Μια αληθινή ιστορία...

Του Γιωργου Mαντελα

Το πρώτο της πτυχίο ήταν σχετικό με τις ευρωπαϊκές σπουδές, γιατί ως μαθήτρια στο λύκειο έκανε όνειρα για καριέρα διπλωμάτη. Οταν στην πορεία, ψάχνοντας, διαπίστωσε ότι στις εξετάσεις του υπουργείου Εξωτερικών είναι δύσκολη ακόμη και η συμμετοχή, πόσω μάλλον η επιτυχία, για πολλούς λόγους που δεν είναι του παρόντος, ήταν αργά. Είχε «πετύχει» στο Πάντειο.

Θέλοντας να αποδείξει ότι είναι έξυπνος άνθρωπος, που προσαρμόζεται γρήγορα στις καταστάσεις, πήρε νωρίς την απόφαση να κάνει τη στροφή στα Οικονομικά. Αφού, βέβαια, έχασε κάποια -λίγα- χρόνια από τη ζωή της, περιμένοντας τις εξεταστικές του διπλωματικού, τελειοποιώντας τις απαραίτητες ξένες γλώσσες και ρίχνοντας ατελείωτες ώρες διαβάσματος.

Τόσο νωρίς, που πρόλαβε την... κρίση. Η οποία τη βρήκε «μέσα» στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο να κάνει το master της, την ώρα που «έξω», στην αγορά, γίνονταν οι πρώτες απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα.  

Θα ακολουθούσε ο δημόσιος. Αλλά δεν την ενδιέφερε. Ούτως ή άλλως, μετά την αποτυχημένη προσπάθεια να προσεγγίσει από μακριά έστω το διπλωματικό σώμα, δεν μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό της σε άλλο πόστο, τόσο του στενού όσο και του ευρύτερου τομέα. Ασε που ποτέ δεν κατάλαβε τη διαφορά. Δεν κατάλαβε όμως πώς βρέθηκε κι εκτός αγοράς, πριν καλά καλά μπει.

«Ας είναι», σκέφτηκε. «Κάθε εμπόδιο για καλό». Και έτσι πήγε παρακάτω τη ζωή της, που στο μεταξύ «έτρεχε» επαγγελματικά αντίστροφα, πλησιάζοντας τα πρώτα -άντα. Μέχρι τότε έκανε συλλογή πτυχίων. Από ευρώ, όμως, ούτε μυρωδιά.

Τότε ήταν που συνέλαβε και τη μεγαλειώδη ιδέα να σπουδάσει την «επιστήμη» που επρόκειτο να καταγράψει όλα αυτά που με ιλιγγιώδη ρυθμό θα επηρέαζαν τις ζωές μας. Και πήγε σε μια ιδιωτική σχολή Δημοσιογραφίας. Σου λέει, ό,τι κι αν γίνει, κάποιος θα πρέπει να το περιγράψει. Ατύχησε. Ημασταν ήδη πολλοί «μέσα», για να υπάρχει χώρος και για άλλους. «Ευτυχώς», αυτή η ιδέα της στοίχισε μόνο ένα χρόνο από τη ζωή της (και κάποιες εκατοντάδες ευρώ). Γιατί ως απόφοιτος ΑΕΙ οι σπουδές ήταν 12μηνες. Μεγάλο «προνόμιο» στις μέρες μας.

Στο μεταξύ, περιμένοντας να «πιάσει» κάπου δουλειά («οπουδήποτε που μπορεί να έχει σχέση με κάποιο από τα πτυχία μου», όπως η ίδια λέει σήμερα, ρουφώντας μέχρι τα νύχια τον καπνό από το τσιγάρο της), συνέχισε να μαθαίνει ξένες γλώσσες κι έφτασε να μιλά μέχρι και τη ρωσική. Είχε έφεση. Αλλά δεν είχε τύχη. 

Ή μήπως, τελικά, είχε; Γιατί σήμερα δουλεύει πωλήτρια σε... πολυκατάστημα. Κι εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα, αισθάνεται τυχερή που επιτέλους πληρώνει το ενοίκιο της γκαρσονιέρας, στον Νέο Κόσμο, και δεν χρειάζεται να της το πληρώνουν κι αυτό -ακόμα- οι γονείς. 

Η ιστορία είναι αληθινή. Η ίδια ελπίζει και προσωρινή...