ΗΠΑ: Η επιλογή είναι σαφής - O Oμπάμα μακράν "το μη χείρον" σε σχέση με τον απερίγραπτο Ρόμνεϊ

Toυ ΜΙΧΑΛΗ ΜΗΤΣΟΥ

Είκοσι Ιανουαρίου 2009: πάνω από ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι έχουν συγκεντρωθεί στην Ουάσιγκτον για να γιορτάσουν την ανάληψη της εξουσίας από τον πρώτο μαύρο πρόεδρο στην ιστορία της Αμερικής. Το κρύο είναι διαπεραστικό, ελάχιστοι μπορούν να δουν τους ομιλητές, αλλά όλα αυτά δεν ενδιαφέρουν κανέναν, οι στιγμές είναι ιστορικές και οι ελπίδες μεγάλες.

 

Τέσσερα σχεδόν χρόνια μετά, το κλίμα είναι πολύ διαφορετικό, πολλές από τις ελπίδες εκείνες έχουν διαψευστεί και ο Μπαράκ Ομπάμα δίνει μια πολύ σκληρή μάχη για να επανεκλεγεί. Η κριτική που του ασκείται, από εχθρούς και φίλους, είναι σφοδρή. Γιατί δεν έκλεισε το Γκουαντάναμο; Γιατί δεν έλαβε μέτρα κατά της οπλοφορίας; Τι έκανε για την κλιματική αλλαγή; Και, το κυριότερο, τι έκανε για να μειώσει την ανεργία και τις κοινωνικές ανισότητες;

 

Η συζήτηση είναι μεγάλη και όλες οι πλευρές έχουν σοβαρά επιχειρήματα. Χρειάζεται όμως μια σύνοψη, ένας απολογισμός κι ένα συμπέρασμα. Μας το προσφέρουν οι δημοσιογράφοι του «Νιου Γιόρκερ» σε ένα κείμενο συλλογικό, καθαρό και στρατευμένο:

 

Ο Πρόεδρος Ομπάμα, γράφουν, «σημείωσε μια σειρά από φιλόδοξα επιτεύγματα στο νομοθετικό πεδίο, στο κοινωνικό πεδίο και στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, τα οποία εξάλειψαν σε μεγάλο βαθμό τον ανθρώπινο πόνο και την εθνική ντροπή που είχε προκαλέσει η κυβέρνηση Μπους. Ο Ομπάμα αποκατέστησε την τιμή του αξιώματος που κατέχει».

 

Η ανεργία αντιμετωπίστηκε αποφασιστικά: από τον Ιούνιο του 2009 μέχρι σήμερα έχουν δημιουργηθεί στον ιδιωτικό τομέα 3,6 εκατομμύρια θέσεις εργασίας. Στον τομέα της Υγείας υιοθετήθηκε μία από τις σημαντικότερες μεταρρυθμίσεις στην αμερικανική ιστορία. Απέναντι στην Αραβική Ανοιξη η αμερικανική κυβέρνηση επέδειξε τόλμη και δεν δίστασε να θυσιάσει τα συμφέροντά της μπροστά στην ανάγκη των λαών για δημοκρατία. 

 

 Ο Ομπάμα είναι βέβαια ένα ανθρώπινο ον, έχει ελαττώματα, υπήρξε συχνά αλαζόνας, δεν επιδίωξε πάντα τη συναίνεση. Εχει όμως μια πολύ μεγάλη διαφορά από τον αντίπαλό του: πιστεύει στις κρατικές επενδύσεις, είτε πρόκειται για τις υποδομές είτε για την εκπαίδευση ή την Υγεία. 

 

Ο Μιτ Ρόμνεϊ, αντίθετα, ανήκει σ' έναν κόσμο όπου οι νικητές ανταμείβονται και οι χαμένοι τιμωρούνται. Στα ιδιωτικά επενδυτικά κεφάλαια η λογική αυτή έχει ένα νόημα. Μια δημοκρατία όμως δεν μπορεί να απολύει τους πολίτες που αποτυγχάνουν. Ούτε να τους αφήνει πίσω.

 

Η επιλογή είναι σαφής, καταλήγουν οι δημοσιογράφοι του «Νιου Γιόρκερ». Η υποψηφιότητα Ρόμνεϊ - Ράιαν αντιπροσωπεύει ένα οπισθοδρομικό όραμα για την Αμερική: την ιδιωτικοποίηση των δημοσίων αγαθών. Η Αμερική του Ομπάμα, ενός ανθρώπου που έχει βαθιά αίσθηση της ευθύνης, της εντιμότητας και της ακεραιότητας, προχωρεί, έστω και δύσκολα, προς την κοινωνική δικαιοσύνη, την ανοχή και την ισότητα. Το όραμά του δεν μπορεί από μόνο του να σταματήσει την αύξηση των ανισοτήτων που παρατηρείται τις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Αποτελεί όμως τη μοναδική ελπίδα.