Σοβαρά τώρα, τι θα πείραζε δηλαδή να γίνει πρύτανης σε ελληνικό πανεπιστήμιο και κανένας αλλοδαπός; Με τη θέλησή του και με την αξία του εννοείται και όχι να μας στείλουν εδώ οι δανειστές μας τίποτα σαπάκια με δυσμενή για να πατσίσουμε το χρέος.
Παρατηρώ τη δυσφορία των πανεπιστημιακών μας και δεν πιστεύω στα μάτια μου
Αυτοί κι εμείς δεν ήμασταν που ψηλώσαμε δέκα πόντους όταν η Ελένη Αρβελέρ έγινε το υπ' αριθμόν ένα όνομα της Ακαδημαϊκής Γαλλίας;
Αυτοί κι εμείς δεν το πανηγυρίζουμε, συχνά πολύ περισσότερο από όσο επιτρέπουν οι καλοί τρόποι, κάθε που τα δικά μας τα παιδιά προκόβουν εις την ξένην και πιάνουν πανεπιστημιακούς θώκους; Αυτοί (κι όχι εμείς) δεν ήταν που αναμετριόντουσαν κάποτε με τον Νανόπουλο και τον έβρισκαν μισή (επιστημονική) μερίδα;
Πόσο πια να φταίει η Τουρκοκρατία για όλα αυτά τα αντιφατικά και τα κουτοπόνηρα;
Εγώ αποδίδω την αρχή του κακού σε πολύ μεταγενέστερους χρόνους και συγκεκριμένα μόλις χτες, στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Την έδρα της Γαλλικής Φιλολογίας τη διαχειριζόταν ένας τριανταπεντάρης Γάλλος, genious τυπάκος, μεταφραστής του Μακρυγιάννη και του Σεφέρη στα γαλλικά. Εδωσε και πήρε τότε το αμφιθέατρο να τον διώξει επειδή ήταν, λέει, ξένος, et voila: πισίν, νο πισίν, φουλ πανσιόν, κονκασέ, φρικασέ, φρουί ζελέ, κι από μανζέ γκουρμέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου