Η απόφαση του ΟΗΕ, που άνοιξε το δρόμο σε στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη, εισάγει μια νέα αντίληψη: την προστασία του λαού.
Διαμορφώνεται νέος τρόπος θέασης του διεθνούς δικαίου. Πρόκειται ουσιαστικά για τη νομιμοποιημένη εκδοχή του οράματος του Μπους: η Μέση Ανατολή θα αλλάξει ακόμα και με τη βία.
Ο Καντάφι δεν κατάλαβε αυτή την εξέλιξη και τώρα βλέπει τις δυτικές χώρες να φέρνουν χάος στη χώρα του. Οι δυτικές δυνάμεις θα ξαναχτίσουν ό,τι κατέστρεψαν, με αντάλλαγμα λίγο πετρέλαιο. (...)
Είναι όμως ενοχλητικό να βλέπει κανείς την απροθυμία της Δύσης να πάρει θέση κατά της Σαουδικής Αραβίας, η οποία κατά μία έννοια καταλαμβάνει το Μπαχρέιν για να καταστείλει τα δημοκρατικά αιτήματα. Ή ότι της επίθεσης στη Λιβύη ηγείται η Γαλλία, που έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά έναντι των μουσουλμάνων στη Γαλλία, αντιτίθεται στην ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. γιατί είναι μουσουλμανική χώρα και επαναπατρίζει αναγκαστικά τους Ρομά. Η Γαλλία ήταν μία από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις που παρακολουθούσε ψύχραιμα τους Βόσνιους να σφαγιάζονται για χρόνια.
Προφανώς, η πετρελαϊκή ισχύς του Καντάφι και οι σκοτεινές του σχέσεις με Δυτικούς ηγέτες έπαιξαν ρόλο στην επέμβαση. (...) Οι λαοί της περιοχής ξέρουν ότι η δημοκρατία επιβάλλεται πρώτα στις πετρελαϊκά πλούσιες χώρες που δεν τα πάνε καλά με τη Δύση. Να γιατί στους αραβικούς δρόμους η γεύση είναι πικρή (...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου