Toυ ΑΧΙΛΛΕΑ ΦΑΚΑΤΣΕΛΗ
Υπάρχει κάποιος που νοιάζεται περισσότερο από τον τουρκικό λαό για το αποτέλεσμα των εκλογών της επόμενης Κυριακής στην Τουρκία Είναι ο σημερινός πρωθυπουργός της χώρας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Κι αυτό επειδή ο 57χρονος ηγέτης του ισλαμικού Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης θα έχει την τελευταία ευκαιρία της ζωής του να ολοκληρώσει ένα φιλόδοξο σχέδιο, που ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν: να ολοκληρώσει την πολιτική του καριέρα ως προέδρου σε μια προεδρευόμενη Δημοκρατία της Τουρκίας, με νέο Σύνταγμα που θα συνταχθεί ακριβώς όπως το θέλει ο ίδιος (με υπερεξουσίες στον πρόεδρο), μόνο αν καταφέρει να πάρει τα δύο τρίτα των εδρών του Κοινοβουλίου, στις εκλογές της 12ης Ιουνίου.
Γι' αυτό προσπαθεί, όχι να κερδίσει, αλλά να συντρίψει τον αντίπαλο -από τις 550 έδρες της Εθνοσυνέλευσης, να πάρει τις 367 και να αφήσει για όλους τους άλλους μόλις 183 έδρες έχοντας απέναντί του μια -πρακτικά- εξουδετερωμένη αντιπολίτευση. Διαφορετικά, πρέπει να καταφύγει σε νέες περιπέτειες, όπως το δημοψήφισμα για την έγκριση του νέου Συντάγματος. Οι βλέψεις του αυτές είχαν αποκαλυφθεί -αλλά και... καλυφθεί έγκαιρα- κατά τις δημοτικές εκλογές του 2009, με την αντιπολιτευόμενη «Χουριέτ» να ξεμπροστιάζει τις αγαθές πολιτικές προθέσεις του, τιτλοφορώντας σχετικό άρθρο με τη φράση «Φυσικά, ο πρώτος πρόεδρος θα είναι ο ίδιος». Μία εβδομάδα πριν από τις εκλογές, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η καριέρα του Ερντογάν βρίσκεται κοντά στον στόχο της -του δίνουν πρωτόγνωρο προβάδισμα (ακόμη και 54%) για την τρίτη συνεχή θητεία του.
Φυσικά, δεν ήταν εύκολο να φτάσει ώς εδώ. Με ένα βιογραφικό που θυμίζει λαϊκό ανάγνωσμα ή καλύτερα «βίους αγίων», ο Ερντογάν, αν και μικρός ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής (ακόμη δηλώνει φανατικός οπαδός της Φενερμπαχτσέ), σπούδασε σε σχολείο κρατικοδίαιτων ιμάμηδων όπου και έβαλε τις βάσεις της πολιτικής του σταδιοδρομίας.Το 1994 εκλέχτηκε δήμαρχος Κωνσταντινούπολης με το Κόμμα της Ευημερίας του Ερμπακάν. Το 1998 παραιτήθηκε επειδή το κόμμα του κηρύχτηκε εκτός νόμου, αλλά αμέσως προσχώρησε σε άλλο κόμμα, με επίσης εύηχο όνομα, το Κόμμα της Αρετής, και -το σπουδαιότερο- κατάφερε να μπει τέσσερις μήνες στη φυλακή «για υποκίνηση θρησκευτικού μίσους». Βγαίνοντας, συγκρότησε δικό του κόμμα, το σημερινό Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης.
Με την υποστήριξη διεθνών και τοπικών οικονομικών ελίτ σε μια εποχή που το συμφέρον τους μετατοπιζόταν από την κεμαλική στην ισλαμική πλευρά, εξαιτίας της ενίσχυσης του θρησκευτικού φανατισμού στην τουρκική κοινωνία, το κόμμα του Ερντογάν κέρδισε τις εκλογές του 2002. Ο ίδιος δεν μπορούσε να γίνει πρωθυπουργός επειδή είχε κάνει φυλακή, εκτός κι αν άλλαζε το Σύνταγμα. Πράγμα που έκανε: έβαλε πρωθυπουργό αντ' αυτού τον σημερινό πρόεδρο Αμπντουλάχ Γκιουλ, ο οποίος τροποποίησε ελαφρώς το Σύνταγμα, κι έτσι ο Ερντογάν πήγε στην πρωθυπουργία που του ανήκε, αλλά το 2003, έπειτα από νέες, «συμπληρωματικές» εκλογές.
Νέα μεγάλη νίκη πέτυχε στις εκλογές του 2007, εξασφαλίζοντας άνετη πλειοψηφία στη Βουλή και αποκτώντας νέους ισχυρούς φίλους, αυτή τη φορά μεταξύ προσωπικοτήτων του ισλαμικού κόσμου που του έδωσαν νέα επιρροή στον τουρκικό ισλαμισμό. Αγαπημένος πολιτικός ισχυρών θρησκευτικών οργανώσεων όπως το Τάγμα Φετουλασιλάρ, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Φάτουα και του διεθνούς δικτύου Μίλι Γκόρους (φανατικοί τούρκοι ισλαμιστές, παρακλάδι των ακροδεξιών Γκρίζων Λύκων), ο Ερντογάν αναδύθηκε ως χαρισματικός ηγέτης στο παγκόσμιο πανόραμα του ριζοσπαστικού ισλαμισμού.
Με τέτοια προσόντα, οι οικονομικές ελίτ στην Τουρκία ξεκίνησαν νέα ειδύλλια με τον «πιο αγαπημένο ηγέτη της Τουρκίας, μετά τον Κεμάλ Ατατούρκ». Απέκτησε εφημερίδες, επιρροή στα εργατικά συνδικάτα και πολιτική δύναμη που του έδωσαν τη δυνατότητα να στριμώξει το άλλοτε πανίσχυρο στρατιωτικο-δικαστικό παρακράτος του κεμαλικού κατεστημένου. Πάνω από 160 αξιωματικοί είναι ήδη στις φυλακές, όλοι κορυφαίοι παράγοντες του κοσμικού κράτους, και την ίδια ώρα σχεδόν 100 δημοσιογράφοι βρίσκονται στα διπλανά κελιά ως υποστηρικτές της κουρδικής τρομοκρατίας.
Εχοντας οδηγήσει την Τουρκία από την οικονομική κρίση του 2001 και τον εναγκαλισμό του ΔΝΤ, στη σημερινή 17η θέση της παγκόσμιας οικονομίας και στην G20, ο Ερντογάν αποσκοπεί να γίνει ομοτράπεζος των ΗΠΑ και της Ε.Ε. και να δώσει στη χώρα του ηγετικό ρόλο στον μουσουλμανικό κόσμο.
Κάποιοι λένε ότι φυλάει για το τέλος το καλύτερο: τη μεταφορά της πρωτεύουσας από την Αγκυρα στην Κωνσταντινούπολη, σβήνοντας το τελευταίο ιστορικό ίχνος του κοσμικού κράτους. Κι ίσως κερδίσει και την προσωνυμία «Ερντογάν Ατατούρκ» (πατέρας των Τούρκων), όπως έγινε και με τον Κεμάλ. Πολλά παίζονται την ερχόμενη Κυριακή, γι' αυτό και το βίαιο, βρόμικο προεκλογικό κλίμα.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου