Το μαγικό «κομπόδεμα»

Tης ΤΑΣΟΥΛΑΣ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ

Το πολιτικάντικο πυροτέχνημα «λεφτά υπάρχουν» ηχεί πλέον ως το πιο καταστροφικό προεκλογικό αστείο. Ειπώθηκε από τον κ. Γ. Παπανδρέου το 2009, από τον κ. Σταθάκη του ΣΥΡΙΖΑ προ ημερών, όμως αναλύθηκε με εκμαυλιστική υπαινικτικότητα κυρίως από τους δύο μονομάχους των επικείμενων εκλογών, που μοίρασαν ζεστό χρήμα, από εκείνο που «υπάρχει» προεκλογικά και στη συνέχεια ως διά μαγείας εξαφανίζεται...

Λεφτά λοιπόν ξαναβρέθηκαν ώστε να πραγματοποιηθούν τα 18 βήματα του κ. Σαμαρά προς τη διάλυση του ελληνικού εφιάλτη. Αποκατάσταση των χαμηλών συντάξεων στα επίπεδα του 2009, επέκταση του επιδόματος ανεργίας στα δύο χρόνια, έκτακτο επίδομα ανεργίας για μη μισθωτούς, προστασία των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, αφορολόγητο στις 8.000, σταδιακή μείωση των φορολογικών συντελεστών, αποκατάσταση της ζημιάς που υπέστησαν οι ομολογιούχοι και τα ασφαλιστικά ταμεία, αντικατάσταση του χαρατσιού από διευρυμένο ΕΤΑΚ, αναστολή απολύσεων πλεονάζοντος προσωπικού οργανισμών του Δημοσίου, μέτρα για τους δανειολήπτες...

«Δεκαοκτώ βήματα προς την ολοκλήρωση της κόλασης του Μνημονίου» χαρακτήρισε τις παροχές Σαμαρά ο κ. Τσίπρας, που έσπευσε να προσφέρει περισσότερα: ακύρωση του Μνημονίου, ολική διαγραφή των χρεών των νοικοκυριών, διπλάσιο επίδομα ανεργίας, άρση της μετενέργειας, κατάργηση ειδικών επιβαρύνσεων για μικρά εισοδήματα και ανέργους, πάγωμα των μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις, μείωση του ΦΠΑ στον κλάδο εστίασης και τουρισμού και στα είδη λαϊκής κατανάλωσης κ.ο.κ.

Πριν από κάθε ραγδαία επιδείνωση ή καταστροφή, σιγοτραγουδιέται ή βροντοφωνάζεται ο δημοφιλής λαϊκός σκοπός «λεφτά υπάρχουν». 

Το έωλο αυτό εφεύρημα αναδεικνύει τον προσωρινό και υποκριτικό χαρακτήρα της πολιτικής, που γνωρίζει πώς να τάζει κι έπειτα να δολιχοδρομεί, να δημαγωγεί, να πείθει και να υπαναχωρεί. Χρησιμοποιείται σε δύσκολες καταστάσεις και στηρίζεται σε μια οικονομική βάση στερεοτυπική, θεωρητική και χιλιοδιατυπωμένη, χωρίς ένα σχέδιο ορθολογικής διαχείρισης των οικονομικών, ρεαλιστικής κατανομής των βαρών, έστω αξιοποίησης των ολίγων (διεκδικητέων) διαθεσίμων.  

Δηλαδή βασίζεται στα αενάως ευκταία αλλά ανέφικτα:

πάταξη της διαφθοράς (με σβηστούς τους δαυλούς των πολιτικών Ηρακλειδών), φορολόγηση υψηλών εισοδημάτων (που αποφεύγεται όταν η αντιπολίτευση γίνει εξουσία για να μην πληγεί η ανάπτυξη και να μη ζημιωθεί η ιδιωτική πρωτοβουλία), αναστολή εξυπηρέτησης του χρέους (όνειρα θερινής νυκτός)... 

Καμία αναφορά στα μικρά αλλά προσιτά, αν και παραμελημένα γιατί απαιτούν ενασχόληση και οργάνωση, τα αναξιοποίητα 20 δισ. του ΕΣΠΑ, τα ανέγγιχτα κονδύλια του ταμείου ανέργων της Ε.Ε., τα υποτιμημένα εκατ. ευρώ του ευρωπαϊκού Ταμείου Προσαρμογής στην Παγκοσμιοποίηση για τη στήριξη κλάδων, περιφερειών, εργαζομένων που πλήττονται από την κρίση...

Ομως οι εκλογές στην αστική «Δημοκρατία» μας, δηλαδή η αναμέτρηση δυνάμεων διπλής όψεως, εάν ήταν ένα γυμνό «μυστήριο», χωρίς «από μηχανής θεούς», φτιασίδια, κορυφώσεις και «λυτρωτικά» μηνύματα για να βαυκαλίζονται τα πάσχοντα πλήθη, δεν θα ήταν εκλογές, δηλαδή ένας μηχανισμός αποδόμησης και αναδόμησης των συστατικών μερών ώστε το σύστημα διακυβέρνησης να συνεχίζει ακάθεκτο την πορεία του προς τα εμπρός.