Σύμβουλος - Γιουσουφάκι του καραγκιόζη πρώην γ. γ. του ΟΗΕ Κόφι Ανάν.
Λίγα μόλις 24ωρα μετά την έναρξη των επιχειρήσεων κατά του καθεστώτος Καντάφι η επέμβαση πλήττεται ήδη από θεμελιώδη ερωτήματα σχετικά με τη στήριξη που απολαμβάνει στην περιοχή και τους στρατηγικούς της στόχους, με την Αραβική Ενωση και τις ΗΠΑ να προσπαθούν να αποστασιοποιηθούν από τις επιχειρήσεις.
Η Δύση, έχοντας πάρει την απόφαση να πολεμήσει τον συνταγματάρχη Καντάφι, οφείλει τώρα σημαντικό χρέος στο ευρύτερο -και στρατηγικά σημαντικότερο- αραβικό μεταρρυθμιστικό κίνημα. Η απόφαση του ΝΑΤΟ να παρέμβει για να δώσει τέλος στη σφαγή αμάχων είναι ηθικά ορθή και αναγκαία για να αποθαρρύνει άλλους δικτάτορες από ανάλογες τακτικές.
Την ώρα που τα διδάγματα της Βοσνίας, της Ρουάντα και του Κοσσυφοπεδίου εξετάζονται εκ νέου, ως πρότυπα ανάληψης δράσης ή παραδείγματα απραξίας προς αποφυγήν, είναι αναγκαίο να αναγνωρίσουμε ότι η περίπτωση της Λιβύης δεν αποτελεί συνηθισμένη επέμβαση.
Πρώτον, στο μόνο που συμφωνούν οι μελετητές των στρατιωτικών επεμβάσεων είναι ότι οι αποφάσεις του ΟΗΕ ουδέποτε αρκούν και ότι η δράση αποτελεί την καλύτερη επιλογή.
Δεύτερον, το σημαντικό μεταρρυθμιστικό κίνημα στον αραβικό κόσμο, όμοιο του οποίου δεν έχουμε δει τα τελευταία πενήντα χρόνια, κινδυνεύει άμεσα να ηττηθεί. Το κρίσιμο -και υποτιμημένο- γνώρισμα των αραβικών εξεγέρσεων από την Τυνησία στην Αίγυπτο, μέχρι την Υεμένη, το Μπαχρέιν ακόμη και τη Σαουδική Αραβία υπήρξε ο εθνικός πόθος για αξιοπρέπεια, την οποία οι κοινωνίες της περιοχής στερούνταν εδώ και δεκαετίες. Οι Αιγύπτιοι εξεγέρθηκαν έτσι ως Αιγύπτιοι και όχι ως Αραβες, μουσουλμάνοι ή Κόπτες, για να υπερασπισθούν το μέλλον της χώρας τους.
Το έργο της μεταμόρφωσης των χωρών αυτών σε σύγχρονες, παραγωγικές και αντιπροσωπευτικές κοινωνίες, με ίσα δικαιώματα για άνδρες και γυναίκες, θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο για την επόμενη γενιά Αράβων ηγετών. Ακόμη μία μακροχρόνια διένεξη με τη Δύση θα προσφέρει ιδανική αφορμή στους δικτάτορες του αραβικού κόσμου να εκμεταλλευθούν το υφέρπoν αίσθημα αντιδυτικού εθνικισμού στις κοινωνίες τους, αποφεύγοντας τη συζήτηση γύρω από τη δική τους πολιτική νομιμοποίηση και τη διαφθορά των καθεστώτων τους.
Ολα αυτά δεν θα πλήξουν απαραίτητα την ηθική και στρατηγική νομιμοποίηση της επέμβασης στη Λιβύη. Αποκαλύπτουν, όμως, ότι η μόνη κατάληξη που θα διασφαλίσει την ελευθερία στη Λιβύη και τη συνέχιση της μεταρρύθμισης στον αραβικό κόσμο είναι το σύντομο τέλος του καθεστώτος Καντάφι. Εχοντας επιλέξει την οδό της στρατιωτικής επέμβασης σε μια περίοδο πρωτόγνωρης αναταραχής και αλλαγής στον αραβικό κόσμο, Ουάσιγκτον και Λονδίνο ανέλαβαν ευθύνη που ξεπερνά κατά πολύ την τύχη της Μισράτα ή της Βεγγάζης.
Σε μια ειρωνεία της τύχης, την οποία θα εκτιμούσαν ο Μπους και ο Μπλερ, η ανατροπή του συνταγματάρχη Καντάφι χωρίς την παρουσία δυτικών στρατευμάτων στο έδαφος της Λιβύης θα απαιτήσει πολύ περισσότερη τύχη από ό, τι συνήθως απαιτείται σε πολεμικές επιχειρήσεις. Τα φαντάσματα του Ιράκ δεν μπορούν άλλωστε να ξορκιστούν με ευκολία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου