Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ
Κι εγώ σαν τον Θωμά είμαι δύσπιστος, και άπιστος και χειρότερος όσον αφορά την ευπιστία, αν και πολύ θα γούσταρα να καταβροχθίζω πανευτυχής όλα αυτά τα λυτρωτικά φοντάν περί θρησκειών, μέλλουσας ζωής, μέλλουσας ευημερίας και ριζικής αλλαγής νοοτροπίας της ένδοξης νεοελληνικής ράτσας.
Ως εκ τούτου, τιμώ τη μνήμη του εξ αγχιστείας συναδέλφου Θωμά, αν κι εκείνος στο τέλος δεν άντεξε κι έπεσε με τα μούτρα στα πιλάφια της συγγνώμης και στα «αχ, καλέ, δεν το ήθελα». Ετσι κέρδισε με τη λαμογιά του -δεν βαριέσαι μες στους τόσους- μια Κυριακή καταδική του να 'χουμε να θαυμάζουμε το μεγαλείο της «ειλικρινούς μεταμέλειας» στον κόσμο της βιβλικής υπερπαραγωγής. Οπότε μες στη σύγχυση πέρασε και το Πάσχα με μικρές απώλειες σχετικά. Ο φιλοπόλεμος ελληνικός λαός πάνω στη μάχη του βαρελότου είχε κάποια θύματα, κάποια δάχτυλα κόπηκαν, κάποια σπιτάκια έκλεισαν, αλλά τι να γίνει που το έθιμο απαιτεί αυτά τα ανεπανάληπτα εφέ της χαράς, ότι ΝΑΙ μάς πέτυχε η Ανάσταση...
Φαίνεται πως η ομίχλη του γήρατος όσο πάει και με τυλίγει με μια ουδέτερη υγρασία, μονωτική, με μικροσωματίδια αδιαφορίας και ενός πολύ ιδιωτικού σκεπτικισμού. Φυσικά, κάτι μέσα μου έκανε «ΚΡΑΚ» όταν άκουσα ότι πόνεσε η υπουργική κοιλίτσα του κυρίου Λοβέρδου και τον έτρεχαν από χωρίον εις χωρίου να του βρουν το σχετικό μηχάνημα για να διαγνώσουν τα πρέποντα. Δυστυχώς, οι... λυχνίες κάτι είχαν πάθει στην αγαπητή μου Βέροια και το μηχάνημα δεν έπαιξε. Κι ενώ ΟΛΑ τα dvd, τα cd, τα ΜΡ3, τα ερ-κοντίσιον, τα τζακούζι και η λοιπή τεχνολογία λειτουργούσε άψογα... το μαραφέτι του ΕΣΥ παρέμενε βουβό. Κάτι άκουσα πως η ειδική (των ειδικών) λυχνία έπρεπε να 'ρθει από τη Γαλλία (χέσε ψηλά και αγνάντευε), ΑΛΛΑ λόγω που το Πάσχα ορθοδόξων και καθολικών συνέπιπτε ΔΕΝ... κτλ.
Αν κατάλαβα καλά ο μάστορας Γάλλος το 'χε ρίξει στη γαλλικού τύπου μαγειρίτσα, ΣΥΝ ότι είχε κατά νου τούς πρόσφατα αποκαλυφθέντες κωλομπαρισμούς των αστέρων του Βατικανού.
Βέβαια, ο Πάπας απέφυγε να επεκταθεί στο θέμα μήπως και επηρεάσει δυσμενώς τη λίμπιντο των παπάδων του, ΑΛΛΑ κάποιοι καρδινάλιοι είπαν πως ΟΛΑ ΑΥΤΑ είναι κουτσομπολιά και ρεβάνς των παιδιών της χορωδίας της Βιέννης (κυρίως). Γιατί, λέει, οι καθολικοί ιερείς τα έβαζαν να τραγουδούν σε ανήκουστα υψηλές νότες... Δηλαδή τις νότες που εξαγρίωναν τα σεμνά ένστικτα των ιερέων, οπότε έπεφταν με αυταπάρνηση στο γνωστό σπορ.
Ευτυχώς ο κ. Λοβέρδος έφτασε εγκαίρως στο ΝΙΜΤΣ -Αθήνα και πάλι Αθήνα- και μάλλον πάει καλά και από κοιλιά και από λοιπά όργανα. Γιατί ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ; (μιλώ γενικώς) ΑΕΡΑΣ, ΧΩΜΑ, ΒΡΟΧΗ και... λασποβροχή -ενίοτε- Σαχάρας.
Η μελοδραματική περιπέτεια του συμπαθούς υπουργού έδωσε αφορμή στους κοινωνιολόγους, ιστορικούς και κριτικούς νοσοκομειακών τεχνών να θυμηθούν τις καθημερινές περιπέτειες των θνητών Ελλήνων πολιτών στα νοσηλευτικά ιδρύματα ΕΚΕΙ που γονατίζει το Εθνος και κάνει τις φημισμένες σπουδές του σε φακελάκια, γνωστά στο ιατρικό ιερατείο ως... προσφορές τιμής και συγχώριου. Ο κ. Λοβέρδος, όμως, ως αγωνιστής πρώτης γραμμής στην πάταξη των δύσμορφων ηθών και εθίμων, πέρα από ένα εσωτερικό γαμωσταυρίδι, δεν έδωσε ούτε φακελάκι ούτε καν τον αριθμό του κινητού τηλεφώνου του.
Επ' αυτού, ως Βορειοελλαδίτης, ας μου επιτρέψει να τον συγχαρώ και να τους ευχηθώ σιδερένιος. Και πάντα άξιος. Φυσικά, θα ήθελα, όπως κι όλοι μας, να μάθω τι απέγινε η... λυχνία, αν έληξε επιτυχώς το καθολικό Πάσχα, αν αποκαλύφθηκαν και άλλοι «παιδόφιλοι» ιερείς κι όλα όσα μας συγκίνησαν τον τελευταίο καιρό...
Σήμερα είναι η φοβερή Κυριακή του Θωμά, η Κυριακή που σιχαινόμασταν τον καιρό του σχολείου, αφού τα πράγματα έσφιγγαν κάτω από μια ανελέητη, βασανιστική άνοιξη. Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε... Γι' αυτό πάντα τέτοιες μέρες θυμάμαι το τραγούδι της Τάνιας Τσανακλίδου (στίχοι Ντούμος, μουσική Χατζηνάσιος):
«Μετά το Πάσχα μοναχά
πέφταμε μέσα στα γραφτά
άδειαζε ο δρόμος...
Διάβασμα μέχρι το πρωί
και μόνη μας απαντοχή
ο ταχυδρόμος...»
Βλέπετε, στις τρυφερές μου ηλικίες είχα εξάρτηση απ' τον ταχυδρόμο, απ' τα γράμματα των φίλων που με στήριζαν, απ' τα μικρά αλλά ουσιαστικά σινιάλα της ελπίδας και της σεμνής χαράς.
Σήμερα είναι του Θωμά. Εύπιστος ή δύσπιστος, δεν μ' ενδιαφέρει πια. Στο κάτω κάτω, όλοι μας εξαναγκαζόμαστε κάποια στιγμή να αγιάσουμε σε βάρος των αμαρτημάτων μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου