Το αφήγημα έχει κάνει την εμφάνισή του από την επαύριον των εκλογών
στην Ολλανδία στα μέσα Μαρτίου ότι, δηλαδή, βρισκόμαστε μπροστά στην
πορεία αποδυνάμωσης του αντισυστημικού ετερόκλητου ρεύματος διαμαρτυρίας
που εγκλώβισε τη Βρετανία στο Brexit και άνοιξε στον Τραμπ την πόρτα
του Λευκού Οίκου.
Μια αποδυνάμωση που οφείλεται στο αδιέξοδο της
επόμενης μέρας στη Βρετανία και στις ΗΠΑ, καθώς και στις δύο περιπτώσεις
τόσο η ηγεσία των Ευρωσκεπτικιστών στο Ηνωμένο Βασίλειο όσο και ο Τραμπ
ως πρόεδρος επιβεβαιώνουν την τεράστια απόσταση που χωρίζει την
αντισυστημική ρητορική από την πραγματική δυνατότητα εθνικών διορθωτικών
πολίτικων στην εποχή της αλληλεξάρτησης της παγκοσμιοποίησης.
Η
περίπτωση της Γαλλίας διαφέρει όπως αποδεικνύεται από την αμείλικη
γλώσσα των ποσοστών και των αριθμών: Στον πρώτο γύρο αν αθροίσουμε τα
ποσοστά του Μελανσόν, της Λεπέν και του Ντιπόν Ενιάν μαζί με δύο
υποψηφίους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς έχουμε ένα άθροισμα της
τάξης του 48% που από διαφορετική αφετηρία και σκοπιά αμφισβητεί τη
σημερινή πορεία της Ευρωζώνης.
Στον δεύτερο γύρο αν στο ποσοστό
της Λεπέν προσθέσουμε την αποχή, τα άκυρα και τα λευκά ψηφοδέλτια το
άθροισμα είναι εντυπωσιακό.
Στα παραπάνω πρέπει να προσθέσουμε και
την τελευταία προ δύο εβδομάδων καταγραφή του Ευρωβαρόμετρου σύμφωνα με
την οποία το 75% των Γάλλων επιθυμεί τηνπαραμονή της χώρας στην
Ευρωζώνη.
Ολα τα παραπάνω στοιχεία και δεδομένα διαφοροποιούν τη
Γαλλία από τη Βρετανία, τις ΗΠΑ και την Ολλανδία, καθώς συνθέτουν την
εικόνα μιας κοινωνίας η οποία στη συντριπτική της πλειοψηφία θέλει
μεταρρύθμιση της λειτουργίας της Ευρωζώνης.
Δεν πρόκειται άλλωστε
για κάτι το καινούργιο, καθώς με την εντολή επαναδιαπραγμάτευσης των
ισορροπιών στην Ευρωζώνη με κεντρικό σημείο αναφοράς την εξεύρεση μιας
νέας ισορροπίας ανάμεσα στη Γαλλία και στη Γερμανία είχε εκλεγεί ο Ολάντ
πριν από πέντε χρόνια την άνοιξη του 2012, με τους ψηφοφόρους να
αποδοκιμάζουν την άνευ όρων πρόσδεση του Σαρκόζί στην καγκελάριο Μέρκελ
από τα μέσα του 2010 και μετά.
Αν πάμε και πιο πίσω με σαφή εντολή
αντίστασης στις πιέσεις της Γερμανίας για σκληρές προδιαγραφές του
μελλοντικού κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος είχε εκλεγεί ο Σιράκ την άνοιξη
του 1995 για να αποδειχθεί στο όνομα του μετεκλογικού ρεαλισμού
ασυνεπής με την υπό τον Ζοσπέν Αριστερά να κερδίζει τις πρόωρες εκλογές
του 1997 χωρίς να κατορθώσει να επιβάλει νέο πλαίσιο ισορροπιών με τη
Γερμανία.
Όλα τα παραπάνω την ολοένα και αυξανόμενη δυσφορία της
γαλλικής κοινωνίας για το πλαίσιο της ΟΝΕ και κυρίως για τη διαχείριση
της Κρίσης στην Ευρωζώνη τα γνώριζε και τα γνωρίζει πολύ καλά η πολιτική
ελίτ της χώρας από τον Σιράκ μέχρι τον νεοεκλεγέντα Μακρόν.
Αν η
πολιτική ηγεσία στη Γαλλία δίσταζε και διστάζει να ανεβάσει τους τόνους
και να συγκρουσθεί δημόσια με τη Γερμανία, δεν είναι επειδή υπάρχει
έλλειμμα ηγεσίας, αλλά η πεποίθηση ότι το κόστος μιας αντιπαράθεσης με
το Βερολίνο ήταν και είναι πολύ μεγαλύτερο από την υποταγή στη γραμμή
πλεύσης που έχει χαράξει η γερμανική πλευρά στη διαχείριση της Κρίσης
στην Ευρωζώνη. Με άλλα λόγια...
Οπως έδειξε η προεκλογική εκστρατεία και οι
δύο γύροι της προεδρικής εκλογής η παραπάνω ισορροπία έχει αγγίξει τα
όριά της και αν ο Μακρόν θέλει να εκτονώσει τον κοινωνικό και πολιτικό
αναβρασμό και δυσαρέσκεια, η σκληρή διαπραγμάτευση με την επόμενη
κυβέρνηση στη Γερμανία, που από ό,τι φαίνεται θα είναι μιά Τρίτη
Κυβέρνηση Μεγάλου Συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών -Σοσιαλδημοκρατών υπό
τη Μέρκελ, είναι μονόδρομος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου