Τα ρέστα και ταπί

Γράφει ο Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ

Δεν υπάρχει πιο κουραστικό και βαρετό πράγμα από τη διαρκή μουρμούρα, την γκρίνια και την καταδίκη. Για μένα τουλάχιστον.  Να γράφεις, πάλι, για μελισσούλες και λουλουδάκια την ώρα που παίζεις σ' ένα τραπέζι πόκα με τα θηρία του αθλήματος, ενώ ίσα που ξέρεις δηλωτή, είναι πολύ σνομπ. Ιδίως όταν η δική σου ομάδα παίζει με τα δικά σου λεφτά και δεν ξέρει ότι ο κούκος ο μονός είναι τρία-φουλ.

Να με συμπαθούν όσοι αναγνώστες δεν ξέρουν από πόκα, αλλά είμαι σίγουρος ότι περισσότεροι καταλαβαίνουν από πόκα πάρα από τα χρηματιστηριακά παιχνίδια με τα spreads, τα funds και τα cdo's. Πιστεύω μάλιστα ότι περισσότεροι καταλαβαίνουν από πόκα παρά από τα πολιτικοοικονομικά παιχνίδια μεταξύ ΗΠΑ - Ε.Ε. - Κίνας - Αράβων - Ιαπωνίας και μεταξύ Γερμανίας - Γαλλίας - Βρετανίας - Σουηδίας - Δανίας - Ισπανίας και Ελλάδας.

Η πόκα είναι ένα χαρτοπαίγνιο, που παίζεται μόνο με λεφτά. Μοναδικός σκοπός είναι το κέρδος. Οποιος θέλει να περάσει την ώρα του μπορεί να πάει στο διπλανό τραπέζι της μπιρίμπας, του 31, και πάει λέγοντας. Στην πόκα δεν υπάρχουν φίλοι, συγγενείς, εραστές και σύμμαχοι, εκτός αν έχετε στήσει κάποιον αφελή για να του τα πάρετε.

Από τη μία πλευρά, λοιπόν, στο τραπέζι κάθονται οι επαγγελματίες του είδους, διαχειριστές κεφαλαίων εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων, που έχουν σαν μοναδικό, καθημερινό σκοπό να αυξήσουν τα κεφάλαια με κάθε τρόπο γιατί αυτό απαιτούν οι ιδιοκτήτες τους, τράπεζες, ιδιώτες και εταιρείες.

Δίπλα τους κάθονται οι επαγγελματίες του είδους, τραπεζίτες των κρατών, που σαν μοναδικό καθημερινό σκοπό έχουν να αυξήσουν τα κεφάλαια των τραπεζών τους, αυξάνοντας ταυτόχρονα τα κεφάλαια των κρατών που εκπροσωπούν.

Δίπλα τους κάθονται οι λαγοί, παίκτες των εταιρειών αξιολόγησης, που ποντάρουν συνεννοημένοι με τους προηγούμενους, έτσι που να χώνουν πιο βαθιά μέσα στο παιχνίδι όλους τους παίκτες.

Σ' αυτό όλο το τραπέζι παίζουν με τα λεφτά του ελληνικού λαού ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο Γιώργος Προβόπουλος, η Λούκα Κατσέλη και ο Αντρέας Λοβέρδος (περαστικά του).

Εάν το κομμάτι αυτό απευθυνόταν μόνο σε χαρτοπαίκτες, θα έπρεπε να τελειώσει εδώ. Δεν χρειάζεται ούτε ανάλυση ούτε επεξήγηση. Τα λέει όλα μόνο του.

Επειδή, όμως, η ελληνική σύνθεση δεν παίζει για να κερδοσκοπήσει ή γιατί έτσι θα κερδίσει περισσότερα λεφτά, αλλά βρίσκεται υποχρεωτικώς εκεί γιατί θέλησε να παίξει χοντρό παιχνίδι με το έλλειμμα, ώστε «να ρεζιλέψει τη Ν.Δ.», με το που κέρδισε τις εκλογές, ο υπογράφων θέλει να περιγράψει ακριβώς στον πολίτη σε ποια κατάσταση βρίσκεται σήμερα. Ο πολίτης.

Είναι χρόνια τώρα, που ένας πολύ καλός Ελληνας υπουργός Οικονομικών ή ένας Ελληνας πρωθυπουργός είναι υποδεέστεροι επαγγελματίες ενός διαχειριστή ή ιδιοκτήτη μεγάλων κεφαλαίων της Αμερικής ή της Ευρώπης. Οταν μιλάμε για λεφτά, αντιπαρατίθεται το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων με την απληστία των κεφαλαιούχων και τη λόξα ισχύος των κρατών (βλ. Γερμανία, Βρετανία). Το παιχνίδι, λοιπόν, είναι πολύ χοντρό.

Η Ελλάδα παίζει τόσα χρόνια στα τραπέζια του κουμ καν, χωρίς να έχει εκπαιδευμένα στελέχη και πολιτικούς, που να ξέρουν τα παιχνίδια που παίζονται στη χοντρή οικονομία. Εκεί δηλαδή που δεν χωράνε κλάψες, παρακάλια, χάρες, μικροαπατεωνιές στους αριθμούς και οιμωγές «κυρία, κυρία, με αδικήσανε». Ούτε πομφόλυγες περί ισχυρής Ελλάδας και καλπάζουσας ανάπτυξης, με τους οποίους τάιζαν τους αφελείς και ανίδεους και εφησυχασμένους από τα εορτοδάνεια και διακοποδάνεια ψηφοφόρους οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Η Ελλάδα στο τραπέζι που παίζει σήμερα είναι σφαγμένη. Κάθε κίνηση, κάθε ποντάρισμα που κάνουν οι παίκτες της αποδεικνύονται αφελή, άσχετα, κουτοπόνηρα και ερασιτεχνικά απέναντι σε κάθε διαχειριστή κεφαλαίου και τραπεζίτη, που όχι μόνο ξέρει ποια είναι τα χαρτιά της Ελλάδας και ποια τα λεφτά της, αλλά έχει φτιάξει εδώ και δεκαετίες τους κανόνες του παιχνιδιού και παίζει μ' αυτούς. Με τους λαγούς των εταιρειών αξιολόγησης να αδυνατίζουν την παιδική ελληνική ομάδα.

Η Ελλάδα έχει μόνο δύο ελπίδες.

Η μια είναι ο λαός της. Αν αντιληφθεί ότι η πολιτική μπουρδολογία τελείωσε και σκύψει στις γραμμές της ανάγνωσης για να δει τι πραγματικά συμβαίνει. Στα τηλεπαράθυρα και στην ευκολία θα πεθαίνει. Ο λαός έχει να διαλέξει ανάμεσα στη σοβαρότητα και την ανωριμότητα. Και ανάμεσα στη μοιρολατρική υποταγή και την εξέγερση. Εξέγερση δημιουργίας.

Η δεύτερη ελπίδα είναι οι ξένες συμμαχίες. Αλλά, για να γίνει αυτό, πρέπει να σε σεβαστούν ως σοβαρό. Τον αλλοπρόσαλλο, ψευτοπαλικαρά, ψιλικατζή γιατί να τον σώσουν; Για να βουλιάξουν μαζί του;