Toυ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
«Τι θα γινόταν αν» ο Τσίπρας είχε απαρνηθεί τον Πολάκη;
Τι θα γινόταν αν δεν είχε επωμιστεί την πολιτική ζημιά από τις μπαλοθιές του;
Η ερώτηση δεν είναι τελείως υποθετική. Ο Τσίπρας θα μπορούσε να μετρήσει τις απώλειες που του προκάλεσε η αψυχολόγητη επίθεση κατά του Στέλιου Κυμπουρόπουλου, λίγες ημέρες πριν από τις ευρωεκλογές. Θα μπορούσε να προσθέσει αυτή τη ζημιά στις εργατοώρες που έχουν αναλώσει ο ίδιος και ο κομματικός του μηχανισμός, προκειμένου να απολογούνται για τα ντελίρια του τέως υπουργού στα κοινωνικά δίκτυα.
Αντί της κοστολόγησης του πολακισμού, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να συνδράμει την καμπάνια επανεκλογής του Πολάκη στα Χανιά, πίνοντας μαζί του ρακές πλάι στο κύμα. Η επιλογή αυτή προσλαμβάνει νέα σημασία, τώρα που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δείχνει να μπαίνει σε φάση εσωτερικού ξεκαθαρίσματος. Το ξεκαθάρισμα δεν το καθοδηγεί ο ίδιος ο Τσίπρας. Το κινούν οι φράξιες μεταξύ τους. Δεν είναι η πρώτη φορά. Ακόμη και στη διάσπαση του 2015, ο πρόεδρος δεν είχε διώξει κανέναν. Οι δραχμιστές έφυγαν μόνοι τους.
Μπορεί αυτή τη φορά το δίλημμα να μην έχει υπαρξιακές διαστάσεις για τη χώρα. Εχει όμως για τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι παλιοί κομματικοί –Βούτσης, Φίλης, Σκουρλέτης σε σύμπλευση με τον Τσακαλώτο– αντιτάσσονται στον πολακισμό, αλλά είναι εξίσου αλλεργικοί στην πασοκική διεύρυνση. Οι φορείς του πολακισμού –όπως παρουσιάστηκαν συντρώγοντας σφακιανό λουκάνικο και ψάρι στα γενέθλια της Αυτού Αψύτητας– θέλουν τους πρώην πασόκους, όσο και τη συνέχιση της αντισυστημικής γυμναστικής, που έχει ως πυρήνα της την εμμονή με τα media.
Αντί της κοστολόγησης του πολακισμού, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να συνδράμει την καμπάνια επανεκλογής του Πολάκη στα Χανιά, πίνοντας μαζί του ρακές πλάι στο κύμα. Η επιλογή αυτή προσλαμβάνει νέα σημασία, τώρα που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δείχνει να μπαίνει σε φάση εσωτερικού ξεκαθαρίσματος. Το ξεκαθάρισμα δεν το καθοδηγεί ο ίδιος ο Τσίπρας. Το κινούν οι φράξιες μεταξύ τους. Δεν είναι η πρώτη φορά. Ακόμη και στη διάσπαση του 2015, ο πρόεδρος δεν είχε διώξει κανέναν. Οι δραχμιστές έφυγαν μόνοι τους.
Μπορεί αυτή τη φορά το δίλημμα να μην έχει υπαρξιακές διαστάσεις για τη χώρα. Εχει όμως για τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι παλιοί κομματικοί –Βούτσης, Φίλης, Σκουρλέτης σε σύμπλευση με τον Τσακαλώτο– αντιτάσσονται στον πολακισμό, αλλά είναι εξίσου αλλεργικοί στην πασοκική διεύρυνση. Οι φορείς του πολακισμού –όπως παρουσιάστηκαν συντρώγοντας σφακιανό λουκάνικο και ψάρι στα γενέθλια της Αυτού Αψύτητας– θέλουν τους πρώην πασόκους, όσο και τη συνέχιση της αντισυστημικής γυμναστικής, που έχει ως πυρήνα της την εμμονή με τα media.
Και ο Τσίπρας;
Τους θέλει όλους. Από μιαν άποψη, δεν έχει άδικο. Η φιλοδοξία της εμπέδωσης του ΣΥΡΙΖΑ ως μεγάλου κόμματος δεν είναι εφικτή χωρίς πολυσυλλεκτική ευρυχωρία.
Γίνεται, όμως, συγκατοίκηση με κάποιον που πυροβολεί σκιές κάθε βράδυ; Συμβιβάζεται η φιλοδοξία του μεγάλου κόμματος με το ρεύμα της εχθροπάθειας που συσπειρώνει μεν τους φανατικούς, απωθώντας όμως, πολιτικά και αισθητικά, τη μεγάλη πλειοψηφία;
Η δυσκολία του Τσίπρα να ζυγίσει το βάρος που συνιστά για τον ίδιο ο Πολάκης αντανακλά τη δυσκολία του ίδιου να αποχωριστεί την αντιπολιτική. Μεγάλος ή μικρομέγαλος, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πετύχει μόνο ως κόμμα διαμαρτυρίας.
Γίνεται, όμως, συγκατοίκηση με κάποιον που πυροβολεί σκιές κάθε βράδυ; Συμβιβάζεται η φιλοδοξία του μεγάλου κόμματος με το ρεύμα της εχθροπάθειας που συσπειρώνει μεν τους φανατικούς, απωθώντας όμως, πολιτικά και αισθητικά, τη μεγάλη πλειοψηφία;
Η δυσκολία του Τσίπρα να ζυγίσει το βάρος που συνιστά για τον ίδιο ο Πολάκης αντανακλά τη δυσκολία του ίδιου να αποχωριστεί την αντιπολιτική. Μεγάλος ή μικρομέγαλος, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πετύχει μόνο ως κόμμα διαμαρτυρίας.
Η πολυσυλλεκτικότητά του, ακόμη κι όταν η ποικιλία της εκτεινόταν μέχρι τη νεοκαραμανλική δεξιά, δεν είχε θετικό περιεχόμενο. Είχε μόνο «αντι-».
Γι’ αυτό δεν είναι υπερβολή να...
αναγορεύει κανείς τον Πολάκη σε φυσιογνωμία καθοριστική για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τους ορίζει. Δεν τον ορίζουν. Γι’ αυτό και αδυνατούν να μετρήσουν πόσο τους κοστίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου