Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ Χ. ΠΑΞΙΝΟΣ
Πρώην πρόεδρος ΔΣΑ.
Σε μία από τις αρχικές επιστροφές του απ’ το εξωτερικό και
συγκεκριμένα από τη Γερμανία, ο κ. Τσίπρας είχε περίπου δηλώσει: «Αυτοί
θέλουν να τους λες την αλήθεια» και αισθάνθηκε μεγάλη έκπληξη. Κι όμως
συνεχίζει να λέει ψέματα. Το ίδιο και η παρέα του. Σε βαθμό που δεν
μπορείς πλέον να παρακολουθήσεις και να διακρίνεις πότε λένε αλήθεια και
πότε ψέματα. Ενα είδος συλλογικού Πινόκιο που τείνει να γίνει καθεστώς.
Κι αυτό δεν αποτελεί υπερβολή. Το αντίθετο θα έλεγα. Από πού να
πρωτοξεκινήσει κανείς...
Από τις διαπραγματεύσεις για το μνημόνιο, τις
ανακολουθίες τους, τις αντιφατικές δηλώσεις, μέχρι σχιζοφρένειας, με
επιστέγασμα τις μόνιμες πλέον δηλώσεις του κ. Τσίπρα ότι «τελειώνουμε
όπου να ’ναι», μέχρι και την παραμονή του κλεισίματος της αξιολόγησης,
που ποτέ δεν έκλεινε;
Κι όλα αυτά με περίσσιο θράσος. Ανετος, χαλαρός
μέχρι κυνικότητος, να παίζει με τις λέξεις και τους ανθρώπους. ΄Η μάλλον
τους ιθαγενείς. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Μόνο σε ανθρώπους με χαμηλό
δείκτη νοημοσύνης θα μπορούσε να λέει όλα αυτά πρωθυπουργός και το
πλείστον των παρακοιμωμένων του.
Να εγκαινιάζουν δρόμους που δεν έχουν
ολοκληρωθεί, κτίρια ημιτελή για νοσοκομεία και να υπόσχονται ότι
βρισκόμαστε στο τέλος του μνημονίου.
Να μεταθέτουν τον χρόνο λήψης δυσβάστακτων μέτρων, εξοντωτικών για τη μεσαία τάξη και να επιχαίρουν με δήθεν αντισταθμιστικά μέτρα. Κι από κοντά ένας ολόκληρος λαός να παραπαίει, να αγωνιά, να θλίβεται με την κατάντια μας.
Πόσα ψέματα πια. Συγχέουν πλέον το πραγματικό γεγονός με το φανταστικό. Τους έγινε εμμονή. Και το λένε τόσο χαριτωμένα, με τόση πειστικότητα, με τόση αφέλεια, που ένας «αφελής» αλλοδαπός εύκολα θα το κατάπινε. Ή και ημεδαπός βολεμένος. Κι είναι πολλοί αυτοί και συνεχίζουν.
Για πόσο όμως. Μας έχουν καταλάβει πια. Κι έχουν δώσει στους νεώτερους τόσα κακά πρότυπα. Αφού αυτοί ψεύδονται ασύστολα, γιατί όχι κι εμείς; Κι έτσι διαμορφώνεται μια κοινωνία να ψεύδεται. Χωρίς κανέναν αντίκτυπο. Ε, και τι έγινε; Ενα ψεματάκι είπα, εδώ ολόκληρος πρωθυπουργός και ψεύδεται.
Λίγο λίγο, το μικρό και ανώδυνο ψέμα φέρνει το μεγάλο και επώδυνο και ποιος θα κάνει αυτή τη λεπτή διάκριση.
Αλίμονο όμως στη χώρα που έχει πολιτικούς που μόνιμα ψεύδονται. Που δεν σέβονται και αρκούνται στα πολλά προνόμιά τους, σε μια χώρα χρεοκοπημένη. Αλίμονο σ’ αυτούς που ανέλαβαν μια χώρα και τη μετέτρεψαν σε αποικία χρέους.
Υπήρχε όμως παλιότερα ο λόγος, η «μπέσα». Με βάση
αυτά τα χαρακτηριστικά κλείνονταν οι δουλειές. Ο παραβάτης ήταν
κατάπτυστος στη μικρή ή μεγάλη κοινωνία που ζούσε. Δεν τον χώραγε ο
τόπος. Δεν υπήρχε το μικρό και μεγάλο ψέμα. Και στους πολιτικούς υπήρχαν
τα κατά συνθήκη ψεύδη που είχαν όρια, σε μιαν άλλη εποχή με άλλα ήθη
και έθιμα.
Στο εξωτερικό για ένα ψέμα ελέγχθηκαν πρόεδροι και αναγκάσθηκαν σε παραίτηση.
Εδώ...
Δεν έχουν σημασία οι σπουδές, το ήθος, η επαγγελματική καταξίωση. Αρκεί να ξέρεις να βγάλεις το άσπρο μαύρο και μάλιστα με ωραία λόγια και χαμόγελα και με τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης να σε κατευθύνουν κάθε στιγμή. Από τον τρόπο που θα στηθείς, θα κινήσεις την κεφαλή και το σώμα, θα υψώσεις τη φωνή, θα εκραγείς.
Προσπαθεί ο κ. Μητσοτάκης, αλλά η κοινωνία έχει πλέον αλλάξει πλεύση.
Αρέσκεται στην ωραιοποίηση των πραγμάτων, όσο άσχημα και κακοφτιαγμένα κι αν είναι. Ισως είναι έτσι η ψυχολογία των ανθρώπων. Σταγόνα σταγόνα, σαν κινέζικο μαρτύριο. Οταν θα ’ρθει η ώρα θα ’ναι αργά, αλλά δεν πειράζει, θα τα φορτώσουμε στους επόμενους. Εμείς όμως συνεχίζουμε να βυθιζόμαστε, βασισμένοι στην άγνοια, ηθελημένη ή μη, που σωρεύει μύρια όσα κακά. Σε υποδούλωση ψυχών και σωμάτων. Κι όμως όλα είναι κύκλος και θα αναφανεί η αισιοδοξία, θα αναγεννηθεί η ελπίδα, μέσα από επώδυνη εγκυμοσύνη, αλλά αναγκαία συνθήκη για το μέλλον μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου