ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Αυτήν τη βδομάδα επικυρώθηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο η Συμφωνία
Σύνδεσης της Ουκρανίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα ελληνικά αριστερά
κόμματα καταψήφισαν τη Συμφωνία.
Τις ίδιες μέρες διεξαγόταν στη Σκωτία το Δημοψήφισμα με το ερώτημα της απόσχισης. Πολλοί αριστεροί αναλυτές και πολιτικοί δύσκολα έκρυβαν την επιθυμία τους να επικρατήσει το ΝΑΙ και να διασπασθεί το Ηνωμένο Βασίλειο. Είναι οι ίδιοι πάνω κάτω άνθρωποι που δεν βρήκαν κουβέντα να πουν κατά της Ρωσίας που πυροδότησε την ανεξαρτητοποίηση της Κριμαίας και υποδαυλίζει νέες αποσχιστικές τάσεις των αυτονομιστών της ανατολικής Ουκρανίας.
Αν κάτι γίνεται λάθος σε αυτό το μέρος φταίει μόνο η Ευρωπαϊκή Ένωση. Διαβάζω ότι σέβονται την ελεύθερη βούληση των λαών για αυτοδιάθεση. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη από αυτό, πολύ περισσότερο στην Ουκρανία, αλλά ας το παραμερίσουμε. Και ας θυμηθούμε την παλιά αριστερά, κυρίως την ανανεωτική αριστερά που πίστευε στα σύνορα που πέφτουν και τους λαούς που ωσμώνονται και όχι σε νέους κατακερματισμούς και σε μικρότερα και καθαρότερα έθνη κράτη.
Άλλωστε οι ίδιοι πολιτικοί χώροι και αρκετοί από τους ίδιους αρθρογράφους τη δεκαετία του '90 δεν πίστευαν στην ελεύθερη βούληση των λαών π.χ. της Κροατίας ή της Σλοβενίας για αυτοδιάθεση αλλά στα εγκληματικά σχέδια της Δύσης για διαμελισμό της Πρώην Γιουγκοσλαβίας, το ίδιο ξεκάθαρα όσο τώρα πιστεύουν ότι δεν πρόκειται για τα εγκληματικά σχέδια του Πούτιν για διαμελισμό της Ουκρανίας.
Τότε φασίστες και ακροδεξιοί ήσαν οι Κροάτες και αργότερα οι Κοσοβάροι που επιθυμούσαν την απόσχιση από την ηγεμονία της Σερβίας, αντιθέτως τώρα φασίστες είναι οι Ουκρανοί που θέλουν να κρατήσουν ακέραια την Ουκρανία. Ασφαλώς και υπήρχαν ακροδεξιοί, και τότε και τώρα, σε μικρότερα πάντως ποσοστά από αυτά που αποκτήσαμε εμείς, αλλά πάλι η πραγματικότητα ήταν πολύ πιο σύνθετη.
Πάντως άλλο είναι αυτό που θέλω να πω. Ότι η κοινή συνισταμένη όλων αυτών και αρκετών ακόμα αντιφάσεων της στάσης της αριστεράς από το '90 και μετά είναι ο δομικός αντιδυτικισμός που κληροδότησε το ΚΚΕ στον Συνασπισμό, φεύγοντας. Τουλάχιστον στο μεγαλύτερο κομμάτι του, και που διογκώθηκε σταδιακά.
Τα επόμενα χρόνια οι νησίδες της φιλοευρωπαϊκής ανανεωτικής αριστεράς όλο και συρρικνώνονταν, για να φτάσουμε στις μέρες μας, σύσσωμη η εκτός ΔΗΜΑΡ αριστερά να είναι μόνιμα αντίθετη σε οτιδήποτε σχεδιάζεται, εκπορεύεται, υιοθετείται, ευνοείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες και να τη βρίσκει μονίμως απέναντι. Και πια να μην ονομάζεται Ε.Ε και ΗΠΑ αλλά μόνο Τράπεζες και Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Σύστημα, λες και καταργήθηκαν οι λαοί και τα κράτη.
Αυτή η ομοιομορφία των αντιδράσεων σε ό,τι αποφασίζει η Δύση αποδυναμώνει τη διακριτική πολιτική της αριστεράς γιατί όλοι προεξοφλούμε τη στάση της. Θα πει ναι σε αυτό που η Δύση λέει όχι και το αντίθετο.
Καταλαβαίνει ασφαλώς κανείς την αντίθεσή της στις πολιτικές λιτότητας αλλά πάλι είναι ακατανόητη η σφοδρή πολεμική για τα πάντα που αφορούν την Ε.Ε., ακόμα και για τη διεύρυνσή της. Και το μεν ΚΚΕ είναι συνεπές. Πιστεύει σε ό,τι εκθεμελιώνει τους θεσμούς του κόσμου που ζούμε και υπάρχει και ένα μοντέλο της ανθρώπινης εμπειρίας στο οποίο αναφέρεται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως πού θα ‘θελε να βρίσκεται;
Σε ποια γειτονιά
του κόσμου πιστεύει ότι υπάρχει περισσότερη δημοκρατία, κοινωνικό κράτος
και ευημερία από την Ε.Ε., ακόμα και σε αυτήν την εποχή της σκληρής
λιτότητας;
Ποια χώρα, ποια ένωση χωρών ζηλεύει και θέλει να της
μοιάσουμε, αν δεν φιλοδοξεί να επινοήσει για πρώτη φορά κάτι που δεν
υπάρχει πουθενά στον κόσμο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου