ποινή, όταν υπάρχει θέμα». «Η έκφραση της
οργής, του θυμού, ακόμη και των αδιεξόδων ενός νέου ανθρώπου δε σημαίνει ότι
κάνει ανεκτή την παραβίαση βασικών κανόνων και συμπεριφορών μιας κοινωνίας, την
ακύρωση κάθε έννοιας σεβασμού. Δεν μπορεί στα 18 να μουντζώνεις το δήμαρχο της
πόλης και στα 20 να βιαιοπραγείς εναντίον του καθηγητή σου. Καμία επανάσταση δε
δικαιολογεί τέτοιες συμπεριφορές. Ζήτησα το αυτονόητο».
Στα αυτονόητά της, ίσως, δεν εμπεριέχεται
η αξιωματική αλήθεια πως ο αξιακός
κώδικας μιας κοινωνίας καθορίζει και τις
επιλογές της. Πως, κατά Πλάτωνα, ακόμα και τα δένδρα κι οι τοίχοι διδάσκουν.
Πόσο μάλλον οι πολιτικοί ταγοί. Πρόκειται για φαύλο κύκλο λογικής: «πες μου
ποιος σε κυβερνά, να σου πω ποιος είσαι» ή καταπώς ισχυρίζεται ο διαχρονικός
Ισοκράτης: «το της πόλεως όλης ήθος ομοιούται τοις άρχουσι».
Στα αυτονόητά της, ίσως, δεν εμπεριέχεται
η τυφλή οργή του νέου που πνίγεται σε θάλασσες
ανασφάλειας, απόγνωσης. Όταν,
χάριν παραδείγματος, ένας νέος, «αλήτης» μουντζώνει, δεν είναι λιγότερο
πατριώτης απ’ τους κορύβαντες αξιωματούχους των ποικιλώνυμων εξουσιών. Με τη
συμβολική αυτή πράξη του πιστεύει πως εκδικείται, τιμωρεί, χλευάζει αυτό που
θεωρεί έωλο, συστημικό, αυτούς που ακκίζονται και καμώνονται πως εκπροσωπούν,
εκφράζουν πολιτεία, όσια, ιερά…
Στα αυτονόητά
της, ίσως, δεν εμπεριέχεται η αιώνια διδαχή ζωής πως όλα – σεβασμός, υπόληψη, αγάπη,
φιλία κλπ – καταχτιώνται και, πως τίποτε, ποτέ και σε κανέναν, δε χαρίζεται.
Στα
αυτονόητά της, ίσως, δεν εμπεριέχεται το εξόφθαλμο γεγονός πως το πολιτικό
σύστημα καταρρέει, επειδή έχασε κάθε ηθική υπόσταση, κάθε εμπιστοσύνη απ’ το
ιστορικό υποκείμενο, δηλαδή το λαό. Πως κράτος και πολιτεία – ακραιφνείς
εγγυητές της κοινωνικής συνοχής –
αγνόησαν παντελώς την ιστορική αρχή πως: τίποτε δε θεμελιώνει την ενότητα και
συνοχή χωρίς δικαιοσύνη κι ελευθερία.
Στα αυτονόητά
της, ίσως, δεν εμπεριέχεται η ατιμωρησία-φάουσα
για τη πτώχευση μιας χώρας – 27η πιο
αναπτυγμένη στον κόσμο –ενώ υπάρχουν πολίτες που
φέρουν μια ζωή το στίγμα του κλέφτη, ακόμα και για ένα μήλο, παιδιά ενός
κατώτερου Θεού, για ένα ποδήλατο.
Στα αυτονόητά της, ίσως, δεν εμπεριέχονται
τόσα, όσα μας έφεραν σε τούτο το κατάντημα. Καταπίνοντας,
φαρισαϊκά και επίβουλα,
την κάμηλο και διυλίζοντας τον κώνωπα –
αν και υπουργός Παιδείας– ζητεί να ενοχοποιήσει κι αυτή την ελπίδα του έθνους.
Την ψυχή του. Το αύριο του. Τα ίδια τα παιδιά του. Γιατί η αδυναμία των σημερινών
κυβερνώντων είναι η ενοχή τους. Το πολιτικό προσωπικό είναι ένοχο για πολλά. Το
άρθρο 86 του Συντάγματος: «περί ευθύνης
υπουργών», απαυγάζει τούτη τη συνενοχή. Η παγκάλεια ύβρις: «όλοι μαζί τα
φάγαμε», αντανακλά την αγωνία της πολιτικής ελίτ να αποτινάξει φορτίο ευθυνών
στις πλάτες του λαού, να απαλύνει ενοχές της, καθιστώντας και προσμετρώντας
συνενόχους. Στην ίδια τροχιά κι ο παραιτηθείς πρώην πρωθυπουργός: «κυβερνώ χώρα
διεφθαρμένων», καθώς κι η εν λόγω
εξουσιολάγνα υπουργός. Η συνταγή γνωστή: Μας φτωχεύουν, μας καθιστούν
συνενόχους τους, μας απαξιώνουν ηθικά και υπαρξιακά. Αφού δεν έχουμε τίποτε,
αφού δεν είμαστε τίποτε, εύκολα θα μεταλλαχθούμε σε ουτιδανούς, αναλώσιμους,
χειραγωγήσιμους, πιόνια τους. Αν αγνοήσουμε
την Ιστορία, θα αναγκαστούμε να την ξαναζήσουμε. Και τότες, θα είμαστε δυο φορές διεφθαρμένοι και δυο φορές ουτιδανοί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου