Έλληνες μόνιμα απόντες...

Γράφει ο ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ

(...) Δεν υπάρχει περίπτωση τα δικά μου παιδιά να πεθάνουν, αν χρειαστεί, γι' αυτήν την πατρίδα – φρονώ ότι το ίδιο σκέφτεστε και εσείς. 

Αξίζει να πεθάνεις για την Ελλάδα; Ούτως ή άλλως σε πεθαίνει αυτή. 

Στην περίπτωση, λοιπόν, που κάτι στραβώσει, βάζουμε τα παιδιά σε κοντέινερ και τα στέλνουμε στο εξωτερικό για να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους και όχι να το καταθέσουν υπέρ χωμάτων που είναι ήδη υποθηκευμένα. 

Όσο, λοιπόν, έκανα αυτές τις λυτρωτικές σκέψεις, κατάλαβα πως κάτι λείπει από την εικόνα. Το κατάλαβα μετά. Είναι οι επετειακές μνήμες της παιδικής μου ηλικίας. Στα παιδικά μου χρόνια οι μνήμες της κατοχής ήταν παντού, ήταν μέσα στο σπίτι. Οι επετειακές εκπομπές φιλοξενούσαν βετεράνους του '40 που μόλις είχαν πάρει σύνταξη. Η Βέμπο ζούσε. Και εμείς δεν ξέραμε τι ζωή μάς περιμένει. (...) 

Ο πόλεμος του '40 και όσα ακολούθησαν, ειδικά ο εμφύλιος και το σχέδιο Μάρσαλ, είναι οι πρώτες ψηφίδες της εικόνας που βλέπουμε σήμερα. Και αν το καλοσκεφτείς, από την αρχή του χρόνου γι' αυτό το κράτος ως τα σήμερα, οι Γερμανοί πάντα φεύγουν και πάντα έρχονται. 

Οι αληθινοί Έλληνες τις περισσότερες φορές απουσιάζουν.