Τουρκικός δάκτυλος, θεωρίες συνωμοσίας

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Σε πολιτικό κόλαφο εξελίχθηκε για το Ισραήλ το αιματηρό ρεσάλτο εναντίον του «Στόλου της Ελευθερίας» σε διεθνή ύδατα. Στα θύματα της επιδρομής θα περιληφθεί σύντομα, κατά τα φαινόμενα, το εμπάργκο στη Λωρίδα της Γάζας.

Το πρώτο πλήγμα ήρθε από την Αίγυπτο, η οποία μέχρι χθες συνεργαζόταν με το Ισραήλ στον αποκλεισμό των Παλαιστινίων, αλλά αναγκάσθηκε να ανοίξει τα σύνορα της Ράφα υπό την πίεση της οικουμενικής κατακραυγής. Ακολούθησε η αποκάλυψη ότι μεταξύ των θυμάτων του Ισραήλ συγκαταλέγεται Αμερικανός πολίτης. Το γεγονός αυτό έδωσε νέα τροπή στην υπόθεση και ανάγκασε τον Μπαράκ Ομπάμα να σκληρύνει την αρχικά πολύ ήπια στάση του, για την οποία είχε δεχθεί κριτική και από τους New York Times.

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, το υπό ιρλανδική σημαία «Ρέιτσελ Κόρεϊ» κατευθυνόταν προς τη Γάζα, αψηφώντας το εμπάργκο, με τη συγκατάθεση του Ιρλανδού πρωθυπουργού Μπράιαν Κάουεν. Ενώπιον του Κοινοβουλίου, ο Κάουεν προειδοποίησε τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου ότι «θα υπάρξουν οι πλέον σοβαρές συνέπειες» εάν συμβεί οτιδήποτε σε Ιρλανδό υπήκοο και ζήτησε να ελλιμενιστεί το ιρλανδικό σκάφος στη Γάζα.

Ουδείς πλέον διανοείται να αμφισβητήσει τον εγκληματικό χαρακτήρα της επιδρομής, την οποία με εξαιρετική ψυχραιμία και ακρίβεια περιέγραψε ο δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ και αυτόπτης μάρτυρας της αιματοχυσίας στο «Μαβί Μαρμαρά», Αρης Χατζηστεφάνου. Οι ενστάσεις όσων επικαλούνται την ανάγκη να επικρατήσει, μετά τη συγκινησιακή φόρτιση των πρώτων ημερών, η ψυχρή λογική, εστιάζονται στο ρόλο της Αγκυρας. Υποστηρίζεται ότι η Τουρκία «καπέλωσε» μέσω της ανθρωπιστικής οργάνωσης ΙΗΗ, την πρωτοβουλία, εκμεταλλευόμενη τον αφελή ιδεαλισμό των ακτιβιστών για να προωθήσει τα μεγαλοϊδεατικά της σχέδια. Και ότι, τούτου δοθέντος, το συμφέρον της Ελλάδας επιβάλλει να στραφεί, καταπίνοντας τους συναισθηματισμούς, προς το Ισραήλ.

Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση Ερντογάν στήριξε πολιτικά την πρωτοβουλία των ακτιβιστών, ο ισχυρότερος οργανωτικός και οικονομικός κινητήρας της οποίας ήταν η ισλαμική, μη κυβερνητική οργάνωση ΙΗΗ. Η τελευταία έχει κατηγορηθεί από το Ισραήλ για σκοτεινές διασυνδέσεις με την ισλαμική τρομοκρατία, κάτι που δεν έχει αποδειχθεί από ανεξάρτητες πηγές. Δεδομένο είναι ότι η ΙΗΗ δραστηριοποιείται σε περίπου 100 χώρες, από τη σεισμόπληκτη Αϊτή μέχρι τη λιμοκτονούσα Αιθιοπία και ότι συμμετέχει με συμβουλευτικό ρόλο στο Οικονομικό και Κοινωνικό Συμβούλιο του ΟΗΕ.

Σε κάθε περίπτωση, η ΙΗΗ δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι «καπέλωσε» πολιτικά μια πρωτοβουλία, στην οποία συμμετείχαν και στήριζαν αριστεροί βουλευτές της Γερμανίας, της Σουηδίας και της Ελλάδας, ευρωβουλευτές, το Σιν Φέιν της Ιρλανδίας, κάτοχος του Νομπέλ Ειρήνης, πρώην αναπληρωτής γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, ο Ντέσμοντ Τούτου, ο Νόαμ Τσόμσκι, κινήματα και οργανώσεις από 50 χώρες του κόσμου. Ενα από τα δύο: είτε όλοι αυτοί είναι εξαιρετικά αφελείς είτε τα περί «τουρκικής προβοκάτσιας» δεν αποτελεί παρά άλλη μια θεωρία συνωμοσίας, η οποία, όπως όλες οι θεωρίες συνωμοσίας, υπερβάλλει πραγματικά γεγονότα για να οδηγηθεί σε εξωπραγματικά συμπεράσματα.

Οσο για τη λογική «ο εχθρός του εχθρού μας είναι φίλος μας», πέραν του κυνισμού της, μάλλον δεν έχει αποδειχθεί, ιστορικά, ιδιαίτερα επωφελής για την Ελλάδα - την τελευταία φορά που την εφαρμόσαμε εναντίον των γειτόνων μας, με πολύ ισχυρότερους «φίλους» από το σημερινό Ισραήλ, ήταν στη... Μικρασιατική Καταστροφή! Τι θα κερδίσει, άραγε, η Ελλάδα αν σπεύσει στην αγκαλιά του Ισραήλ, τη στιγμή που αυτό στηλιτεύεται σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο ως κράτος - παρίας; Την αναγνώριση της κατεχόμενης, βόρειας Κύπρου από όλα τα αραβικά και μουσουλμανικά κράτη; Ή τον τορπιλισμό κάθε πιθανότητας προσέλκυσης αραβικών κεφαλαίων στη χειμαζόμενη από την κρίση Ελλάδα;

Αλλωστε, η φιλοαραβική στροφή της Τουρκίας και υποκριτική, σε μεγάλο βαθμό, είναι (δεδομένης της στάσης της σε κυπριακό, κουρδικό, αρμενικό) και συγκεκριμένα όρια έχει: μόλις τις προάλλες η Αγκυρα δέχθηκε να ενταχθεί το Ισραήλ στον ΟΟΣΑ, ενώ δεν είναι ασφαλώς τυχαίο ότι ο Ερντογάν δεν άφησε να πάει ούτε ένας Τούρκος βουλευτής στο «Μαβί Μαρμαρά», καθώς δεν ήθελε να διακινδυνεύσει μια ανεπανόρθωτη ρήξη με τον παραδοσιακό του σύμμαχο. Το πολύ θετικό της όλης υπόθεσης είναι ότι η «διπλωματία των λαών», των άοπλων, συναδελφωμένων ακτιβιστών Ελλάδας και Τουρκίας, ξεπέρασε κατά πολύ τις κυβερνήσεις, με τις υπέρμετρες φιλοδοξίες ή τους υπέρμετρους φόβους τους.

πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ