H μάχη με τα συνδικάτα του δημόσιου τομέα θα πρέπει να έχει θέμα την παραγωγικότητα και την ισορροπία των απολαβών, πέραν των περικοπών στις δημόσιες δαπάνες. Αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική.
Αν κοιτάξετε σε όλο τον κόσμο, θα δείτε ότι οι μάζες συσπειρώνονται. Από τη μία πλευρά, οι δεσμοφύλακες στις φυλακές της Καλιφόρνιας, οι Βρετανοί αστυνομικοί, οι Γάλλοι σιδηροδρομικοί και οι Ελληνες δημόσιοι υπάλληλοι. Από την άλλη, οι χρεωμένες κυβερνήσεις των πλούσιων κρατών. Ακόμα και μία απλή αναφορά σε μειώσεις μπορεί να βγάλει τους δημοσίους υπαλλήλους της Ευρώπης στον δρόμο. Οταν αυτές οι μειώσεις εφαρμοστούν, περιμένετε τα χειρότερα.
Οι συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις επανήλθαν στο επίκεντρο της πολιτικής, και όχι υπό τη μορφή της παλιάς διαμάχης κεφαλαίου και εργατικής τάξης. Σήμερα η πάλη δεν είναι ταξική, σύμφωνα με τον Βρετανό φιλελεύθερο θεωρητικό Γουίλιαμ Γκόμπετ, αλλά πάλη μεταξύ όσων καταβάλλουν φόρους και όσων τους καταναλίσκουν. Σε όλο τον πλούσιο κόσμο μόλις τώρα οι ιδιωτικοί υπάλληλοι αρχίζουν να καταλαβαίνουν τα πλουσιοπάροχα προνόμια των δημοσίων υπαλλήλων εις βάρος των υπολοίπων. Αυτό δεν σημαίνει ότι πολλοί δημόσιοι λειτουργοί σε ατομική βάση δεν είναι εξαιρετικοί στη δουλειά τους.Ωστόσο, τα συνδικάτα τους έχουν εμποδίσει κάθε αναγκαία μεταρρύθμιση.
Στην Αμερική και την Ευρώπη είναι τόσο δύσκολο να αποζημιώσεις υλικά μία καταπληκτική δασκάλα όσο και να απολύσεις μία ακατάλληλη. Ωστόσο, η ισχύς των σωματείων τους μεγιστοποιείται επειδή είναι σε θέση με μία απεργία να παραλύσουν τη λειτουργία των εργοδοτών τους μονοπωλιακών οργανισμών, αλλά και επειδή ασκούν μέγιστη πολιτική επιρροή σε αυτούς τους εργοδότες. Για παράδειγμα, οι Εργατικοί στη Βρετανία καλύπτουν το 80% της χρηματοδότησής τους από τα σωματεία του δημόσιου τομέα.
Συνήθως μπροστά στις απεργίες του Δημοσίου οι κυβερνήσεις παραδίδονται, χωρίς να γίνεται εμφανής ο τρόπος. Τώρα πρέπει να πολεμήσουν, γιατί στερούνται πόρων. Δεν πρέπει να χάσουν την τεράστια ευκαιρία που τους δίνει η παρούσα συγκυρία να επανασχεδιάσουν τον κρατικό μηχανισμό. Δηλαδή, να βελτιώσουν την παραγωγικότητα και τις υπηρεσίες, όχι απλά να περικόψουν. Μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να πρέπει να καταβάλλουν υψηλότερες αποδοχές σε καλούς υπαλλήλους.
Η επικείμενη μάχη θα διεξαχθεί για τα επιδόματα και όχι για τους μισθούς. Εδώ το θέμα είναι η ισορροπία. Οι άδειες είναι παράλογα γενναιόδωρες, αλλά το πραγματικό θέμα είναι οι συντάξεις. Τα 65 έτη θα πρέπει να είναι το ελάχιστο ηλικιακό όριο συνταξιοδότησης για όσους ξόδεψαν τη ζωή τους σε τάξεις και γραφεία, ενώ οι νέοι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να προσαρμοστούν σε συντάξεις με καθορισμένες εισφορές. Ενα άλλο πεδίο μάχης είναι τα θεσπισμένα προνόμια των σωματείων. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα απαγορευτεί ο συνδικαλισμός. Πρέπει όμως να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας, ενώ ο κάθε δημόσιος υπάλληλος θα πρέπει να διαλέγει: ή θα συνδικαλιστεί ή θα δωρίσει σε κάποιο κόμμα. Οι μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο δεν έχουν στόχο να το δαιμονοποιήσουν. Η υγεία του έχει ζωτική σημασία για την κοινωνία συνολικά και όχι μόνον για την ανάπτυξη.
Τα τελευταία 25 χρόνια η παραγωγικότητα στον ιδιωτικό τομέα εκτινάχθηκε στη Δύση, γιατί οι εταιρείες είχαν ελευθερία κινήσεων. Είναι δυσκολότερο να αναδιοργανωθεί ένα κράτος, αλλά ακόμα και μικρές βελτιώσεις στην παραγωγικότητα θα εξοικονομήσουν πολλά χρήματα. Οι πολιτικοί έχουν την επιλογή να κάνουν αλλαγές και να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας στο μέλλον ή να υποχωρήσουν και πάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου