Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ
(...) Είναι Μάρτης κι ό,τι κι αν γίνει, το φως δυναμώνει τα απογεύματα. Είναι άνοιξη και οι τσουκνίδες, όπως πάντα, πρώτες μαζί με τις μολόχες και τις βρούβες, έπιασαν θέση όπου άφησε χώρο το τσιμέντο.
Οι τσουκνίδες όμως από καιρό είναι ένα ιδεολόγημα που πληγώνει το κέφι του νεοέλληνα. Πάνδημη η θλίψη τώρα που ξεμείναμε -όπως δείχνουν τα πράγματα- από εθνικά ανέκδοτα. Πρέζα, κατά συρροήν δολοφόνοι, άκαιρες ευαισθησίες που φαντάζουν ύποπτες, αυξανόμενη ανασφάλεια και ευγενικές προθέσεις λιντσαρίσματος ενός εκάστου πολιτικού. Οι τριακόσιοι λαπάδες της Βουλής με το ζόρι είναι ανεκτοί πλέον. Το λεν τα κορφοβούνια, το λένε και οι αρματολοί και οι κλέφτες (κυρίως).
Και η μητριά Ευρώπη, ένα μπουκέτο μαραμένες βιολέτες που δήθεν αντιστέκεται με νάζια και καμώματα στα απανταχού αγόρια του Αλλάχ, του Αλάχ και του Αλάχχχ (ανάλογα με την ποσότητα των συμφώνων καταλαβαίνουμε την επικινδυνότητά τους). Κατά τα άλλα, ΟΧΙ δεν είμαστε ρατσιστές, ΑΛΛΑ θα γίνουμε μόλις μετρήσουμε τρία εκατομμύρια τριτοκοσμικούς στο Δήμο Αθηναίων (καλέ κύριε Καμίνη, πού βρίσκεστε;).
Ευτυχώς όμως που δεν μας έμεινε η παραμικρή αμφιβολία για την αγωνιστική παρόρμηση των δημοφιλών αρχιτσαμπουκαλήδων συνδικαλιστών. Το Τζουράσικ Παρκ του κομματικού ηλίθιου κράτους ανέθρεψε σωστούς τυραννόσαυρους. Μπράβο, παιδιά. Να σας βλέπουμε συχνά για να ξερνάμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου