Γράφει η ZEZA ZHKOY
Οι πολίτες, όταν εμπιστεύονται μια κυβέρνηση, θεωρούν δεδομένο πως αυτή η κυβέρνηση θα έχει υπό τον έλεγχό της την οικονομία της χώρας και πως δεν θα την εκχωρήσει στο ΔΝΤ, όπως η κυβέρνηση Παπανδρέου και οι λοιπές τριτοκοσμικές... Αλλά δεν πρόκειται απλώς περί αυτού. Η συνταγή του ΔΝΤ: μαζικές απολύσεις, περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις, ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας, δεν οδηγεί παρά μόνο στο χάος. Μη σας εξαπατούν με το παράδειγμα της Τουρκίας, κοιτάξτε την κατάντια της Ουγγαρίας.
Tο «ευτυχές παράδειγμα» της συνταγής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου προς την Ουγγαρία δείχνει τον δρόμο και για την Ελλάδα. Το φθινόπωρο του 2008, η Ουγγαρία ήταν η πρώτη χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης που κατέφυγε στον διεθνή οργανισμό για να αποφύγει τη χρεοκοπία. Ομως, το δάνειο του ΔΝΤ, που συνδυάστηκε με σημαντική βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ενωση, εξαρτήθηκε από την πρόοδο της δημοσιονομικής προσαρμογής και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων σε τομείς όπως το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, αλλά και η ίδια η βιωσιμότητα της ανάπτυξης. Αλλά, μόλις προχθές, ο εκπρόσωπος του πρωθυπουργού της Ουγγαρίας δήλωσε ότι «η οικονομία της χώρας είναι νεκρή και έχει αγγίξει τα όρια του default».
Σημαντική λεπτομέρεια: το πακέτο βοήθειας που προσέφερε το ΔΝΤ προς την Ουγγαρία ήταν δεκαπλάσιο από τη συνεισφορά της χώρας στο Ταμείο.
Και το ελληνικό κράτος έχει αγγίξει στο παγόβουνο της πτώχευσης. Προφανώς διολισθαίνει με μαθηματική ακρίβεια σε στάση πληρωμών, το τεχνικό default ή, σε απλά ελληνικά, σε πτώχευση, ακολουθώντας τον δρόμο της Ουγγαρίας. Οι Ελληνες, οι Πορτογάλοι και οι Ισπανοί πρέπει να απαιτήσουν δυναμικά να γίνουν πράξη όλα όσα τους είχαν υποσχεθεί προεκλογικά οι σοσιαλιστές ηγέτες τους, τα οποία ήταν εντελώς αντίθετα με όσα υποδεικνύει η Ε. Ε. και το ΔΝΤ. Και είναι ειρωνεία της Ιστορίας που αυτές οι τρεις χώρες, η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία, είχαν δει την ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση σαν ένα μέσον για να σταθεροποιήσουν τη δημοκρατία, ύστερα από δικτατορίες στις οποίες μη αιρετοί αξιωματούχοι και ξένοι ηγέτες υπαγόρευαν την οικονομική πολιτική. Το πρόβλημα φυσικά δεν περιορίζεται μόνο σε αυτές τις τρεις χώρες, αλλά είναι γενικότερο. Και αναδεικνύει την υποταγή της εθνικής πολιτικής στην παγκοσμιοποιημένη οικονομική εξουσία.
«Το ΔΝΤ έχει μεταβληθεί σε επιτελείο των πλουσιότερων χωρών του κόσμου», έχει επισημάνει σκωπτικά η Wall Street Journal. «Και οι ηγέτες αυτών των χωρών, που λειτουργούν σαν να είναι το διοικητικό συμβούλιο της παγκόσμιας οικονομίας, χρειάζονται τη βοήθεια του ΔΝΤ για να επιβάλλουν τις πολιτικές τους». Σε οργανισμούς όπως το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Ενωση, τα δημοκρατικά ελλείμματα είναι ανεκτά, μόνο τα δημοσιονομικά είναι κατακριτέα και τιμωρούνται οι «άσωτοι» λαοί των χρεωμένων χωρών.
Ακούω συνεχώς από πολλές πλευρές δύο πράγματα.
Πρώτον, ότι εμείς οι ίδιοι φέρουμε την ευθύνη αυτών που μας συμβαίνουν – πολύ σωστό.
Δεύτερον, ότι δεν πρέπει να δαιμονοποιούμε το ΔΝΤ. Ομολογώ ότι αυτή η εκστρατεία ωραιοποίησης του ΔΝΤ με έχει εκπλήξει. Οχι επειδή δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα – αυτό θα το δούμε και θα το κρίνουμε στην πράξη. Αλλά επειδή δημιουργεί μια πολύ βασική απορία: αν το ΔΝΤ είναι αυτός ο φιλεύσπλαχνος και ακριβοδίκαιος οργανισμός, που μας περιγράφουν τόσοι έγκριτοι δημοσιογράφοι και αναλυτές, γιατί δεν τρέχουν όλες οι χώρες να προσφύγουν στο ΔΝΤ και το αντιμετωπίζουν ως λύση έσχατης ανάγκης;
Διότι εγώ δεν έχω καμία αντίρρηση να δεχτώ τη δυσκολία της κατάστασης και την απουσία ουσιαστικής εναλλακτικής λύσης. Αλλά όχι και να καλωσορίζουμε το ΔΝΤ με πανηγύρια και ξεφωνητά ενθουσιασμού. Ούτε να κοροϊδεύουμε τον κόσμο ότι «εντάξει μωρέ, δεν τρέχει και τίποτα!».
Ο αμοραλισμός και ο κυνισμός της άποψης αυτής δεν με αγγίζει... Οντως, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εμφανίζεται σήμερα ως αναντικατάστατος θεσμός στην κρίση χρέους των χωρών. Επαιξε τον ρόλο του καλού στην Ελλάδα, πείθοντας την Ευρωπαϊκή Ενωση να εγκρίνει μεγαλύτερο ποσό, δίνοντας στη χρεοκοπημένη χώρα μας περισσότερο χρόνο και βοηθώντας στην εξασφάλιση πακέτου σωτηρίας σχεδόν 1 τρισ. δολαρίων για την Ευρώπη. Ο Ντομινίκ Στρος-Καν ελπίζει πως το παράδειγμα της Ελλάδας, με την επαχθή συνταγή, θα πείσει χώρες όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία να προχωρήσουν σε σκληρές αλλαγές. Στην Ελλάδα, π. χ., ο κ. Στρος-Καν αρνήθηκε να συζητήσει την επιλογή αναδιάρθρωσης του χρέους, κάτι που θα μετατόπιζε εν μέρει το βάρος από τους πολίτες στις τράπεζες. Είναι σοβαρή η κατηγορία αυτή...
πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου