Tου ΡΟΥΣΣΟΥ ΒΡΑΝΑ
Ο Απρίλης είναι ο πιο σκληρός μήνας για τους Αρμένιους. Κάθε χρόνο αυτόν τον μήνα υπομένουν την ίδια τραγωδία, την ίδια ταπείνωση. Η τραγωδία είναι η ανάμνηση του τεράστιου αριθμού των προγόνων τους που εξοντώθηκαν από τους Τούρκους τον Απρίλιο του 1915. Και η ταπείνωση είναι να ακούνε κάθε χρόνο τις τουρκικές αρχές είτε να αρνούνται πως έγιναν ποτέ εκείνα τα αποτρόπαια εγκλήματα είτε να μην αποδέχονται πως αποτελούν γενοκτονία.
Ο Χένρι Μόργκενταου, πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Τουρκία εκείνη την εποχή, στα τηλεγραφήματα που έστελνε στην Ουάσιγκτον είχε χρησιμοποιήσει τον όρο «φυλετική εξόντωση» για τη σφαγή. Μια φράση φρικτή, που όμως δεν περιελάμβανε όσα ακολούθησαν αργότερα: το σβήσιμο κάθε ίχνους αρμενικής ζωής, την καταστροφή αρμενικών εκκλησιών, βιβλιοθηκών και ινστιτούτων, την αλλοίωση επίσημων τουρκικών χαρτών και σχολικών βιβλίων ώστε να μη φαίνεται πουθενά πως είχε υπάρξει ποτέ μια χώρα που λεγόταν Αρμενία. Η Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της αμερικανικής Βουλής και η Βουλή της Σουηδίας προστέθηκαν φέτος στον μακρύ κατάλογο των πολιτικών οργάνων που έχουν αποφασίσει να πουν τη σφαγή με το πραγματικό της όνομα.
Τι απαντάει σε όλους αυτούς ο Τούρκος πρωθυπουργός; «Υπάρχουν 170.000 Αρμένιοι που ζουν στη χώρα μας. Μόνο 70.000 εξ αυτών είναι τούρκοι πολίτες, αλλά ανεχόμαστε τους υπόλοιπους 100.000. Αν χρειαστεί, θα μπορούσα να τους πω να γυρίσουν πίσω στη χώρα τους...». Αυτή η απειλητική δήλωση του Ερντογάν στο ΒΒC τον περασμένο μήνα, γράφει στο περιοδικό «Σλέιτ» ο δημοσιογράφος Κρίστοφερ Χίτσενς, δυστυχώς δεν προκάλεσε καμιά αντίδραση ούτε από την Ουάσιγκτον ούτε από τις Βρυξέλλες. Και όμως, το νόημά της ήταν ξεκάθαρο: Αν τα δημοκρατικά κοινοβούλια εξακολουθήσουν να αναφέρουν την εθνική εκκαθάριση των Αρμενίων τον εικοστό αιώνα, εγώ προσωπικά θα ολοκληρώσω αυτήν την εκκαθάριση τον εικοστό πρώτο αιώνα.
Το ένα έγκλημα φέρνει το άλλο, όσο οι Τούρκοι αρνούνται την ενοχή τους. «Το 1955, σε ένα πογκρόμ που οργανώθηκε από την κυβέρνηση στην Κωνσταντινούπολη, πυρπολήθηκαν οι περισσότεροι από τους Αρμενίους που είχαν απομείνει στην πόλη, μαζί με χιλιάδες Εβραίους, Ελληνες και άλλους "απίστους"», γράφει ο Χίτσενς. «Η κρατική αντίληψη του υποχρεωτικού εκτουρκισμού χρησιμοποιήθηκε για να στερηθεί τα δικαιώματα και τη γλώσσα του ο τεράστιος κουρδικός πληθυσμός και για να εγκατασταθεί μια ένοπλη αποικία εποίκων και δυνάμεων κατοχής στο έδαφος της Κύπρου, ενός δημοκρατικού μέλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης».
Οι κραυγές των νεκρών της Αρμενίας δεν θα κοπάσουν ποτέ. Μα ούτε και οι δικές μας. «Το πιο παράδοξο από όλα», λέει ο Κρίστοφερ Χίτσενς, «είναι πως το μοναδικό κοινοβούλιο που θα έπρεπε να συζητήσει το ζήτημα- το τουρκικό κοινοβούλιο- απαγορεύεται διά νόμου να το κάνει. Θα το κάνουμε εμείς για λογαριασμό του. Χωρίς καμιά συγγνώμη, ώσπου να ακούσουμε τη συγγνώμη των Τούρκων».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου