Της Ρούλας Γεωργακοπούλου
Διαβάζω τόσες μέρες αναλύσεις για τον Κωστόπουλο και το λάιφ στάιλ κι ούτε ένας ή μια δεν βρέθηκε να πει μια λεξούλα για τον μισογυνισμό της συγκεκριμένης εποποιίας.
Πουρκουά;
Ημασταν κι εμείς εκεί, σαφώς νεότερες και σαφώς πιο οργισμένες από τα κορόιδα που έτρεχαν στα περίπτερα για μια τζούρα συνθετικής τεστοστερόνης και ψευτοπόπ κουλτούρας.
Δεν ξέρω τι γινόταν στα σπίτια, ξέρω όμως τι συνέβαινε στον δημόσιο χώρο και στο ερωτικό αλισβερίσι. Δεν είχαν πάθει δα και λίγα από εμάς οι postmodern του "γ..ώ και δέρνω", τα σεσημασμένα αυτά βλαχαδερά που έσπευδαν να δοκιμάσουν επί τόπου τις συνταγές του περιοδικού. Ακόμη θυμάμαι την καμπάνια για σεξ με παγάκια και την αγωνία μερικών να ξεπατικώσουν κόλπα τσακίζοντας την κατάψυξη της μάνας τους. Κι αν δεν βρισκόταν αρκούντως συμπλεγματική παρτενέρ, πρόθυμη για μια κρυοπηξία στα γρήγορα, δεν ήταν δα και προς θάνατον. Τα υπόλοιπα τα συμπλήρωνε η φαντασία και το πορτοφόλι του μπαμπά που τα έσκαγε αφειδώς σε μια νέα αγορά ρούχων και αξεσουάρ που μόλις είχε βρει το τέλειο θύμα της.
Γι' αυτό το αγόρι, το σκληρό, το πρόστυχο, που δεν έχει τώρα να πληρώσει δάνεια και πιστωτικές κάρτες ανδρισμού, αφήνω τον οβολό μου. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι χαζή, σ' το έλεγα από τότε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου