Υπάρχουν πρωινά που ο Τζιµ Στόουν ξυπνά και βλέπει λύκους σε απόσταση µικρότερη των 100 µέτρων από την πόρτα του σπιτιού του. Υπάρχουν απογεύµατα που οι λύκοι περιφέρονται κατά µήκος της ηλεκτροφόρου περίφραξης, στα νότια του ράντσου του παρακολουθώντας και περιµένοντας.
Είναι µια καθηµερινότητα µετην οποία ο Στόουν µπορεί,όπως λέει, να ζήσει. «Οι λύκοι είναι κρίκος της αλυσίδαςτης ζωής. Ηταν εδώ πολύ πριν έρθουµε εµείς, λογικό είναι λοιπόν να βρίσκονται εδώ και σήµερα».
∆εν είναι – σχολιάζει η «Guardian» – η αντίδραση που θα ανέµενε κάποιος από έναν άνθρωπο ο οποίος θα έπρεπε κανονικάνα βλέπει τους λύκους ως εχθρούς. Στο συνολικής έκτασης10.000 στρεµµάτων ράντσο του, στη Μοντάνα των ΗΠΑ, ο Τζιµ Στόουν εκτρέφει κάπου 200 βοοειδή. ∆εν είναι όµως ούτε η συνήθης αντίδραση στηΜοντάνα, όπου ο κυβερνήτης πιέζει την κυβέρνηση Οµπάµα να πετάξει τους λύκους έξω από τη λίστα µε τα προστατευόµενα είδη.
Οι ντόπιοιλένε πως οι λύκοι απειλούν τα ελάφια και ενοχλούν τα βοοειδή τους, ζητούν λευκή επιταγή να τους κυνηγήσουν. Ο Στόουν και οιυπόλοιποι κτηµατίες που συµµετέχουν, µαζί µε οικολόγους ακτιβιστέςκαι κυβερνητικούς αξιωµατούχους, στην πρωτοβουλία BlackfootChallenge, θέλουν να... εξιλεωθούν για τους πρώτους λευκούς εποίκους, που έφεραν τους λύκους στα όρια της εξαφάνισης, βρίσκοντας έναν τρόπο συµβίωσης αυτά µε τα άγρια ζώα. Για τους λύκους, όπως και για τους ανθρώπους, αυτή είναι µια δεύτερη ευκαιρία.
Επικήρυξη.
Οι πρώτοι λευκοί έποικοι που εγκαταστάθηκαν στις δυτικές ΗΠΑ στατέλη του 19ου αιώνα οραµατίστηκαν – και λίγο - πολύ το πέτυχαν – ένα τοπίο χωρίς αρπακτικά. Τη δεκαετία του 1920 καταγράφτηκε ο θανάσιµος πυροβολισµός του τελευταίου λύκου στην περιοχή πέριξ του Εθνικού Πάρκου Γέλοουστοουν. Κάπου µισόαιώνα αργότερα, όµως, η οµοσπονδιακή κυβέρνηση απαγόρευσε τη θανάτωση τωνλύκων.
Στα µέσα της δεκαετίας του 1990,οι αρχές εισήγαγαν ένα ζευγάρι λύκων απότον Καναδά, τους απελευθέρωσαν στα Βραχώδη Ορη και λανσάρισαν ένα πρόγραµµα µε σκοπό την αποκατάσταση του πληθυσµού τους. Ο Στόουν κληρονόµησετο ράντσο από τον πατέρα του το 1985. Μέχρι το 1995, λύκους είχε δει µόνοστην τηλεόραση. Σήµερα, βλέπει µερικούς κάθε µήνα.
Εν έτει 2010, υπάρχουν περίπου 500 λύκοι στη Μοντάνα – 1.700 σε Μοντάνα, Άινταχο, Ουαϊόµινγκ, Ορεγκον και Ουάσιγκτον µαζί, αριθµός πενταπλάσιος αυτού που προσδοκούσαν οι υπεύθυνοι του αρχικού προγράµµατος αποκατάστασης. Αλλοι 3.000λύκοι ζουν στις ερηµιές της ΒόρειαςΜινεσότα, 1.200 ακόµα στο Ουισκόνσιν και το Μίσιγκαν.«Ο πληθυσµός τους αυξήθηκε µε αρκετά ταχείς ρυθµούς µετά την επανεισαγωγή τους τη δεκαετία του 1990», λέει ο Σεθ Γουίλσον, συντονιστής της Blackfoot Challenge. «Η µεγάλη πρόκληση τώρα είναι να µπορέσουµε να συνυπάρξουµε. Μπορούµε να ζήσουµε πλάι σε µεγάλασαρκοφάγα ζώα;Αυτό είναι το επόµενο κεφάλαιο που γράφουµε».
Μέτρα ασφαλείας.
Στο κεφάλαιο αυτό γράφονται όλες οι προσπάθειες του Στόουν και των οµοϊδεατών του να κρατήσουν µακριά τους λύκους χωρίς να τους βλάψουν: η ηλεκτροφόρος περίφραξη, ο ρέιντζερ τον οποίο προσέλαβε να γυρνάει στο ράντσο οπλισµένος µε σφαίρες από καουτσούκ και διάφορα θορυβοποιά εργαλεία,η νέα συνήθεια να θάβονται τανεκρά βοοειδή αντί να αφήνονται εκτεθειµένα για τα αρπακτικά πτηνά… Μαζί µε αυτές, βέβαια, γράφονται και οι προσπάθειες κάποιωνλιγότερο ευαισθητοποιηµένων κτηνοτρόφων και κτηµατιών στη Μοντάνα, το Αϊνταχο, το Ουαϊόµινγκ καισε άλλες Πολιτείες να άρουν, διά της δικαστικής οδού, το καθεστώς προστασίας που έχειπαραχωρήσειη οµοσπονδιακή κυβέρνηση στους λύκους.«∆εν είµαστε πια στο1880», λέει ο Στόουν.
«Πρέπει να βρούµε τρόπο συνύπαρξης». Χάπι εντ, πάντως, δύσκολα µπορεί να υπάρξει καιγια τους ανθρώπους και για τους λύκους.
Ελάχιστα ζώα έχουν αποµείνει στη Σκανδιναβία
Οι λύκοι κατοικούσαν άλλοτε σε ολόκληρο το βόρειο ηµισφαίριο, από το Ισραήλ µέχρι τη Γροιλανδία. Κατόπιν παρενέβη ο άνθρωπος, εξολοθρεύοντάς τους ανηλεώς µε όπλα, δηλητήρια και παγίδες. Οµως χάρη στα προγράµµατα προστασίας που υιοθετήθηκαν τη δεκαετία του 1990, οι λύκοι έχουν πλέον επιστρέψει σε πολλές περιοχές της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Μαζί τους, φυσικά, επέστρεψαν γκρίνιες και διενέξεις για την προστασία τους.
Στην Ισπανία, ο πληθυσµός των λύκων πενταπλασιάστηκε, φτάνοντας περίπου τους 2.500 από ελάχιστους που είχαν αποµείνει τη δεκαετία του 1970. Στην Ιταλία, µετά την εξαφάνιση των λύκων από τις Αλπεις και τη Σικελία, οι προσπάθειες αποκατάστασης των πληθυσµών τους έχουν καρποφορήσει και σήµερα εντοπίζονται περίπου 500 ζώα στα βουνά του Αµπρούτσο, ανατολικά της Ρώµης.
Η Πολωνία, που φιλοξενούσε τον τελευταίο υγιή πληθυσµό λύκων στην Κεντρική Ευρώπη, έχει σήµερα περίπου 750 λύκους.
Σαφώς λιγότεροι είναι οι λύκοι που απαντούν στις µέρες µας στη Σκανδιναβία – περίπου 200 στη Σουηδία, λιγότεροι από 25 στη Νορβηγία. Και οι δύο αυτές χώρες, εντούτοις, επιτρέπουν το κυνήγι ως µέθοδο ελέγχου των πληθυσµών παρά τις επικρίσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και των οικολογικών οργανώσεων.
Οι διαµάχες µεταξύ κτηνοτρόφων και οικολόγων για τους λύκους δεν λείπουν ούτε από τη χώρα µας. Σύµφωνα µε τις πιο πρόσφατες έρευνες, ο αριθµός τους δεν υπερβαίνει τους 700. Οι µεγαλύτεροι πληθυσµοί εντοπίζονται στη Βόρεια Ελλάδα και βρίσκονται σε επαφή µε τους αντίστοιχους της Αλβανίας, της ΠΓ∆Μ και της Βουλγαρίας, συνιστώντας έναν ενιαίο πληθυσµό που εξαπλώνεται ώς την Ανατολική Ευρώπη· παράλληλα, µειώνεται χρόνο µε τον χρόνο ο αριθµός των λύκων της Πελοποννήσου.
ΤΑ ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου