Χωρίς συνέπεια και συνέχεια

Tης Ελλης Τριανταφυλλου

Πόσος καιρός πέρασε, άραγε, από τότε που το σύνολο των ΜΜΕ είχε πλημμυρίσει από τις κραυγές οργής, αγωνίας και απόγνωσης των χιλιάδων ταλαιπωρημένων και ταπεινωμένων συνταξιούχων που εκλιπαρούσαν στοιβαγμένοι σαν τις σαρδέλες για μία συνταγή ή μία εξέταση;

Ο απόηχός τους είναι ακόμη στα αυτιά μας, αλλά η μνήμη μοιάζει μακρινή και ξεχασμένη. Η απεργία των γιατρών του ΙΚΑ έληξε, οι φαρμακοποιοί άνοιξαν ξανά τις πόρτες και το μόνο που έμεινε είναι μικρά αποσπασματικά ρεπορτάζ για το κόψιμο των επί πιστώσει φαρμάκων σε ορισμένα Ταμεία.

Πού χάθηκαν ξαφνικά όλοι αυτοί οι καταγγέλλοντες, οι εισαγγελείς και οι όψιμοι υπερασπιστές των δικαιωμάτων του καταταλαιπωρημένου συνταξιούχου που έπιαναν για εβδομάδες στασίδι στα τηλεπαράθυρα; Κι εμείς οι οικοδεσπότες τους, που μνημονεύουμε τον κατατρεγμένο πολίτη επιλεκτικά και αποσπασματικά όταν ταλαιπωρείται από απεργίες και λοιπές κινητοποιήσεις;

Τόσο κοντή μνήμη έχουμε κι εμείς; ΄Η είναι τόσο επιδερμικό το ενδιαφέρον μας για τα πραγματικά προβλήματα ενός λαού που η ζωή του πλέον ανατρέπεται καθημερινά και βίαια από κάθε είδους μνημόνια; Και οι νεόκοποι και μη της πολιτικής που επείγονται να δείξουν έργο ή να καταδείξουν ότι δεν γίνεται έργο, έχουν, άραγε, αντιληφθεί αυτό που αυτή την εποχή συντελείται στην ελληνική κοινωνία;

Ρητορικά τα ερωτήματα, αλλά αυτονόητες οι απαντήσεις. Ούτε τότε έγιναν ενδελεχείς έρευνες για την αποτύπωση όλων των παραμέτρων της υπόθεσης, ούτε σήμερα ασχολείται κανείς ουσιαστικά να διαπιστώσει αν και πώς προχωρεί η μεταρρύθμιση στην οποία προχώρησε η κυβέρνηση στον χώρο της υγείας.

Είναι τρομακτικό να μην υπάρχει συνέπεια και συνέχεια και τα πάντα να καταλήγουν στη χοάνη των εντυπώσεων, αδιάφορα για ό, τι στην πραγματικότητα συμβαίνει γύρω. Και αυτό είναι κυρίως ευθύνη των Μέσων Ενημέρωσης που συνήθως επιχειρούν να υπερασπιστούν εκ του προχείρου «γραμμές» και «γράμματα» και σπέρνουν κουκιά εντυπωσιασμού για να θερίσουν σύγχυση, φόβο και οργή που όσο περισσότερο λοιδορείται τόσο περισσότερο φουντώνει και εξαπλώνεται.

«Το τελευταίο διάστημα έχω τρομάξει από την απαρέσκεια του κόσμου για τους πολιτικούς και τα ΜΜΕ» μου έλεγε προ ημερών έμπειρος, παλαιός βουλευτής που παραδέχεται χωρίς δυσκολία ότι το πιθανότερο είναι η αδηφάγα εποχή που διανύουμε να καταπιεί όλο αυτό το σύστημα στο οποίο οικοδομήθηκε η μεταπολιτευτική Ελλάδα. 

Στρογγυλοκαθισμένοι και βολεμένοι στις ευκολίες μας για χρόνια κι εμείς οι δημοσιογράφοι ξεχάσαμε τι σημαίνει πραγματικό ρεπορτάζ, πώς γίνεται η έρευνα, αλλά και πόση επιμονή, προσήλωση και πραγματικό ενδιαφέρον απαιτεί η τεκμηρίωση.

Παρασυρμένοι, ίσως, και από την ευκολία με την οποία συχνά καλοδέχονταν οι πολίτες ό, τι πρόχειρο και αποσπασματικό, έστω πιστεύοντας λανθασμένα ότι η μετάλλαξη της ενημέρωσης σε ψυχαγωγία είναι ανώδυνη, δεν υποκρύπτει κανέναν κίνδυνο για τους ίδιους.

Λησμονήσαμε ότι η κριτική, ιδιαίτερα χωρίς στοιχειώδη, έστω, έρευνα, καταλύει συχνά την αμεροληψία της κρίσης -που είναι συστατικό του λειτουργήματος της δημοσιογραφίας- και ουσιαστικά μεταλλάσσεται σε άσκηση εξουσίας. Και μάλιστα άτυπη, χωρίς θεσμική υπόσταση, επομένως χωρίς τις αντίστοιχες συνέπειες. Συμπορεύτηκαν, συχνά, η δημοσιογραφία και η πολιτική, σε μια παράλληλη απαξίωση, σε μια τεμνόμενη χειραγώγηση, σε μια μοιραία σχέση αλληλοεξυπηρέτησης, ευνουχισμού και τελικά αναξιοπιστίας».

Αυτός είναι και ο λόγος ίσως που οι δημοσιογράφοι αίφνης έχουμε εκπλαγεί από την κριτική που ασκείται και σε μας για τον τρόπο που χρόνια «λειτουργούσαμε» και υποπίπτουμε σε σφάλματα που πρώτοι οι ίδιοι κατακεραυνώναμε. Τα παραδείγματα είναι καθημερινά και ουκ ολίγα και η μνημόνευσή τους δεν προσθέτει κάτι.

Αν κάτι ίσως έχει αξία είναι να σταματήσουμε να συμβάλλουμε, με την υπερβολή, στην κυριαρχία του φόβου και της ανασφάλειας και στη διαμόρφωση μιας μοιρολατρικής αντιμετώπισης η οποία ανατροφοδοτεί την κρίση.