Η ζωή των Ολυμπιονικών σε άλλες χώρες δεν είναι πάντα τόσο εύκολη, όσο στην Ελλάδα. Η Πολωνέζα, Αγκατα Βρόμπελ, κάτοχος δύο Ολυμπιακών, δέκα παγκόσμιων και 15 ευρωπαϊκών μεταλλίων, κατέβηκε από το Ολυμπιακό βάθρο και έφτασε στο σημείο να πλένει πιάτα στην Αγγλία ή να εργάζεται στην υπηρεσία καθαριότητας αγγλικού δήμου. Τώρα, νέα ακόμη (γεννήθηκε στις 28 Αυγούστου 1981) επιστρέφει στην άρση βαρών για να αγωνισθεί στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, που διεξάγεται στο Μινσκ (Λευκορωσία), ούσα πιο πλούσια σ’ εμπειρίες και πιο ευτυχισμένη, αφού στην Αγγλία γνώρισε τον έρωτα της ζωής της, τον Κόλιν, ο οποίος ζει μαζί της στην Πολωνία.
Τρία έτη μακριά από τα πλατό της άρσης βαρών, έζησε αυτό που πολλοί αποκαλούν «φυσιολογική ζωή», χωρίς το άγχος του πρωταθλητισμού. Τα χρόνια αυτά την ωρίμασαν, όπως είπε σε συνέντευξή της στο EUROSPORT.
«Βλέπω τη ζωή κάπως διαφορετικά. Είμαι πιο ευγνώμων γι’ αυτά που έχω. Ξέρω ποια είμαι και γιατί, ξέρω τι κάνω και γιατί. Βρήκα την αγάπη της ζωής μου. Γνωρίζω πως επιθυμώ να περάσω τη ζωή μου μαζί του. Βλέπω τα πάντα λίγο διαφορετικά. Αλλά, γενικότερα, προσπαθώ να μην αλλάξω τον εαυτό μου. Μήπως επειδή δεν τον θεωρώ κακό, οπότε γιατί να τον αλλάξω; Είμαι ευτυχισμένη. Θα ήμουν περισσότερο, αν δεν πονούσα στην προπόνηση. Για να μιλήσω ειλικρινά, χρειάζομαι κάτι ελάχιστο για να είμαι απόλυτα ευτυχής».
Στην Αγγλία, εκτός από τις δυσκολίες που πέρασε, είχε και ευχάριστες ημέρες πέρα από τη γνωριμία της με τον Κόλιν. Πήρε πτυχίο προπονήτριας στο «φίτνες», αποφοίτησε από σχολή «σωματοφυλάκων», χωρίς, όμως, να εξασκήσει το επάγγελμα, συνεργάστηκε ε εφημερίδα και ραδιοφωνικό σταθμό της πολωνικής κοινότητας στο Λονδίνο, ενώ δεν εγκατέλειψε εντελώς τον αθλητισμό. Νίκησε σε αγώνες δυναμικής άρσης βαρών (άρση σε πάγκο, βαθύ κάθισμα, «ξεκόλλημα» βαρών) και σε «στρονγκγούμαν» (οι αθλήτριες σηκώνουν τεράστια βάρη, όπως υπερμεγέθη λάστιχα, πολύ μεγάλες τσιμεντένιες σφαίρες, τενεκέδες με τσιμέντο κ.ά.) και… αισθανόταν λύπη επειδή δεν μπορούσε ν’ ασχοληθεί με την άρση βαρών και να πάρει και τρίτο Ολυμπιακό μετάλλιο το 2008.
«Επιθυμούσα να συνεχίσω, αλλά πώς; Δεν μπορούσα να υποφέρω τον πόνο», λέει. Ο πόνος στον ένα καρπό ήταν η αιτία (ή, μήπως, η αφορμή;) για να εγκαταλείψει ξαφνικά την ενεργό δράση. Πώς, όμως, αποφάσισε να επανέλθει;
«Ανακάλυψα στο Διαδίκτυο έναν γιατρό, που μου φάνηκε, ότι μπορούσε ν’ αντιμετωπίσει το πρόβλημά μου», εξηγεί. Πέρσι χειρουργήθηκε στον καρπό, έκανε και μια μικρή χειρουργική επέμβαση στη λεκάνη και τον Ιανουάριο άρχισε σιγά σιγά προπόνηση. Και τώρα ετοιμάζεται να δρέψει ξανά δάφνες. Αλλά, όπως λέει, χρειάζεται ακόμη χρόνο για να επανέλθει στην προτέρα κατάστασή της.
Στα 15 της παρακολούθησε την άρση βαρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα και, πληροφορούμενη ότι στους επόμενους Ολυμπιακούς θ’ αγωνίζονται και γυναίκες, αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με το άθλημα. Τον επόμενο χρόνο αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης στις κορασίδες, 6η στην Ευρώπη στις γυναίκες και 8η στον κόσμο. Το 1998 πήρε την 3η θέση στους Ευρωπαϊκούς γυναικών και την 4η στον κόσμο και το 1999 αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης και, στο «Ειρήνης και Φιλίας», 2η στον κόσμο. «Το νερό είχε μπει στο αυλάκι» και ακολούθησαν οι μεγάλες επιτυχίες της: 2η στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ (Αυστραλία), πρωταθλήτρια κόσμου το 2002, 3η στους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Πρώτη στην Ευρώπη αναδείχθηκε άλλες δύο φορές. Το 2002 και το 2004. Σε πρωταθλήματα κόσμου έχει πάρει τρία χρυσά, έξι ασημένια και ένα χάλκινο μετάλλια (στο άθροισμα αρασέ+ζετέ έχει 1-2-0) και σε Ευρωπαϊκά 8-4-3 (3-1-1 στο άθροισμα). Εγινε η πρώτη γυναίκα που ανύψωσε 130κ. στο αρασέ, ενώ κατέχει ακόμη από το 2000, τα παγκόσμια ρεκόρ νεανίδων στο αρασέ (132,5κ.) και στο σύνολο (295).
πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου