Μέσα στη µάχη λύνουµε τις διαφορές µας;

Γράφει ο  ∆. Φράγκος

Ας υποθέσουµε ότι ένα τάγµα είναι υποχρεωµένο να υπερασπίσει µια οχυρωµένη θέση. Η σοβαρότητα της κατάστασης επιβάλλει διάφορες ενέργειες που το επικίνδυνο ή το επίπονοέχουν διαφορές διαβαθµίσεως. Η υπηρέτησή τους όµως επιβάλλεται για την εκπλήρωση των σκοπών της άµυνας της θέσης αυτής.

Ο ταγµατάρχης κατά την ενηµέρωση των µαχητών για τον ρόλο τους βρίσκεται στην κατάσταση που επακολουθεί. Αυτοί που ο ρόλος τους είναι πιο επικίνδυνος ή πιο επίπονος αρχίζουν να µαλώνουν µε τον ταγµατάρχη και να ζητούν την αλλαγή του ρόλου τους. Οι άλλοι µάχονται για να διατηρήσουν τα “κεκτηµένα” και το τάγµα “βράζει”.

∆εν υπερβάλλω. Συνέβαιναν στον Ισπανικό Εµφύλιο όταν κάθε ενέργεια των τµηµάτων έπρεπε να περάσει από Γενική Συνέλευση µε τα γνωστά αποτελέσµατα.

Αυτά για το κυβερνητικό στρατόπεδο. Ενας παρατηρητής θα διερωτηθεί: Υπάρχει αγάπη για την πατρίδα στους µαχητές αυτού του τάγµατος; Μέσα στη µάχη λύνουµε τις διαφορές µας; 

Κάτι παράλληλο συµβαίνει σήµερα στη χώρα µας. Για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα είµαστε όλοι υπεύθυνοι. Οι κακοί πολιτικοί έπαιρναν τα χρήµατα των Ταµείων των εργαζοµένων και τα έδιναν σε ιδιώτες για να τα αξιοποιήσουν.

Ζήτησαν ποτέ οι εκπρόσωποί τους το αναφαίρετο δικαίωµα να ελέγχουν την πορεία των χρηµάτων τους;

Ζήτησαν ποτέ τη διατήρησητης αξίας των χρηµάτων τους που καθηµερινά την έχαναν από πληθωρισµό; Ολοι µας ξοδεύαµε ή ανεχόµασταν να ξοδεύονταιδανεικά χωρίς κάποια µέτρα αξιοποίησής τους, ώστε να επιστραφούν.

Θα ρωτήσουν ασφαλώς οι κατηγορούµενοι Ελληνες και πώς θα ελέγχαµε. Στη δηµοκρατία οι εκλογές θέτουν τον λαό κυρίαρχο ώστε να απαιτεί την εκπλήρωση του συµφέροντός του. Επίσης ο λαός είχε τη δυνατότητα να ελέγξει τους υπευθύνους. Ποτέ δεν το έκανε. Ετσι φθάσαµε στην κρίση.

Είναι ορθό να στιγµατισθούν οι υπεύθυνοι, οι δηµιουργοί αυτού του αδιεξόδου; Βεβαίως αλλά όταν η µάχη διεξάγεται δεν καλούνται οι µαχόµενοι νακρίνουν τα της µάχης. Χρωστάµε πλούτο που έφτιαξαν άλλοι λαοί. Είναι παραδεκτό από τους Μάλθους µέχρι τον Μαρξ ότι ο πλούτος παράγεται µόνο µέσα από τη δουλειά. Καθήκον όλων των Ελλήνων είναι η παραγωγή πλούτου για να ξεφύγουµε από τη δύσκολη θέση της πατρίδας. ∆εν είναι η ώρα να διεκδικήσουµε τα κεκτηµένα όταν η κατοχύρωσή τους συνεπάγεται την πτώχευση των πηγών της χώρας. Το πρόβληµα δεν είναι οι διαφορές εργοδοτών και εργαζοµένων.Είναι µία κατάσταση που υπονοµεύει τη ζωή µαςκαι των παιδιών µας.

Είναι αδιανόητο πώς νοήµονες άνθρωποι αποφασίζουν να στερήσουν τις πηγές πλούτου της χώρας τους την ώρα που η στέρησή τους την οδηγεί στον όλεθρο