Το σαθρό οικοδόμημα

Της Μαίρης Κατσανοπούλου

Στη μικρή καφετέρια του αιγαιοπελαγίτικου νησιού, όπου είχαμε την τύχη να περάσουμε αυτό το Πάσχα- ένα επιβλητικό πτυχίο, που ήταν κορνιζαρισμένο στον τοίχο, μας τράβηξε την προσοχή: «Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, ηλεκτρολόγος- μηχανολόγος, Αριστα»...

Δημοσιογραφική περιέργεια γαρ, ρώτησα τον νεαρό συνιδιοκτήτη που μας σέρβιρε περί τίνος επρόκειτο. Και εκεί, Μεγάλη Παρασκευή απόγευμα, μας μίλησε για τον δικό του Γολγοθά, τη δική του αποκαθήλωση των ονείρων- χωρίς Ανάσταση, καθώς φαίνεται, αυτή...

Πρώτος μαθητής ανέκαθεν, ήθελε από μικρός να μπει στο Πολυτεχνείο της Αθήνας. Και τα κατάφερε κι ας ήταν οι γονείς του- αγράμματοι χωρικοί- σφοδροί πολέμιοι της ιδέας. Αποφοίτησε με άριστα και δίψα για δουλειά, αλλά γυρνώντας από τον Στρατό βρήκε όλες τις πόρτες κλειστές. Οι υποσχέσεις έμεναν χωρίς αντίκρυσμα, καθώς κάποιο «μέσο» (πολιτικό ή μη) τον έκλεβε πάντα στον ανταγωνισμό και κάποιος με λιγότερα προσόντα στρογγυλοκαθόταν σε μια καρέκλα. Πολλές φορές, χωρίς καν προσχήματα... Ετσι, τρία χρόνια μετά, άνοιξε με έναν ξάδελφό του αυτό το καφέ και κόλλησε- για ειρωνεία- το πτυχίο στον τοίχο.

Στη μελαγχολική συζήτηση που ακολούθησε, συμφωνήσαμε τελικά όλοι ότι το μεγαλύτερο- βαθιά ριζωμένο στα γονίδια- πρόβλημα της χώρας δεν είναι η οικονομία, αλλά η έλλειψη αξιοκρατίας. Αυτή έχει προκαλέσει και το οικονομικό ρεζιλίκι μας, την κακή ποιότητα ζωής μας, τα χίλια κακά της νεοελληνικής μοίρας μας. Σχεδόν κανείς δεν είναι στην κατάλληλη θέση, από τους πιο χαμηλούς έως τους πιο υψηλούς «ορόφους» του οικοδομήματος. Δεν είναι οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι, δεν είναι συνήθως οι πολιτικοί και οι βουλευτές (πόσοι σωστοί άνθρωποι ασχολούνται, άλλωστε, πια με την πολιτική;), δεν είναι οι κατέχοντες τα κρίσιμα πόστα στη Δικαιοσύνη και την Υγεία, δεν είναι οι «κεφαλές» των Πανεπιστημίων.

Ο συμπαθής ηλεκτρολόγος- μηχανολόγος κατέληξε, καθώς σηκωνόταν να φτιάξει τους καφέδες της διπλανής παρέας, λέγοντας απλώς: «Δεν έχω πια καμία ελπίδα». Και η μαντινάδα, που μας ήρθε με SΜS από τη Μεγαλόνησο, δεν βοήθησε και πολύ για να σκάσει ένα χαμόγελο στο χείλος του: «Αφού ήρθε η Ανάσταση, μέσα στην τόση κρίση, το όνειρο τσ΄ ελπίδας μας, δεν πρόκειται να σβήσει». Ευσεβείς πόθοι...