Αλληλεγγύη και αλληλοεξόντωση

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του Πετρου Mαρτινιδη

(Καθηγητή στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και συγγραφέα)

Oταν οι συγκρούσεις φτάνουν στα άκρα, το ίδιο παθαίνουν και τα διλήμματα. ΄Η όσοι πιστεύουν ότι ζούμε μέρες χούντας έχουν δίκιο και είναι συντηρητικά καθοίκια όσοι ανέχονται κυβερνητικές ανικανότητες και ατέλειωτες αδικίες, με την ελπίδα να εμποδιστεί η πτώχευση της χώρας, ή αυτοί έχουν δίκιο και οι άλλοι είναι επικίνδυνοι φονταμενταλιστές. 

Αν επικρατήσει η συμβιβαστική στάση, ενώ το δίκιο το έχουν οι άλλοι, ίσως βρεθούμε χωρίς εργατικά δικαιώματα, με μόνο ιδιωτικά σχολεία, μισθούς ή συντάξεις πείνας και ελάχιστες προοπτικές βελτίωσης στο ορατό μέλλον. 

Αν όμως επικρατήσει η βίαιη ρήξη, ενώ δίκιο έχουν οι συμβιβαστικοί, ίσως βρεθούμε σε εμφύλια σύρραξη, «των πρυτάνεων επινευόντων», με το μέλλον μας να εξαρτάται από μια νέα συμφωνία της Βάρκιζας.

Γεννήθηκα σε χρόνια εμφυλίου και φοβάμαι πως σε τέτοια χρόνια θα πεθάνω. Αναμενόμενο, σε χώρα όπου οι αριστεροί ποτέ δεν έμαθαν να χάνουν και οι δεξιοί δεν ξέρουν να κερδίζουν.

Η όποια δημοκρατία απολαμβάναμε τόσα χρόνια αποδεικνύεται, εν τέλει, δημοκρατία εξαγορασμένων. Το αποδεικνύουν, μεταξύ άλλων, κάθε αδικημένος που κρίνει την αδικία του αντάξια ενός fiat justicia et pereat mundus· κάθε πανεπιστημιακή μηδαμινότητα που απορρίπτει τον νέο νόμο εν ονόματι της αξιοκρατίας· το φοιτητικό κίνημα που, διά των καταλήψεων, μετέτρεψε την ανταλλαγή ιδεών σε εξοβελισμούς ιδεών· η πλήρης σύγχυση ανάμεσα σε ταξική πάλη και νταηλίκι.

Κυρίως, όμως, το αποδεικνύουν τα έξι χρόνια ανοχής της πλειονότητας του λαού προς τη στρατιωτική χούντα και ο γενικός ξεσηκωμός τώρα, που, με εκβιασμούς και αδικίες έστω, καλούμαστε να παραμείνουμε μια ευρωπαϊκή αστική δημοκρατία. Είμαστε Ευρωπαίοι δημοκράτες εφόσον «λεφτά υπάρχουν». Εάν όχι, ζήτω ο ανατολίτικος δεσποτισμός.

Ο πολτός ακρισίας και ταραχής στον οποίο βυθιζόμαστε, δεν οδηγεί σε ειδυλλιακή κοινωνία αλληλεγγύης· σε αλληλοεξόντωση οδηγεί. Το βλέπουμε στην απειλή «θα χυθεί αίμα» κάθε κλαδικού φύλαρχου κι ας το καταγράφουν κάποιοι σαν στροφή της κοινωνίας προς τα αριστερά. Το να είσαι αριστερός αποτελεί μια πολυτέλεια που προσφέρει κανείς στον εαυτό του μόνο σε συνθήκες ακμαίου καπιταλισμού. Στα μακελειά δεν υπάρχουν αριστεροί, πλιατσικολόγοι και θύματα υπάρχουν όλο-όλο.

Αν ο εμφύλιος έρθει, επιλογή στρατοπέδου, τουλάχιστον, θα κάνω από απελπισία - όχι από ανοησία.