«Κύριε Πρέσβη, ιδού η Ε.Υ.Π. σας»

ΑΡΘΡΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ Π. ΜΑΛΟΥΧΟΥ

«Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας»: η φράση αποδίδεται στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο. Όταν φέρεται ότι την είπε, η Ελλάδα βρισκόταν σε συνθήκες εμφυλίου πολέμου. Από το 1947, η χώρα είχε συνάψει επίσημες διακρατικές συμφωνίες που ρύθμιζαν το ρόλο των Η.Π.Α. με την ενεργό συμμετοχή και στήριξη αυτής της πολιτικής τόσο από τη Δεξιά, όσο, αν όχι και περισσότερο, από το Κέντρο. Η Ελλάδα ζούσε την τραγωδία της, αλλά όλοι είχαν πάρει ξεκάθαρη θέση. Και, στο τέλος τέλος, σε αυτό το πλαίσιο, τι είπε; Είπε ότι αυτός είναι ο στρατός που, σε αυτές τις συνθήκες, ήταν έτοιμος να πολεμήσει υπό τους σχεδιασμούς και τις εντολές του Βαν Φλιτ. Δεν ήταν κρυφό. Γινόταν πόλεμος...

Εξήντα χρόνια μετά, η Ελλάδα ούτε εμφύλιο έχει, ούτε τέτοιες επικυρίαρχες δυνάμεις, είναι μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας, είναι μια χώρα όπως όλες οι άλλες. Οχι βέβαια ότι τίθεται θέμα σύγκρισης με τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, έχει όμως υπουργούς που είναι πρόθυμοι να αναφωνήσουν, ούτε καν σε κανέναν Αμερικανό στρατηγό, αλλά σε έναν πρέσβη, «κύριε Πρέσβη, ιδού η Ε.Υ.Π. σας!». Και μάλιστα απαξιωτικά! Και, ασφαλώς, όχι ανοιχτά: κλεισμένοι μέσα σε γραφεία με ηλεκτρονικά αντίμετρα και με δεκάδες πάνοπλους φρουρούς απ’ έξω… Υπουργούς που έκαναν καριέρα στο κόμμα που ανδρώθηκε με τον αντιαμερικανισμό… Και, μετά, μας φταίνε φυσικά οι ξένοι: οι Αμερικάνοι, οι Γερμανοί, οι Ρώσοι… Αλήθεια λοιπόν, αυτοί φταίνε;

Η αυτόκλητη «εγκάρδια εξομολόγηση» του κ. Χρυσοχοίδη προς τον κ. Σπέκχαρντ συμπυκνώνει κάποιες από τις βαρύτερες παθογένειες του ελληνικού πολιτικού συστήματος, όπως την ανευθυνότητα, την πλήρη αναξιοπιστία, την εθελοδουλία, το «άλλα λέω, άλλα πιστεύω, άλλα κάνω».

Μαθαίνουμε λοιπόν από αυτήν, ότι, σύμφωνα με τον επί χρόνια αρμόδιο υπουργό, η Ε.Υ.Π. είναι επικίνδυνη για τη χώρα! Καλά, και γιατί δεν έκανε κάτι γι΄ αυτό; Κι αν δεν μπορούσε να κάνει, εντάξει. Γιατί δεν το κατήγγειλε δημόσια; Ηταν πολιτικός προϊστάμενός της. Διαπιστώνει την επικινδυνότητά της. Ποιο είναι το χρέος του; Να το πει στον πρέσβη των ΗΠΑ παρέχοντάς του την εξυπηρέτηση μιας «πληροφορίας», ή να ενημερώσει τους πρωθυπουργούς υπό τους οποίους υπηρέτησε και, εν τέλει, τον ίδιο τον ελληνικό λαό ότι η χώρα έχει μια επικίνδυνη υπηρεσία πληροφοριών; Προσοχή: ούτε καν ανεπαρκή ή απαρχαιωμένη: επικίνδυνη!

Λέει ακόμα ότι ξέρει τους τρομοκράτες, αλλά δεν μπορεί να τους πιάσει, επειδή δεν έχει στοιχεία. Και γι' αυτό, τι κάνει; Την επόμενη φορά που θα γίνει ένα χτύπημα, ο κ. Χρυσοχοίδης θα ξέρει ενώ όλοι οι άλλοι όχι; Αν δεν μπορεί να κάνει κάτι, ας το πει κι αυτό στον ελληνικό λαό απευθείας. Ας καταγγείλει τις στρεβλώσεις του συστήματος, της δικονομίας, της νομοθεσίας για το αποδεικτικό υλικό, ό,τι θέλει τέλος πάντων. Αλλά ας κάνει κάτι. Αν έχει στοιχειώδες αίσθημα ευθύνης, ας κάνει κάτι. Κάτι.

Δεν ξέρει κανείς τι είναι το πιο φοβερό: ότι εν ενεργεία αρμόδιος υπουργός ασφαλείας λειτούργησε ως «βαποράκι» πληροφοριών σε μια ξένη πρεσβεία, ή ότι δεν έκανε τίποτα για όλα αυτά τα φοβερά που έβλεπε και που έτρεξε να τα προλάβει στον Αμερικανό πρέσβη; Τι απ’ τα δύο; Προφανώς, και τα δύο. Τελικά το μόνο που έκανε, ήταν να φύγει όπως όπως και να αλλάξει υπουργείο. Γιατί, τι άλλο μετράει; Το υπουργείο μετράει. Τίποτα άλλο…

Υ.Γ. Για την ιστορία, να σημειωθεί ότι ενώ ήταν υπουργός Αμύνης στην κυβέρνηση Παπανδρέου στη Μέση Ανατολή, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος έβαλε τη στολή και πήγε και πολέμησε ως οπλίτης, σώμα με σώμα, τους Γερμανούς στην έρημο, μαζί με τα συμμαχικά στρατεύματα. Τα συμπεράσματα, δικά σας.

ΒΗΜΑ