Του Ρούσσου Βρανά
rvranas@otenet.gr
Ενας βρυχηθµός, µια γλώσσα φωτιάς και καπνού τριάντα χιλιόµετρα πάνω από το βουνό κατακαίει τον ουρανό και κρύβει τον ήλιο. Κι ύστερα, µια καταιγιστική βροχή από ελαφρόπετρα, ένας αδιάκοπος άνεµος από τέφρα και καυτό αέρα. Το ηφαίστειο είχε σηµάνει την αρχή της τελευταίας νύχτας για τους κατοίκους της πόλης.
Οχι δεν πρόκειται για το Ρέικιαβικ. Ετσι δραµατικά περιέγραφε ο Πλίνιος ο Νεώτερος στην «Επιστολή προς τον Τάκιτο» την καταστροφή της Ποµπηίας.
Οχι πως η Ισλανδία περνάει σήµερα λιγότερο δραµατικές ώρες. Οι ισχυρές εκρήξεις του ηφαιστείου Εϊγιαφιαλαγιόκουλ συµπίπτουν µε την οικονοµική καταστροφή στην οποία οδήγησε τον καλό λαό της η πλεονεξία και η διαφθορά των ανθρώπων. Ολοι όσοι είχαν κρύψει τα κλεµµένα τους σε ιδιωτικές τράπεζες της Ισλανδίας απαιτούν σήµερα από τον λαό της να τα επιστρέψει, µολονότι οι µοναδικοί που ωφελήθηκαν από αυτό το αλισιβερίσι ήταν οι τρα πεζίτες. Τώρα, η µητέρα φύση έρχεται να µας υπεν θυµίσει κι αυτή πως ο κόσµος που ζούµε µπορεί να γίνει ένας επικίνδυνος τόπος. Η ζωή µας είναι γεµάτη προειδοποιήσεις. Οµως σπάνια είµαστε προ ετοιµασµένοι να τις αποδεχτούµε.
Αστρονόµοι, ηφαιστειολόγοι και κλιµατολόγοι φιλονικούσαν πολλά χρόνια για τις επιπτώσεις των ηφαιστειακών εκρήξεων στο κλίµα. Κάποιοι από αυτούς αµφισβητούν µέχρι σήµερα πως οι εκρήξεις µπορεί να κρύψουν τον ήλιο από τον πλανήτη και να µας καταδικάσουν να ζούµε χρονιές χωρίς καλοκαίρια, όπως είχε συµβεί στην Ινδονησία το 1815 µετά την έκρηξη του ηφαι στείου Ταµπόρα. Αµφισβητούν πως µπορεί να προκαλέσουν ακόµη και λιµούς, πολέµους και επαναστάσεις - τις ίδιες ακριβώς συνέπειες που µπορεί να προκαλέσουν και οι εκρήξεις της παγκόσµιας οι κονοµίας. Η ειρωνεία είναι πως κι αυτές εδώ αµφισβητούνται µε το ίδιο πείσµα από τους κυβερνήτες του κόσµου που σήµερα συνδαυλίζουν τα ανθρώπι να αποκαΐδια ανάµεσα στα αχνιστά ερείπια του συ στήµατός τους, µε την ελπίδα να το κάνουν να ξαναπάρει µπροστά. Αραγε, πότε θα µάθουν επιτέλους να διαβάζουν τους οιωνούς;
Στο µουσείο της Ποµπηίας υπάρχουν χιλιάδες σκελετοί. Και εκµαγεία από γύψο που αρχαιολόγοι έχυσαν µέσα στις κοιλότητες τις οποίες είχαν σχηµατίσει τα εξα νεµισµένα σώµατα των ανθρώπων στη στερεοποιη µένη λάβα που τα είχε τυλίξει. Ετσι, φαίνεται ανάγλυφο το σώµα, οι πτυχώσεις από τα ιµάτια, ακόµη και οι εκφράσεις του προσώπου. Ανθρωποι που κάποτε ζωντάνευαν τις ξεφλουδισµένες τοιχογραφίες της πόλης και τους ανεσκαµµένους δρόµους της. Θα ήταν άραγε πολύ διαφορετικά τα εκθέµατα σε ένα µουσείο της οικονοµικής καταστροφής, όταν πια η ανθρωπότητα θα έχει σκεπαστεί κάτω από την τέφρα της ανέχειας και της πείνας; Οµως ποιος θα έχει αποµείνει για να τα δει; Και ποιος θα διαβάσει σήµερα τους οιωνούς;
«Σαράντα χρόνια στις θάλασσες, δεν είδα ποτέ πλοίο να κινδυνεύει, δεν είδα ποτέ ναυάγιο ούτε και ναυάγησα ποτέ ή κινδύνεψα από κάτι». Αυτά έλεγε το 1907 ο Ε.Τζ. Σµιθ, ο καπετάνιος του «Τιτανικού».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου