Πρωθυπουργός των Ελλήνων...

Tου Κωνσταντινου Ζουλα

Ας υποθέσουμε ότι τρώτε σε μια ταβέρνα με μεγάλη παρέα και με κάποιους ανθρώπους που δεν γνωρίζετε καθόλου ή έχετε μόνον τυπικές σχέσεις. Ξαφνικά ένας εξ αυτών παίρνει τον λόγο και απροσδόκητα αρχίζει να βγάζει τα οικογενειακά του στη φόρα.Μεταξύ άλλων εξομολογείται πως όλα τα μέλη της οικογενείας του, γονείς, παιδιά, αδέρφια, ξαδέρφια κ.λπ. είναι από μικρομπαγαπόντηδες μέχρι μεγαλοαπατεώνες! Επικαλείται μάλιστα και παραδείγματα, για να αποδείξει ότι όλοι οι συγγενείς του ρέπουν στην απατεωνία και ομολογεί ότι είναι πολύ δύσκολο να επιστρέψουν στη νομιμότητα.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτή η τρελή σκηνή μού έρχεται στο μυαλό από προχθές που διάβασα στους Financial Times ότι ο πρωθυπουργός πήρε ξαφνικά τον λόγο σ’ ένα επίσημο δείπνο με ομολόγους του και τους είπε τη φράση «η χώρα μου είναι διεφθαρμένη από το Α ώς το Ω»!

Το τι προφανώς σκέφτηκαν οι άλλοι πρωθυπουργοί, μπορούμε εύκολα να το φανταστούμε, επιστρέφοντας στο παράδειγμα της ταβέρνας. Αν ακούγαμε ξαφνικά έναν κύριο να μιλά τόσο απαξιωτικά για τα παιδιά του, τα αδέρφια του, τους γονείς του, όλοι νομίζω θα σκεφτόμασταν δύο ενδεχόμενα: 

Είτε ότι έχει παραδόξως τσακωθεί με όλους τους συγγενείς του, είτε ότι θέλει να διαχωρίσει πλήρως τη θέση του από το σόι του, αισθανόμενος πιθανώς και ντροπή που φέρει το ίδιο επώνυμο. 

Καθώς ο κ. Παπανδρέου δεν έχει βέβαια τσακωθεί με το σύνολο του ελληνικού λαού, ας διερευνήσουμε τη δεύτερη εκδοχή, που τον θέλει να «αυτοεξαιρείται» από τη νοοτροπία της χώρας-οικογένειάς του.

Η αλήθεια είναι ότι ο σημερινός πρωθυπουργός ανέκαθεν έμοιαζε λίγο απόμακρος από αυτό που ονομάζεται ελληνική καθημερινότητα. Λίγο ότι μεγάλωσε στις ΗΠΑ, λίγο κάποιες τολμηρές απόψεις του (θυμηθείτε π.χ. την πρόταση για νομιμοποίηση του χασίς) λίγο οι μη συνήθεις προσωπικές εμμονές του (καθημερινή πρωινή γυμναστική, ποδήλατο, κανό κ.λπ.) ανέδειξαν τον κ. Παπανδρέου σε έναν διαφορετικό πολιτικό για τα «κλασικά» ελληνικά πρότυπα. Αυτά, άλλωστε, είναι για κάποιους και τα σημαντικότερα προσόντα του: Ο κοσμοπολιτισμός του, οι διεθνείς εμπειρίες του και κυρίως οι «εξωελληνικές» ιδέες του μπορούν επιτέλους να αλλάξουν τη μίζερη ψωροκώσταινα, λένε συχνά οι οπαδοί του.

Ομως -και οι τελευταίοι θα συμφωνούν ελπίζω- ηχεί «λίγο» ξένη η σκηνή ενός Ελληνα πρωθυπουργού να διαπομπεύει τον λαό του ενώπιον των ομολόγων του. Θυμίζει -πώς να το πω- την εποχή που οι «προστάτιδες» δυνάμεις έστελναν τους «βασιλείς των Ελλήνων» για να μας βάλουν σε τάξη κι εκείνοι ελεεινολογούσαν τη συμπεριφορά των υπηκόων τους. 

Εν ολίγοις, καθώς ο κ. Παπανδρέου κλείνει φέτος 30 χρόνια ως ημεδαπός βουλευτής, μάλλον θα έπρεπε να αισθάνεται λίγο περισσότερο Ελληνας πρωθυπουργός και όχι να συμπεριφέρεται ως πρωθυπουργός των Ελλήνων...