azampoukas@gmail.com
Είχα τρελή επιθυμία να συναντήσω έναν από τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ που «αποθέωναν» προχθές τον ΓΑΠ. Σκέφτηκα ότι κάποιος θα είναι παιδί οικογένειας που πλούτισε από το ΠΑΣΟΚ. Άλλος μπορεί να διορίστηκε σε μουσείο… και κάποιος άλλος να νομίζει πως «σκοτεινές δυνάμεις» έριξαν από την κυβέρνηση, αυτό το «αθώο» και «έντιμο» χαμογελαστό παιδί…
Αυτό το τελευταίο είναι που με προβλημάτισε περισσότερο. Γιατί θυμήθηκα το επιχείρημα μιας φίλης που ψήφισε ΠΑΣΟΚ το 2009. Μου έλεγε λοιπόν, πως ο ΓΑΠ είναι αδιάφθορος επειδή είναι αφελής..!
«Αυτός» επέμεινε, «δεν πρόκειται να κλέψει γιατί δεν είναι πονηρός αλλά αθώος και χαζούλης… Άλλα είναι τα αρπακτικά!».
Είναι ολοφάνερο πόσο παραπλανητική μπορεί να είναι μια τέτοια σκέψη. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από «αθώους» και «συμπαθητικούς» ανθρώπους. Είναι οι πιο ακατάλληλοι για την εξουσία. Ειδικά αυτοί που είναι ευγενικοί και καλόβολοι με όλους.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο μεσσιανισμός της μεταπολίτευσης δημιούργησε δύο τερατογενέσεις.
Η πρώτη ήταν ο Κωστάκης και η δεύτερη ο Γιωργάκης.
Και οι δύο, «αθώα» και «συμπαθητικά» ομοιώματα θεοποιημένων ηγετών έχασαν τον έλεγχο της «αρρώστιας» που άλλοι «κόλλησαν» στην ελληνική κοινωνία από καιρό. Απολαμβάνοντας την «θρησκευτική» ασυλία των ονομάτων τους, απαλλάχτηκαν από την ευθύνη και το άγχος της αποτελεσματικότητας. Αφέθηκαν στην «βουτυρομπεμπέδικη» κουλτούρα τους και επέτρεψαν στον καρκίνο που προϋπήρχε να κάνει παντού μεταστάσεις. Ε, κάποια στιγμή, θα έφτανε και το μοιραίο!
Στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας που καθημερινά μπαινοβγαίνει στη Συγγρού, μου έλεγε πως στο κόμμα δεν υπάρχει η παραμικρή ανανέωση. Τίποτα καινούριο πια δεν έρχεται, για να ενισχύσει το δυναμικό που ολοένα συρρικνώνεται και σαπίζει. Ο φιλελεύθερος χώρος τείνει να εξαφανιστεί και οι «πατροπαράδοτοι δεξιόφρωνες» ένας ένας μετακινούνται σε άλλα μονοπάτια, ακόμα πιο ακραία και πονηρά… (έως τώρα, το κόμμα τους έκρυβε μοιράζοντας αξιώματα, ενώ τώρα δυσκολεύεται λόγω συγκυβέρνησης…). Το ΠΑΣΟΚ τρώει τη σύνταξη του «νεκρού» που κρύβει στο σπίτι και πάει λέγοντας (για πόσο ακόμα ο Βενιζέλος θα σκαρφίζεται κόλπα; Τι θα κάνει στις επόμενες εκλογές;).
Tα κόμματα πεθαίνουν και σφυρίζουν συνθήματα, περιμένοντας τον αφανισμό τους. Και δεν είναι τόσο ανώδυνη για την κοινωνία η σήψη τους. Γιατί συνδέονται με το σύστημα σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Αν πεθάνουν απότομα, ο πανικός θα είναι τόσο μεγάλος σε κάποιους, που θα δημιουργήσει καταστροφικά «απόνερα» για όλη τη χώρα. Αν πάλι συνεχίσουν να υπάρχουν, η σήψη θα μολύνει κι άλλο, τις κοινωνικές δομές, που ήδη βρίσκονται στα όρια της αποσύνθεσης (σχολεία, νοσοκομεία, ταμεία κ.τ.λ).
Δυστυχώς, δεν είναι πολλοί αυτοί που θέλουν την αλλαγή. Οι περισσότεροι αναζητούν ακόμα αθώες «φατσούλες» για να δώσουν την εξουσία. Φαντασιώνονται αφελείς με γόητρο « συν+ πάθειας» που θα μοιραστούν μαζί τους τα «πάθη» της καταπιεσμένης τους «ευκολίας». Η χώρα χρειάζεται ηγέτες κι ακόμα ψάχνουμε «καρναβαλιστές»!
Tο πολιτικό σύστημα δεν έχει παρά ελάχιστη τροφοδότηση από την ίδια την κοινωνία. Μένει όμως, να δούμε πότε και πόσο επώδυνα θα εγκαταλείψει την εξουσία. Αλλά και τι θα είναι αυτό που θα δώσει τη μάχη να καλύψει το τεράστιο κενό.
Πάντως θυμίζω και πάλι: Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από την «αθωότητα» στην εξουσία… . Δεξιά και αριστερή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου