Του ΤΑΚΗ ΜΙΧΑ
(www.tmichas.wordpress.com)
Ενα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική κυβέρνηση είναι το θέμα του χρόνου. Οπως έδειξε η πρόσφατη έρευνα του «Ρόιτερ», ελάχιστοι οικονομολόγοι πιστεύουν ότι μέσα στο χρονικό διάστημα των τριών ετών η χώρα μπορεί να επιτύχει τη μείωση του ελλείμματος κατά περίπου 10% -χωρίς να ωθήσει τη χώρα σε μια τρομερή ύφεση.
Γι' αυτό αυξάνονται οι φωνές εκείνων που προτείνουν για μια μεταβατική περίοδο την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη και την υιοθέτηση σε αυτό το στάδιο του ευρώ μαζί με τη νέα δραχμή. Αυτό θα της έδινε τον χρόνο να τακτοποιήσει τα προβλήματα που έχει και μετά να επανέλθει στην ευρωζώνη.
Ενας από τους οικονομολόγους που υποστηρίζουν αυτή την άποψη είναι ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Αμβούργου Dirk Meyer. Στη συνέντευξη που παραχώρησε στην «Ε», ο Γερμανός καθηγητής αποκαλύπτει επίσης κάτι το οποίο ίσως δεν είναι ευρέως γνωστό: Οτι σε περίπτωση εξόδου από την ευρωζώνη, η Ελλάδα, όχι απλώς μπορεί να πάρει μεγαλύτερη οικονομική βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ενωση σε σχέση με αυτήν που παίρνει σήμερα, αλλά επίσης ότι μπορεί να διαπραγματευτεί με τις άλλες χώρες της Ε.Ε. την εξαγορά ενός τμήματος του εθνικού της χρέους.
Κ. καθηγητά, τι θα συμβεί αν η Ελλάδα αποφασίσει να εγκαταλείψει την ευρωζώνη;
«Η προσδοκώμενη υποτίμηση του νομίσματος θα θέσει αμέσως υπό πίεση το νέο νόμισμα και θα οδηγήσει τα επιτόκια σε διψήφιους αριθμούς. Ομως, υπάρχει η εναλλακτική λύση να ζητήσει η Ελλάδα πληρωμή με τη μορφή οικονομικής βοήθειας για την αποχώρησή της, σύμφωνα με το άρθρο 50 της Συνθήκης της Ε.Ε. Αυτό θα ήταν μια συμφέρουσα λύση για όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη. Η Ελλάδα θα κέρδιζε χρόνο για τις αναγκαίες προσαρμογές. Θα μπορούσε να ακολουθεί μια ανεξάρτητη νομισματική και συναλλαγματική πολιτική και η εθνική της κυριαρχία δεν θα παραβιαζόταν από τις αυστηρές οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Από την πλευρά της και η ευρωζώνη θα αποκτούσε δομικά μεγαλύτερη συνοχή».
Μια ενδεχόμενη αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη αναμφίβολα θα βοηθήσει την ανταγωνιστικότητα των εξαγωγών της. Ομως, από την άλλη πλευρά, θα έστελνε στα ύψη το δημόσιο χρέος. Πώς μπορεί να αποφευχθεί αυτό;
«Η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας μπορεί κατ' αρχάς να βελτιωθεί μέσω μεταρρυθμίσεων που αφορούν την αγορά εργασίας, την κοινωνική πολιτική και τις κρατικές δαπάνες. Αν αυτά τα μέτρα δεν αποδώσουν όλα τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, θα υπάρχει και η ασφαλιστική δικλίδα της υποτίμησης της δραχμής.
Οσο μεγαλύτερη είναι η υποτίμηση τόσο πιο δύσκολη θα είναι η ξεπληρωμή του χρέους σε ευρώ. Ομως, σε περίπτωση απόσυρσης από την ευρωζώνη, οι άλλες χώρες μπορούν να συμφωνήσουν να παράσχουν βοήθεια, προκειμένου να υποστηρίξουν τη συναλλαγματική ισοτιμία, σύμφωνα με το άρθρο 123/124 της Συνθήκης της Ε.Ε. Αυτές οι επιλογές, καθώς και άλλες μορφές οικονομικής βοήθειας, δεν υπάρχουν όσο η Ελλάδα παραμένει στην ευρωζώνη.
Επιπλέον, η Ελλάδα μπορεί να ζητήσει την ακύρωση ενός τμήματος του χρέους της σε αντάλλαγμα για την απόσυρσή της από την ευρωζώνη. Πάντως, πρέπει να τονίσω ότι μόνο με την εφαρμογή μιας αυστηρής ατζέντας μεταρρυθμίσεων μπορούν να αποφευχθούν τα χειρότερα, δηλαδή η χρεοκοπία δημόσιων και ιδιωτικών επιχειρήσεων. Ο κίνδυνος ενός φαύλου κύκλου, που θα περιλαμβάνει υψηλά επιτόκια, οικονομική αδυναμία και αυξανόμενες χρεοκοπίες -σύμφωνα με το σενάριο της Αργεντινής- δεν μπορεί να αποκλεισθεί».
Θα μπορούσε η Ελλάδα να υιοθετήσει ένα σύστημα δύο νομισμάτων -δραχμή και ευρώ; Τι πλεονεκτήματα θα είχε ένα τέτοιο σύστημα;
«Η ύπαρξη ενός δεύτερου νομίσματος, που θα λειτουργεί παράλληλα με το εθνικό νόμισμα, προσφέρει μεγάλα πλεονεκτήματα.
Πρώτον, οι συνδιαλλασσόμενοι στις αγορές θα έχουν τη νομικά κατοχυρωμένη επιλογή μεταξύ δύο νομισμάτων.
Δεύτερον, η Τράπεζα της Ελλάδος θα ήταν συνεχώς κάτω από πίεση να σταθεροποιήσει τη νέα δραχμή. Η κυβέρνηση θα αναγκαζόταν να κάνει μεταρρυθμίσεις.
Τέλος, θα υπήρχε η δυνατότητα μιας επιτυχημένης υποτίμησης, αν αυτό ήταν αναγκαίο. Η αξιοπιστία του νέου νομίσματος θα ενισχυόταν. Επιπλέον, θα γινόταν ευκολότερη η μελλοντική επάνοδος της Ελλάδας στην ευρωζώνη».
Πάντως, σύμφωνα με τον συνομιλητή μας, προβλήματα όπως αυτά που αντιμετωπίζει η ευρωζώνη σήμερα είναι «δομικά» και συνεπώς θα εμφανίζονται ξανά και ξανά στο μέλλον.
«Υπάρχει ένα μεγάλο κατασκευαστικό λάθος στην ευρωζώνη. Συμμετέχουν ετερογενή και με διαφορετικές δυνατότητες μέλη. Οταν οι αγορές εργασίας δεν είναι αρκετά ελαστικές, οι αυξήσεις των μισθών που δεν καλύπτονται από αύξηση της παραγωγικότητας -όπως συμβαίνει με τις χώρες της Μεσογείου- οδηγούν σε μείωση της ανταγωνιστικότητας και σε προβλήματα με τις επιχειρήσεις. Στο παρελθόν οι χώρες της Μεσογείου υποτιμούσαν το νόμισμά τους και βελτίωναν την εξαγωγική τους ικανότητα. Ομως, με τη νομισματική ένωση δεν έχουν πια αυτή τη δικλίδα ασφαλείας».
ΥΓ.: Στη μετάφραση της συνέντευξης βοήθησε και η Anna Lina Meyer.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου