Της Corine Lesnes / LE MONDE
Οπως θα έλεγε ο Μιτ Ρόμνεϊ, ιδού ένα «ντοσιέ γεμάτο γυναίκες». Η σοδειά του 2012,
όσον αφορά τις γυναικείες υποψηφιότητες, είναι από τις καλύτερες,
τουλάχιστον ως προς την ποσότητα. Σπάνια καταγράφονται τόσες πολλές στο
Κογκρέσο. Οι εφημερίδες μιλούν για «χρονιά των γυναικών» συγκρίνοντάς τη
με το 1992, όταν ο αριθμών των εκλεγμένων γυναικών στη Γερουσία
διπλασιάστηκε. Ηταν μετά την υπόθεση «Ανίτα Χιλ». Η νεαρή δικηγόρος είχε
κατηγορήσει για σεξουαλική παρενόχληση τον δικαστή Κλάρενς Τόμας,
διορισμένο από τον Τζορτζ Μπους τον Πρεσβύτερο στο Ανώτατο Δικαστήριο
των ΗΠΑ. Εκατομμύρια άνθρωποι παρακολούθησαν τις ακροάσεις στη Γερουσία
(μία νεαρή μαύρη γυναίκα αντιμέτωπη με σαράντα λευκούς άνδρες). Ανάμεσά
τους και η Πάτι Μάρεϊ, μία μητέρα από το Σιάτλ, η οποία είχε ενοχληθεί
τόσο από τις ερωτήσεις προς την ενάγουσα όσο και από την παντελή απουσία
γυναικών από την Επιτροπή Δικαστικών Υποθέσεων. Σήμερα, η Πάτι Μάρεϊ
είναι το νούμερο 4 των Δημοκρατικών στη Γερουσία.
Ηταν μήπως η αίσθηση των Αμερικανίδων ότι το «γυναικείο κόμμα» βρίσκεται σε
κίνδυνο;
Σε κάθε περίπτωση, ο αριθμός των υποψηφίων τους εκτοξεύθηκε από
το 1992. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Κέντρου για τις Αμερικανίδες και
την Πολιτική, 18 γυναίκες είναι υποψήφιες για τη Γερουσία (σε σύνολο 33
θέσεων) και 163 για τη Βουλή των Αντιπροσώπων (σε σύνολο 435). Επικρατεί
ένα κλίμα που «υπογραμμίζει την ανάγκη των γυναικείων φωνών στη δημόσια
πολιτική», υποστηρίζει η ερευνήτρια Ντέμπι Ουόλς. Πόλεμοι, ελλείμματα,
περικοπές στην παιδεία και την υγεία: οι γυναίκες θέλουν να
εισακουστούν. Οι Δημοκρατικοί κάνουν λίγες περισσότερες προσπάθειες
προκειμένου να υπάρχει αντιστοιχία στους υποψηφίους: 12 από τις 18
υποψήφιες για τη Γερουσία προέρχονται από το Κόμμα των Δημοκρατικών,
καθώς και 116 από τις 163 για τη Βουλή των Αντιπροσώπων.
Ολο αυτο ωστόσο δεν γίνεται να προχωρήσει χωρίς ολισθήματα. Κατά τη
διάρκεια ενός ντιμπέιτ στη Νέα Υόρκη μεταξύ δύο γυναικών υποψήφιων
γερουσιαστών, ένα ερώτημα αφορούσε τις «50 αποχρώσεις του γκρι», την
ερωτική σειρά της Ε. Λ. Τζέιμς, το οποίο έχει ήδη πουλήσει 40
εκατομμύρια αντίτυπα - αλλά κανείς δεν κυκλοφορεί με αυτό.
«Κυρία Λονγκ,
το έχετε διαβάσει;», ρώτησε η συντονίστρια Λιζ Μπέντζαμιν.
«Οχι»,
απάντησε η Ρεπουμπλικανή Ουέντι Λονγκ με ένα χαμόγελο αμηχανίας.
Το ίδιο
ερώτημα τέθηκε πρώτη φορά στον αμερικανό Πρόεδρο, τον περασμένο Μάιο.
«Γνωρίζετε το όνομα του ερωτικού βιβλίου που βρίσκεται στο κομοδίνο
εκατομμυρίων γυναικών αυτήν την περίοδο;».
«Οχι, αλλά θα ρωτήσω τη
Μισέλ», απάντησε προσεκτικά ο Ομπάμα.
Η Λονγκ δεν είχε την ετοιμότητα να
απαντήσει όπως η Χίλαρι Κλίντον όταν ρωτήθηκε πρόσφατα ποιοι είναι οι
αγαπημένοι της σχεδιαστές. «Σχεδιαστές; Ρούχα; Θα θέτατε αυτό το ερώτημα
σε έναν άνδρα;», αποκρίθηκε στον δημοσιογράφο.
Γιατί όμως τελικά λίγες γυναίκες εκλέγονται; Τόσο μικρή πρόοδος από το 1992,
παρ' όλο που η γυναικεία παρουσία έχει αυξηθεί κατά 60%.
Μια εξήγηση
από την οργάνωση She Should Run για την προώθηση των γυναικών στην
πολιτική είναι ότι οι γυναίκες δεν ξοδεύουν πολλά χρήματα στην
προεκλογική τους εκστρατεία. Και όπως είναι γνωστό, στην αμερικανική
δημοκρατία πρέπει να πληρώσεις για να σε ακούσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου