Του ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ
Το σκηνικό που διανύουμε θυμίζει τις παραμονές ενός μεγάλου πολέμου,
όταν οι άνθρωποι ξέρουν πως μετά τον πόλεμο τίποτα δεν θα είναι όπως
πριν, αλλά κανείς δεν ξέρει πως θα έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα...
Πολλοί ισχυρίζονται πως στη σύγχρονη εποχή, τα αίτια και τα αποτελέσματα των πολέμων που είναι η αναδιανομή ισχύος και πλούτου, λαμβάνουν χώρα μέσω των χρηματοπιστωτικών αγορών και όχι στα πεδία των μαχών...
Μακάρι να είναι έτσι, καθώς τίποτα δεν μπορεί να εξισωθεί με την φρίκη των πραγματικών πολέμων, όπου υπό ακραίες δυσμενείς συνθήκες η ανθρώπινη φύση «μεγαλουργεί» με τρόπους που κάνουν αιώνες θρησκευτικής και φιλοσοφικής εξέλιξης να μοιάζουν με στιγμιότυπα από αποκριάτικο χορό φυλής κανιβάλων...
Μετά από κάθε μεγάλο πόλεμο, είθισται οι χαμένοι να χρωστάνε και οι νικητές να έχουν λαμβάνειν. Από αυτή τη σκοπιά η Ελλάδα λίγα έχει να χάσει καθώς ήδη αυτά που χρωστά είναι περισσότερα απ’ όσα μπορεί να πληρώσει. Ως γνωστόν, χρέος που δεν μπορεί να πληρωθεί δεν πληρώνεται, άρα είναι μάταιο να το φορτώσεις με ακόμη υψηλότερα ποσά...
Οι τελευταίες δεκαετίες θα μείνουν στην ιστορία σαν μια περίοδος ευημερίας που ξεπέρασε τα όρια της αλόγιστης σπατάλης για τους ανεπτυγμένους λαούς της Δύσης. Η είσοδος της Ελλάδας στην ΕΟΚ στις αρχές της δεκαετίας του ’80 της εξασφάλισε τη συμμετοχή στο πάρτι...
Το χρηματοπιστωτικό σύστημα των ανεπτυγμένων οικονομιών της Δύσης μέσω της αξιοποίησης χρηματοοικονομικών προϊόντων με ρίζες σε μια ιστορία 2.500 ετών, κατάφερε να εξασφαλίσει για τους λαούς της Δύσης κάποιες δεκαετίες ευημερίας, πάνω από τα δεδομένα των πραγματικών οικονομιών τους, ακόμη και των εκπληκτικών τεχνολογικών καινοτομιών που πυροδότησαν οι ελεύθερες αγορές σε συνδυασμό με το πνεύμα των ανοιχτών κοινωνιών...
Η ιστορία της ανθρώπινης κατάστασης κυριαρχείται από ένα αέναο εκκρεμές που κινείται μεταξύ πανικού και απληστίας.
Οι ίδιες υπερβολές που έχουν λάβει χώρα στο χρηματοπιστωτικό κλάδο που οδήγησαν στο σκάσιμο της «φούσκας» του 2008 έχουν λάβει χώρα τις τελευταίες δεκαετίας και στη σπατάλη πρώτων υλών.
Η είσοδος των αναπτυσσομένων χωρών στο κλαμπ της ευημερίας σε συνδυασμό και με την αύξηση του πληθυσμού κάνει αισθητή την αδυναμία του πλανητικού περιβάλλοντος να ανανεώνει την βιοποικιλία με ρυθμούς που να καλύπτουν την αύξηση της ζήτησης επιμέρους κατηγοριών της.
Μοιραία προκύπτουν εμφράγματα στο σύστημα για την διάγνωση των οποίων υπάρχουν πολλές και αντιφατικές ερμηνείες.
Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα έχει ενδιαφέρον και για την υπόλοιπη Δύση, όχι για την λογιστική μέθοδο που θα ρυθμιστεί η διαγραφή ή η αποπληρωμή του χρέους και την εφαρμογή στη χώρα ενός περισσότερο παραγωγικού μοντέλου, αλλά σαν μοντέλο για το πώς μεταβάλλονται οι ανθρώπινες συμπεριφορές κάτω από συνθήκες κοινωνικής αναπροσαρμογής από ένα υψηλότερο σε ένα χαμηλότερο επίπεδο διαβίωσης.
Η βίαιη προσαρμογή του βιοτικού επιπέδου σε χαμηλότερα επίπεδα στην
Ελλάδα έχει προκαλέσει την παράλυση του πολιτικού συστήματος και του
κράτους
επειδή δεν κατάφερε έγκαιρα να δώσει μια ρεαλιστική ερμηνεία των
όσων συμβαίνουν προσδιορίζοντας και τα όρια αυτής της προσαρμογής
καθώς και ένα συντεταγμένο τρόπο πραγματοποίησής της.Πολλοί ισχυρίζονται πως στη σύγχρονη εποχή, τα αίτια και τα αποτελέσματα των πολέμων που είναι η αναδιανομή ισχύος και πλούτου, λαμβάνουν χώρα μέσω των χρηματοπιστωτικών αγορών και όχι στα πεδία των μαχών...
Μακάρι να είναι έτσι, καθώς τίποτα δεν μπορεί να εξισωθεί με την φρίκη των πραγματικών πολέμων, όπου υπό ακραίες δυσμενείς συνθήκες η ανθρώπινη φύση «μεγαλουργεί» με τρόπους που κάνουν αιώνες θρησκευτικής και φιλοσοφικής εξέλιξης να μοιάζουν με στιγμιότυπα από αποκριάτικο χορό φυλής κανιβάλων...
Μετά από κάθε μεγάλο πόλεμο, είθισται οι χαμένοι να χρωστάνε και οι νικητές να έχουν λαμβάνειν. Από αυτή τη σκοπιά η Ελλάδα λίγα έχει να χάσει καθώς ήδη αυτά που χρωστά είναι περισσότερα απ’ όσα μπορεί να πληρώσει. Ως γνωστόν, χρέος που δεν μπορεί να πληρωθεί δεν πληρώνεται, άρα είναι μάταιο να το φορτώσεις με ακόμη υψηλότερα ποσά...
Οι τελευταίες δεκαετίες θα μείνουν στην ιστορία σαν μια περίοδος ευημερίας που ξεπέρασε τα όρια της αλόγιστης σπατάλης για τους ανεπτυγμένους λαούς της Δύσης. Η είσοδος της Ελλάδας στην ΕΟΚ στις αρχές της δεκαετίας του ’80 της εξασφάλισε τη συμμετοχή στο πάρτι...
Το χρηματοπιστωτικό σύστημα των ανεπτυγμένων οικονομιών της Δύσης μέσω της αξιοποίησης χρηματοοικονομικών προϊόντων με ρίζες σε μια ιστορία 2.500 ετών, κατάφερε να εξασφαλίσει για τους λαούς της Δύσης κάποιες δεκαετίες ευημερίας, πάνω από τα δεδομένα των πραγματικών οικονομιών τους, ακόμη και των εκπληκτικών τεχνολογικών καινοτομιών που πυροδότησαν οι ελεύθερες αγορές σε συνδυασμό με το πνεύμα των ανοιχτών κοινωνιών...
Η ιστορία της ανθρώπινης κατάστασης κυριαρχείται από ένα αέναο εκκρεμές που κινείται μεταξύ πανικού και απληστίας.
Οι ίδιες υπερβολές που έχουν λάβει χώρα στο χρηματοπιστωτικό κλάδο που οδήγησαν στο σκάσιμο της «φούσκας» του 2008 έχουν λάβει χώρα τις τελευταίες δεκαετίας και στη σπατάλη πρώτων υλών.
Η είσοδος των αναπτυσσομένων χωρών στο κλαμπ της ευημερίας σε συνδυασμό και με την αύξηση του πληθυσμού κάνει αισθητή την αδυναμία του πλανητικού περιβάλλοντος να ανανεώνει την βιοποικιλία με ρυθμούς που να καλύπτουν την αύξηση της ζήτησης επιμέρους κατηγοριών της.
Μοιραία προκύπτουν εμφράγματα στο σύστημα για την διάγνωση των οποίων υπάρχουν πολλές και αντιφατικές ερμηνείες.
Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα έχει ενδιαφέρον και για την υπόλοιπη Δύση, όχι για την λογιστική μέθοδο που θα ρυθμιστεί η διαγραφή ή η αποπληρωμή του χρέους και την εφαρμογή στη χώρα ενός περισσότερο παραγωγικού μοντέλου, αλλά σαν μοντέλο για το πώς μεταβάλλονται οι ανθρώπινες συμπεριφορές κάτω από συνθήκες κοινωνικής αναπροσαρμογής από ένα υψηλότερο σε ένα χαμηλότερο επίπεδο διαβίωσης.
Η παράλυση της πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας έχει αφήσει κενά στην λαϊκή αφήγηση, τα οποία έρχονται να καλύψουν παραδοξολογίες, θεωρίες συνωμοσίας και θρησκευτικοί και πολιτικοί μεσσιανισμοί.
Δυστυχώς και στις άλλες ανεπτυγμένες οικονομίες το βιοτικό επίπεδο είναι αναγκασμένο να προσαρμοστεί σε χαμηλότερα επίπεδα λόγω εξελίξεων που λιγότερο έχουν να κάνουν με την ποσότητα του χρέους ή των τυπωμένων αξιόγραφων στον πλανήτη και περισσότερο με την αναλογία καλλιεργήσιμης γης, ορυκτών καυσίμων ή μετάλλων ανά άτομο.
Ακόμη δυστυχέστερα το παράδειγμα αποφυγής αυτής της προσαρμογής σε χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο με κοινωνικές εντάσεις και συγκρούσεις, προκειμένου οι απώλειες να είναι μικρότερες, μέλει να είναι η Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου