Οι κίνδυνοι στο Κυπριακό

Του ΑΝΘΟΥ ΛΥΚΑΥΓΗ

Η διχοτόμηση της Κύπρου δεν υπήρξε ποτέ (και δεν είναι ασφαλώς ούτε και σήμερα) εξ επιλογής λύση για τον Ελληνισμό. Παρόλο που από το 1963 κάποιες μερίδες (και στην Αθήνα και τη Λευκωσία) συνέκλιναν προς αυτήν, με το ιδεολόγημα της «διπλής ενώσεως». Κάτι που και οι εξωνυμένοι της χούντας αποπειράθηκαν (γιατί αυτό υπήρξε το πρόσχημα πίσω από την αθλιότητα της συνωμοσίας) το 1974. Παραδίδοντας αφενός κυπριακά εδάφη στην Αγκυρα. Κι ενταφιάζοντας ιστορικά εκείνο εν ονόματι του οποίου διέπραξαν το έγκλημα και οδήγησαν στον εθνικό ακρωτηριασμό. Αυτά ως συνοπτική προεισαγωγή όσων αίφνης επανεκδηλώνονται προς την ίδια κατεύθυνση, με τη μορφή εκβιαστικών παρεμβολών στο Κυπριακό, από κάποια κέντρα.

Με τον βρετανικό δόλο σε κύριο ρόλο. Με προσδιορισμό της διχοτόμησης ως εναπομένουσας διεξόδου από το επαπειλούμενο αδιέξοδο. Διχοτομήσης, είτε ως αποτέλεσμα συναινετικού διαζυγίου, είτε ως παράγωγο άτυπης έστω αναγνώρισης του κατοχικού μορφώματος από τρίτους. Η πρώτη περίπτωση θεωρητικά προαποκλείεται. Γιατί μόνον αυτοκτόνοι θα συναινούσαν. Η δεύτερη δεν είναι μεν στο χέρι μας, αλλά οπωσδήποτε συνάπτεται προς τη διάθεση για επώδυνες λύσεις.

Κυρίως, όμως, προς τη δυνατότητα να υπάρξει βιώσιμος ιστορικός συμβιβασμός. Και αυτό δεν εξαρτάται μόνον από τη δική μας διάθεση, αλλά πρωτίστως από την κατοχική πλευρά. Γιατί: Εμείς μεν μπορεί να θυσιάσουμε ακόμη περισσότερα. Αλλά δεν είναι δυνατόν να υπερβούμε κάποιες γραμμές ασφαλείας. Οι οποίες περνούν από την ιστορική συνέχεια του Κυπριακού Ελληνισμού στη φυσική του γεωγραφία. 

Εκείνο που υπάρχει, όμως, σήμερα ως νέος συντελεστής είναι το γεγονός ότι: διαπιστώνεται και στην πλευρά μας μια κλιμακούμενη διολίσθηση προς αυτήν την κατεύθυνση. Οχι, βεβαίως, με την έννοια του ενδοτισμού, αλλά μιας εν πολλοίς επιπόλαιης προσέγγισης. Ή ακόμη και μοιρολατρικής. Αλλά και της εμπεδούμενης πεποίθησης ότι το πρόβλημα δεν λύεται. Οπόταν: εάν η τελμάτωση συνεχιστεί, στην καλύτερη περίπτωση το σημερινό status quo θα παγιωθεί. Αλλά το χειρότερο δεν θα είναι αυτό. Τα χειρότερα έπονται.

Γιατί εθελοτυφλούν όσοι νομίζουν ότι με την εμπέδωση της γεωπολιτικής διαίρεσης το Κυπριακό τελειώνει. Και πλανώνται ακόμη περισσότερο εκείνοι που θεωρούν ότι έτσι μπορεί να υπάρξουν «καθαρές λύσεις». Με τον Ελληνισμό να μένει τουλάχιστον εθνικώς αλώβητος στο εναπομείναν ήμισυ των κυπριακών εδαφών. 

Για να διασφαλιστεί όμως αυτό, πρέπει εκ προοιμίου να εξισορροπηθούν αδυσώπητα στρατηγικά ισοζύγια και να υπάρξουν δικλείδες ασφαλείας. Καθώς: στην Κύπρο θα έχει δημιουργηθεί εκ των πραγμάτων ελληνοτουρκικό σύνορο. Που θα εποπτεύεται από τις τουρκικές μεραρχίες. Ενώ από την άλλη, Ελλάδα και Κύπρος θα βιώνουν υπό το βάρος του έωλου και ζοφερού σκεπτικού, που ο Κων. Καραμανλής διατύπωσε το 1974. Οτι δηλαδή: «Δυστυχώς η Κύπρος είναι πολύ μακριά»! Οσο, όμως, η Κύπρος εξακολουθεί «να είναι πολύ μακριά», τόσο η Τουρκία θα αποβαίνει κυρίαρχος του παιχνιδιού.