Ο λαός στην εξουσία

Αρθρο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ-ΤΕΤΡΑΔΗ

Μέχρι το 1980 -από τις απαρχές του νεοελληνικού κράτους- το σύστημα που παιζόταν στη χώρα ήταν ότι οι επιχειρηματίες και οι αυλικοί με τους μαυραγορίτες θησαύριζαν και ο λαός απλώς επιζούσε.

Σ' αυτό το σκηνικό, που διήρκεσε από το 1821 ώς το 1981 όλοι (σχεδόν) όσοι ασχολήθηκαν με την πολιτική, είτε σαν επαναστάτες, όπως ο Κολοκοτρώνης, ο Κανάρης, ο Κονδύλης, ο Πάγκαλος, ο Ζορμπάς, ο Πλαστήρας, ο Ροΐδης, ο Αντύπας, ο Μπεναρόγιας κι ένα σωρό άλλοι, είτε σαν επαγγελματίες, όπως ο Κουμουνδούρος, ο Δελμούζος, ο Τρικούπης, ο Βούλγαρης, ο Γονατάς, ο Παπαναστασίου, ο Σοφούλης και ένα σωρό άλλοι βγήκαν από την πολιτική και τη ζωή με πολύ μικρότερη περιουσία απ' όση μπήκαν.

Φυσικά, μερικοί συνάδερφοί τους, μεταξύ των οποίων δύο από τα θηρία της ζωής του τόπου, ο Μακρυγιάννης και ο Βενιζέλος, έφυγαν από τη ζωή έχοντας ικανοποιητικές περιουσίες.

Το 1981, όμως, με τη σαρωτική νίκη του ΠΑΣΟΚ και την έλευση «του λαού στην εξουσία», όπως ευαγγελιζόταν το κίνημα, οι συνθήκες άλλαξαν.

Ο λαός ήρθε πραγματικά στην εξουσία, ενώ μέχρι τότε ζούσε ραγιαδιζόμενος στο παρασκήνιο. Μόνο οι πολύ καπάτσοι και όσοι ήταν από τζάκι μπορούσαν να κυβερνήσουν τον τόπο. Η χαραμάδα, που άνοιξε η μεταπολίτευση με την εκλογή λαϊκών αγωνιστών της αντιδικτατορικής πάλης, έγινε πόρτα. Από την οποία μπήκε ο λαός.

Αυτό είναι το καλό στην πολιτική και κοινωνική ιστορία του τόπου. Το κακό είναι ότι εκείνοι που οδήγησαν τον λαό στην εξουσία ξέχασαν -αν δεν αδιαφόρησαν ή αν δεν συναινούσαν κιόλας- να τον πληροφορήσουν, ότι η δημοκρατία είναι το, μέχρι στιγμής, καλύτερο σύστημα διακυβέρνησης, αρκεί να λειτουργεί σαν δημοκρατία και όχι σαν λαφυραγωγός.

Που σημαίνει, ότι δημοκρατία δεν είναι να συμμετέχουμε όλοι μαζί στο πλιάτσικο του κοινού κορβανά, ούτε να εκβιάζουμε κλέβοντας τον δημόσιο πλούτο. Αυτό, όχι μόνο ξέχασε να το πει στον λαό ο πολιτικός καθοδηγητής του, αλλά, αντιθέτως, έστησε ένα Δημόσιο με την ανοχή και την επιβράβευση της λεηλασίας, έναν ιδιωτικό τομέα να παρασιτεί δίπλα στον δημόσιο και -το κυριότερο- μια (αν)ηθική ατιμωρησίας και επιδίωξης της οικονομικής ανόδου με οποιονδήποτε τρόπο. Μνημειώδης έχει μείνει η άφεση αμαρτιών για κάθε «δωράκι» κάτω των 500 εκατ. δρχ. (1.500.000 ευρώ).

Σ'αυτό το πλαίσιο μεγάλωσαν, ανδρώθηκαν, γαλουχήθηκαν και έζησαν οι δυο τελευταίες γενιές των Ελλήνων, με πρωτοστάτη αυτήν που εγκατέστησε το σύστημα, την περίφημη γενιά του '60.

Επομένως, δεν βλέπει κανείς σε τι παραστράτησε ο σύντροφος Μαντέλης και ο σύντροφος Ακης, ο σύντροφος Πρωτόπαπας και ο σύντροφος Κουτσόγιωργας, ο σύντροφος Ρουσόπουλος και ο σύντροφος Βουλγαράκης, αλλά και τα άλλα 3,5 τέταρτα των συντρόφων, που ακουμπάνε την πολιτική και οι οποίοι -τα 3,5 τέταρτα- κάνουν τώρα τις πάπιες ή, ακόμα θρασύτερα, τους κήνσορες των συναδέρφων τους για να γλιτώσουνε τα τομάρια τους. Ενας εξονυχιστικός έλεγχος στα περιουσιακά τους στοιχεία θα έπειθε τον καθένα.

Εδώ και μερικές δεκαετίες, με ελάχιστα διαλείμματα, τρεις οικογένειες κυβερνάνε την Ελλάδα. Οι οικογένειες Μητσοτάκη, Καραμανλή και Παπανδρέου σιτίζονται αποκλειστικώς από το ελληνικό Δημόσιο. Αυτή είναι η δουλειά τους. Και είναι αυτές που κατά καιρούς καλούνται να καθαρίσουν τη χώρα από την κόπρο του Αυγείου! Από την οποία ζουν!

Η κατάσταση θα ήταν για γέλια αν δεν είχε σαν μόνιμα θύματα τις αμοιβές από την εργασία των μισθωτών και των συνταξιούχων. Αν θύματα των οικογενειών δεν ήταν οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες και αν συνδαιτυμόνες τους δεν ήταν οι καρχαρίες, που επιβιώνουν πλουτίζοντας, χάρη στην ατιμωρησία της δικαιοσύνης, της αστυνομίας, της εφορίας και χάρη στους νόμους που ψηφίζει η Βουλή των τριών, άντε πέντε, αντιπροσώπων του λαού, οι οποίοι βρίσκονται στα έδρανα του Κοινοβουλίου, στη διάρκεια της ψήφισης των νομοσχεδίων. Ενίοτε μετά τα μεσάνυχτα.

Ο Ακης, λοιπόν, ο Γιάννος, ο Μαντέλης, ο Τσουκάτος, ο Βουλγαράκης, ο Κοντός, ο Παυλίδης και όλοι όσοι κατηγορούνται τώρα -οψίμως- για φαγοπότι με το δημόσιο χρήμα, ενώ οι μεγαλοεργολάβοι και οι μεσάζοντες παραμένουν πάντα στο απυρόβλητο, δεν είναι παρά προϊόντα αυτής της Νέας Ελλάδας.

Στην οποία το μεγαλύτερο κομμάτι του λαού έχει δηλητηριαστεί από τη νοοτροπία τού «δούλεψε να φας και κλέψε να 'χεις», με την οποία τον γαλουχούν οι πολιτικοί του ταγοί και στη συνέχεια οι γονείς του.

Ο εχθρός του λαού, λοιπόν, δεν είναι ούτε ο Ακης ούτε ο Μαντέλης. Είναι ο Ακης κι ο Μαντέλης που έχει ο καθένας μέσα του.