Κάτι από τη φθινοπωρινή ψύχρα και
τα σέπια χρώματα της γης έχουν οι τελευταίες κυβερνητικές εξαγγελίες για
τη μείωση κατά πέντε χρόνια του συντάξιμου χρόνου στους αγρότες. Κάτι
ανάμεσα σε καφέ, πορτοκαλί, κίτρινο της ώχρας και μια υποψία μούχλας που
κάνει το χώμα να γυαλίζει και να γλιστράει. Προηγήθηκαν τα «Επεα
Πτερόεντα» της ΔΕΘ σαν τα σκόρπια φύλλα από τα πλατάνια και τους
σφένδαμους που αποχαιρέτησαν νωρίς ένα καλοκαίρι δροσερό με βροχές και
πλημμύρες.
Εξαγγελίες αυτού του τύπου με... υπουργική απόφαση και με τη βούλα τού ανά πάσα στιγμή ανακλητέου, μας κάνουν ακόμη πιο επιφυλακτικούς, ιδιαίτερα όταν οι φίλεργοι υπουργοί φημίζονται για μια γενναιοδωρία που δεν βγαίνει από την τσέπη τους και δεν τιμωρείται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ως καθ' έξιν παραπλανητική.
Κι ας μη βιαστούν οι αγρότες να μας κρίνουν που χαλάμε το πάρτι τους, ούτε οι αναπληρωτές καθηγητές που τους θυμήθηκαν κατόπιν εορτής, ούτε της γης οι πικραμένοι που ονειρεύονται 751 καρβέλια στον κατώτατο βασικό. Αρκεί μια ματιά στα δελτία ειδήσεων της κρατικής ΝΕΡΙΤ και των λοιπών ΜΜΕ, για να αντιληφθεί κανείς πως οι εκλογές φτάνουν με τα πρωτοβρόχια, ή αργότερα με τις ανοιξιάτικες μπόρες, κι όποιος δεν κρατάει γερή ομπρέλα κινδυνεύει να παρασυρθεί από τα απόνερα της παροχολογίας και να πνιγεί στις λάσπες της πολιτικής.
Αναζητάμε μια χαραμάδα για να μπει το φως, ανάβουμε τις λάμπες της αισιοδοξίας στο σολάριουμ της καθημερινότητας κι αντί το υγιές σοκολατί της ξεγνοιασιάς, μας χρωματίζει πατόκορφα το μαύρο κατάμαυρο της απαισιοδοξίας, αφήνοντας δαχτυλιές στα άσπρα του καλοκαιριού...
Κι όπως μετράμε με τα δάχτυλα μέχρι τα 180... ένας κομήτης περνάει ξυστά απ' το παράθυρό μας για να καεί με κρότο σαν πασχαλιάτικη στρακαστρούκα, φωνάζοντας:
«Ζήτω η Ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς».
Κι αμέσως μετά, ένας άλλος κομήτης που καίγεται στα εξ ων συνετέθη με ανάλογο σύνθημα:
«Ζήτω η Ανασυγκρότηση της Κεντροδεξιάς».
Και πιο πέρα, ένας άλλος πολιτικός χύνει τα κροκοδείλια δάκρυά του γιατί το άλλοτε ρωμαλέο ΠΑΣΟΚ κατάντησε βαλίτσα -έστω Louis Vuitton- στα χέρια του νυν προέδρου του που περιφέρει ανά την Ευρώπη σαν Ρώσος εμιγκρές μετά τον τουφεκισμό των Ρομανώφ, ενώ μια μικρή ομάδα πολιτών και κεκοιμισμένων συνδικαλιστών σκοτώνονται για το άνοιγμα ή ου των καταστημάτων τις Κυριακές.
Και θυμηθήκαμε στο πρόσφατο ταξίδι μας σε επαρχιακή πόλη της Γαλλίας πως την Κυριακή τα πάντα ήταν κλειστά εκτός από τρεις ομίλους πολυκαταστημάτων (Η&Μ, Zara και Gallerie Lafayette) που λειτουργούσαν απρόσκοπτα χωρίς νταβατζιλίκια και εκφοβισμούς υπαλλήλων και πελατών. Καμία πικρία από την πλευρά των «μικρών», κανείς βάσανος από την πλευρά των υπαλλήλων και ικανοποίηση απόλυτη από την πλευρά των τουριστών για τα ψώνια της τελευταίας στιγμής.
Στην πατρίδα μας καταργήσαμε το αυτονόητο που πηγάζει από τη Κοινή Λογική. Κι από τη στιγμή που το ξεχάσαμε, πρέπει σε κάθε περίπτωση να το επανεφεύρουμε με κόστος σε δυνάμεις και χρήμα.
Κι όσο το αγνοούμε μαζί με τους υπόλοιπους, τόσο φυτρώνουν τα ζιζάνια της παραοικονομίας, της φοροδιαφυγής, της αδήλωτης εργασίας.
Ανηφορίζαμε τη Σταδίου λίγο πιο πάνω από τη συμβολή της με την Ομόνοια. Μέρα μεσημέρι, ο ήλιος ντάλα και στο δεξί μέρος ένα καρότσι, μια ομπρέλα θαλάσσης και μια καρέκλα πάνω στην οποία καλοκοιμάται ο μαυρούλης τον ύπνο του δικαίου. Το καρότσι τίγκα στο εμπόρευμα -μαϊμούδες Fahrenheit του Dior προς 3 ευρώ- και η πολυπληθής πελατεία δεν μπαίνει καν στον κόπο να τον ξυπνήσει. Αφήνει τα 3 ευρώ, παίρνει το προϊόν κι αν θέλει ρέστα, συνεννοούνται μεταξύ τους αλλάζοντας τα λεφτά. Ησυχα, καθαρά και εντελώς, μα εντελώς παράνομα.
Αυτή είναι η πραγματικότητά μας:
Πλαστά πτυχία, πλαστά αγαθά,
πλαστά τρόφιμα, πλαστές σχέσεις, πλαστά κείμενα, πλαστές παραστάσεις,
πλαστή ευδαιμονία και αυθεντικότατη κόλαση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου