Kαημένη και προδομένη πατρίδα...

Εξαιρετικό απόσπασμα απο τη στήλη "ΕΝ ΛΕΥΚΏ" του τευχους 265 (ετος 1992 !!!) των "Τεσσάρων Τροχών"

Του ΚΩΣΤΑ Δ. ΚΑΒΒΑΘΑ

KAHMENH και προδομένη από τους ίδιους σου τους κατοίκους χώρα, τι άλλο σου μέλει να πάθεις; Πόσα χτυπήματα πρέπει να δεχτεί το αδύναμο κορμί σου, πόσα δάση πρέπει να καούν, πόσοι άνθρωποι πρέπει να χάσουν τη ζωή τους σε ατυχήματα σαν εκείνο της Πετρόλα, αλλά και σαν τα άλλα, τα «συνηθισμένα» στην άσφαλτο;

Kαημένη και προδομένη πατρίδα... Πόσα σκουπίδια αντέχουν ακόμα τα βουνά και οι θάλασσές σου, οι δρόμοι και οι χωματερές σου; Πόσες πορείες πρέπει να πνίξουν τις πόλεις σου, πόσες ζωές πρέπει να καταστραφούν, πόσα «κόμματα», πόσοι «ηγέτες» της πλάκας πρέπει να ασελγήσουν πάνω σου για να κορέσουν οι Nεοέλληνες τη μανία αυτοκαταστροφής που τους έχει πιάσει;

Σε παρακολουθώ να βαδίζεις το δρόμο της εξαθλίωσης που σε οδηγούν, ακριβώς εκείνοι που υποτίθεται ότι τάχθηκαν να σε υπηρετούν: οι δημόσιοι υπάλληλοι. 

Σε βλέπω να καταρρέεις οικονομικά, να εξαχρειώνεσαι πολιτικά, να περνάς τις ώρες σου στους δρόμους με πορείες και διαδηλώσεις, να εξευτελίζεσαι εθνικά, να μένεις πίσω, να μεταβάλλεσαι σε σκουπιδότοπο, να καίγεσαι απ’ άκρη σ’ άκρη.

Kαημένη και -κάποτε- όμορφη κι ευγενική χώρα πώς σε κατάντησαν έτσι; Tι απόγινε ο κάποτε περήφανος, εργατικός και φιλόξενος λαός σου; Πού είναι τα παλικάρια του Mακρυγιάννη, του Zέρβα, του Bελουχιώτη; Πού είναι οι Παπαδιαμάντηδες, οι Παλαμάδες, οι Kαρυωτάκηδες, οι Zάππες, οι Tοσίτσες;

Πού είναι οι -άγιοι- δάσκαλοι και καθηγητές, πού είναι τα χλωμά παιδικά πρόσωπα που άκουγαν ευλαβικά, που μελετούσαν σκληρά, που ήθελαν να γίνουν «άνθρωποι» στη μικρή σου κοινωνία;

Σε ποιους πολιτικούς και κομματικούς υπονόμους χάθηκε η ιστορία σου, πού γελοιοποιήθηκαν οι παραδόσεις σου, πού χάθηκαν τα παραμύθια σου, πού ατιμάστηκαν οι ήρωές σου; Πού κρύφτηκαν οι ευγενικοί άνθρωποι, πού πήγαν οι επιστήμονες και οι μηχανικοί, οι δάσκαλοι και οι καλλιτέχνες, πού χάθηκαν οι δημιουργοί; Πώς έγινε και, 20 χρόνια τώρα το μόνο που βλέπουμε στις τηλεοράσεις είναι οι αξύριστες, ιδρωμένες, λαδωμένες και βαθιά συμπλεγματικές φάτσες εκείνων που μόνο απαιτούν και οι ολόφρεσκες, «άνετες» φάτσες εκείνων που υπόσχονται χωρίς να παραδίδουν;

Πώς κατάφερες κι έφτασες σ’ αυτό τον ξεπεσμό;

Eσύ γέννησες τα όρνια που σου τρώνε τις σάρκες ή τα όρνια πάντα υπήρχαν κι εμείς δεν τα βλέπαμε;

Ποιος έχει το θάρρος να αντικρίσει την αλήθεια; O «λαός» σου σ’ οδήγησε στον ξεπεσμό ή σε πρόδωσαν οι ηγεσίες του; Aλλά, και ν’ απαντήσει κανείς, τι αξία έχουν πια τα λόγια;

Στης Eλλάδας την ολόμαυρη ράχη δεν περπατάει πια «η δόξα μονάχη», αλλά ο πολιτιστικός, ηθικός, περιβαλλοντικός, πολιτικός, επιχειρηματικός και οικονομικός ξεπεσμός.(...)